Τετάρτη 27 Αυγούστου 2008

Θα φοροδιαφύγω

Σήμερα δεν έχει ούτε σαρκασμούς, ούτε εξυπνακίστικα σχόλια. Σήμερα θα κάνω την εξής δήλωση:

«Για το οικονομικό έτος 2008, θα φοροδιαφύγω».

Τα ασθενή κοινωνικά στρώματα των μισθωτών και συνταξιούχων μπορούν να κοιμούνται ήσυχα, αφού σύμφωνα με τις σημερινές εξαγγελίες του Υπουργού Οικονομίας, πλήττονται μόνο τα ασθενέστερα στρώματα των ελεύθερων επαγγελματιών. Αυτά περιλαμβάνουν δύο βασικές κατηγορίες:

Α) τους ελεύθερους επαγγελματίες που όντως έχουν εισόδημα κάτω από 10.500 ευρώ, και

Β) τους εργαζόμενους (νέους κυρίως) που δουλεύουν με καθεστώς Αποδείξεων Παροχής Υπηρεσιών, είτε λόγω της επαγγελματικής τους ιδιότητας, είτε λόγω εκβιαστικής εργασιακής σχέσης με τον εργοδότη τους.

Οι μόνοι ελεύθεροι επαγγελματίες που δεν πλήττονται είναι αυτοί που φοροδιαφεύγουν κατά κόρον και τόσα χρόνια δήλωναν εισοδήματα κάτω από το αφορολόγητο όριο ενώ στην ουσία είχαν δεκαπλάσιες και παραπάνω εισφορές.

Το σκεπτικό του Υπουργείου Οικονομίας είναι πολυσύνθετο και τέρας ιδιοφυούς οικονομικού σχεδιασμού και στρατηγικής, αλλά θα προσπαθήσω να το κάνω κατανοητό:

«Αφού είμαστε ανίκανοι να ελέγξουμε τη φοροδιαφυγή στην οποία επιδίδονται τα λαμόγια, θα επιβάλλουμε φόρο 10% στα μέχρι τώρα αφορολόγητα ποσά, ώστε ακόμα και τα λαμόγια να πληρώσουν».

Το πολύπλοκο και πανέξυπνο σκεπτικό συνεχίζει ως εξής:

«Βέβαια τα λαμόγια πάλι δέκα χιλιάρικα θα δηλώσουν εισόδημα, άλλα τώρα θα πληρώσουν το χιλιαρικάκι τους και φασούλι φασούλι θα γεμίσει το σακούλι. Το ίδιο χιλιαρικάκι θα πληρώσουν και δεκάδες χιλιάδες άλλοι κακόμοιροι που μετά την καταβολή του φόρου θα πάνε να μείνουν σε χαρτόκουτο, αλλά ποιος χέζεται;»

Επειδή λοιπόν κι εγώ ως γνήσιο ελληνάκι ανήκω σε αυτή τη μερίδα ανθρώπων, που μέχρι να προσπαθήσουν να βρουν τη λογική των πραγμάτων, τους έχουν ήδη πιάσει τον κώλο, αποφάσισα να κόψω το φιλότιμο και τη νομιμότητα που με διακατέχει από τότε που κάνω φορολογική δήλωση και να μάθω τρόπους φοροδιαφυγής. Άλλωστε μία πράξη Ελληναρισμού δεν είναι τίποτα μπροστά στην αξιοπρέπεια της ζωής. Αν το Κράτος δεν έχει μάθει ακόμα να διαχειρίζεται δαπάνες που δημιουργούν τεράστια ελλείμματα, αλλά ούτε και να εισπράττει φόρους σωστά και δίκαια, δεν θα πληρώσω εγώ τα σπασμένα. Όλοι μας ανά καιρούς πληρώνουμε πολλά σπασμένα του Δημοσίου, αλλά το συγκεκριμένο είναι ένα σπασμένο ΝΑ, με το συμπάθιο.


Τρίτη 26 Αυγούστου 2008

Συγχαρήκια στους επιτυχόντες!

Σήμερα ανακοινώθηκαν οι βάσεις των ΑΕΙ1 – ΤΕΙ2, γεγονός φυσικά που είναι σημαντικότερο από οποιαδήποτε άλλη είδηση μιας και σύσσωμοι οι Ελληναράδες γονείς μπορούν να δακρύσουν από υπερηφάνεια ή από λύπη για αυτό που στη σημερινή ελληνική κοινωνία θεωρείται το Α και το Ω του νοήματος της ζωής κάθε νέου.

Πολλοί έχουν κατακρίνει το σύστημα των Πανελλαδικών εξετάσεων, αλλά προσωπικά δεν καταλαβαίνω τι ζόρια3 τραβάνε. Υποτίθεται ότι τα συστήματα εθνικής παιδείας, καλλιεργούν τη νέα γενιά και της δίνουν τα εφόδια για να επιβιώσει στην κοινωνία του αύριο. Ε, οι Πανελλαδικές εξετάσεις κάνουν ακριβώς αυτό. Έχω και επιχειρήματα:

Α) Ένα μυαλό4 με κριτική σκέψη5 και φρέσκιες ιδέες δεν έχει κανένα λόγο να μετέχει στα κοινά, την παραγωγή και γενικά την ελληνική κοινωνία, αφού μόνο οι πολιτικοί, οι προϊστάμενοι, οι παπάδες, οι Πρόεδροι και οι δημοσιογράφοι γνωρίζουν τι είναι σωστό και τι είναι λάθος. Άρα γιατί κάποιος να σκεφτεί λίγο παραπέρα; Οι Πανελλαδικές φροντίζουν και καλλιεργούν αυτή την ευκολία, αφού καθοδηγούν το μαθητή σε συγκεκριμένη ύλη και στείρα γνώση.

Β) Στη μεγαλύτερη πλειοψηφία των ελληνικών ΑΕΙ και ΤΕΙ, ισχύει ότι και στις Πανελλαδικές. Δηλαδή, παπαγαλίζεις άρα σπουδάζεις (από το «σκέφτομαι άρα υπάρχω»). Η βασική διαφορά είναι ότι στην τριτοβάθμια εκπαίδευση μαθαίνεις πιο χρήσιμα ελληνικά εργαλεία, όπως το γλείψιμο, η αντιγραφή εργασιών, τα σκονάκια και η ένταξη σε κάποια κομματική παράταξη για ακόμα πιο σίγουρη επιτυχία. Οι Πανελλαδικές φροντίζουν ώστε η μετάβαση στα απαιτητικά αυτά στοιχεία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης να γίνει ομαλά.

Γ) Σημασία6 δεν έχει τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου, αλλά τι ανάγκες έχει το ελληνικό δημόσιο. Χάρη στις σύγχρονες πηγές πληροφόρησης και τους υστερικούς Ελληναράδες γονείς, ο σημερινός νέος μπορεί να μάθει από τώρα τι τάσεις θα υπάρχουν σε πέντε χρόνια, και ανάλογα να αποφασίσει τι του αρέσει να κάνει στη ζωή του.... (για να μπει στο δημόσιο με μικρότερο ανταγωνισμό). Το σύστημα εισαγωγής στο Πανεπιστήμιο δεν λαμβάνει υπόψη τις προσωπικές απαιτήσεις για κάθε επαγγελματικό κλάδο, αλλά βασίζεται σε ένα υπεραπλουστευμένο σύστημα προσφοράς – ζήτησης της κάθε Σχολής. Οι Πανελλαδικές προσφέρουν άφθονό ανταγωνισμό στο χώρο των υψηλών βαθμολογιών, προκειμένου να παράγουν νηπιαγωγούς Αϊνστάιν7 και αρχαιολόγους Ρανταπλάν.

Δ) Η προσωπική κοινωνική εξέλιξη στην ελληνική κοινωνία γίνεται ως εξής: Μόλις κατακτήσεις κάτι... αράζεις. Για παράδειγμα, έχεις πτυχίο Αρχιτέκτονα; Τελείωσε. Δε χρειάζεσαι τίποτα παραπάνω. Είσαι πλέον Ο Κύριος Αρχιτέκτονας, ασχέτως έργων, ή αρχιτεκτονικής αισθητικής. Έτσι με μία επιτυχία στις Πανελλαδικές, είναι σίγουρο ότι μπορείς να έχεις το υφάκι του τσιφλικά πανεπιστήμονα... ένα υφάκι πολύ χρήσιμο στην ελληνική κοινωνία. Μπορεί να έχεις ήδη ξεχάσει ολόκληρη την ύλη των Πανελλαδικών, να έχεις παρατήσει τη Σχολή σου μετά από δέκα χρόνια αραλίκι στα καφενεία, αλλά το υφάκι θα σου έχει μείνει.

Ε) Όλα μπορούν να γίνουν χωρίς πολλή σκέψη ή κόπο. Αρκεί να δώσεις φακελάκι. Στην Ελλάδα η παιδεία είναι δωρεάν, αλλά όταν προετοιμάζεσαι για τις Πανελλαδικές, σαφώς οι γονείς σου θα σε στείλουν σε ένα φροντιστήριο. Τους δίνεις έτσι την ικανοποίηση ότι αυτοί πληρώνουν και ο αυτόματος πιλότος της μόρφωσης θα κάνει το θαύμα του και θα σε περάσει σε κάποιο Πανεπιστήμιο χωρίς εσύ να χρειάζεται να μάθεις και πολλά πράγματα. Αρκεί να θυμάσαι όσα περισσότερα μπορείς την ημέρα των εξετάσεων. Μετά μπορείς να τα ξεχάσεις όλα, αν και κατά πάσα πιθανότητα θα τα ξεχάσεις ούτως ή άλλως, λόγω της αχρηστίας τους.

(ΟΕΔ8)

Επεξηγήσεις αγνώστων όρων:

1. ΑΕΙ: Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα.

2. ΤΕΙ: Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα.

3. ζόρια: δυσκολίες.

4. μυαλό: ο ανθρώπινος εγκέφαλος.

5. σκέψη: στοχασμός, συλλογισμός.

6. σημασία: έννοια, νόημα.

7. Αϊνστάιν: μεγάλος Φυσικός του 20ου αιώνα.

8. ΟΕΔ: Όπερ Έδει Δείξαι, αυτό ακριβώς που έπρεπε να αποδείξουμε.

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2008

Η πρωτίτιδα του μυοκαρδίου

Ένα από τα χιλιάαααδες προτερήματα που έχουμε ως έθνος σε σχέση με άλλους κουτοφράγκους είναι αυτή η ικανότητα να είμαστε πρώτοι, βρέξει – χιονίσει. Και δεν είμαστε πρώτοι όπου κι όπου. Είμαστε πρώτοι στις καρδιές μας!

Βγαίνει δεύτερη στον κόσμο η Εθνική μπάσκετ; Κανένα πρόβλημα. Στην καρδιά μας είναι πρώτη. Βγαίνει τρίτη η Καλομοίρα στη Γιουροβίζιον; Πάλι κανένα πρόβλημα αφού στην καρδιά μας είναι πρώτη. Δεν σταυρώνουμε ούτε ένα χρυσό στους Ολυμπιακούς; Λεπτομέρειες… ήδη έχουμε καμιά δεκαριά χρυσά στις καρδιές μας. Μάλιστα, έχει παρατηρηθεί ότι είμαστε πρώτοι εν καρδία έτσι και βρεθούμε μέσα σε οποιαδήποτε πρώτη πεντάδα, αφού στο τέλος δεν φταίμε εμείς. Συνήθως φταίει η διαιτησία, η ατυχία, το ταρτάν, ο Τύπος, το πρώην ανατολικό μπλοκ και φυσικά οι υπεράνω πάσης συνωμοσίας Αμερικάνοι. Άμα λοιπόν ένας Έλληνας πάρει κάπου την τρίτη θέση, ρίχνεις στην ιστορία λίγη ατυχία, πασπαλίζεις και με κάτι ξένα συμφέροντα, και τσουπ… νάτος πρώτος και καμαρωτός!

Δεν λείπουν βέβαια και οι πράξεις αμοιβαίων υποχωρήσεων και δίκαιης μοιρασιάς. Έτσι το περσινό πρωτάθλημα το πήρε ο Ολυμπιακός στα χαρτιά αλλά η ΑΕΚ στο γήπεδο. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Η ικανότητα του Ελληναρά να βγαίνει πρώτος υπό οποιεσδήποτε συνθήκες είναι αξιοσημείωτη. Είναι άλλωστε μέρος της παιδείας του. Από τότε που ήταν τόσο δα Ελληναράκι, έμαθε ότι ακόμα και αν πάρει 7 σε κάποιο μάθημα, οι γονείς του συνέχιζαν να το θεωρούν καλύτερο από ένα ελληνάκι του 10. Αν έτρωγε χυλοπιτούλα από την κοπελίτσα που ποθούσε, τότε μάλλον αυτή θα ήταν τσουλάκι και ανάξιά του. Άμα δεν έγραφε καλά στις Πανελλαδικές, τότε σίγουρα έφταιγαν τα θέματα. Και άμα τελικά σε όλη του τη ζωή παρέμενε ένας κλασσικός αποτυχημένος Ελληναράς, σίγουρα θα έφταιγε η δουλειά του, το σύστημα, το Κράτος, οι πουτάνες γυναίκες, οι μαλάκες άντρες και φυσικά οι Αμερικάνοι. Αυτός… μια ζωή νικητής στην καρδιά του.

Και μιλώντας για Αμερικάνους, ας ανοίξει μία παρένθεση… Η Μάριον Τζόουνς καταδικάστηκε σε 6 μήνες φυλάκιση από την Αμερικάνικη Δικαιοσύνη, της αφαιρέθηκαν και τα 5 χρυσά που «κατέκτησε» στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ, ενώ ζήτησε και δημοσίως συγνώμη από το Αμερικανικό κοινό για τις ψευδείς δηλώσεις της περί ντόπινγκ. Τα δικά μας πρωτοπαλίκαρα (ονόματα δε λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε), παρά τη συνεχή διεθνή κατακραυγή, και τις συνεχείς καταδικαστικές αποφάσεις της IAAF συνεχίζουν να έχουν όχι μόνο πρώτη θέση στην καρδιά μας αλλά και τιμητικές ονομασίες αθλητικών κέντρων, καραβιών και γενικώς τιμές ηρώων. Κλείνει η παρένθεση.

Βέβαια, όλα αυτά μια χαρά είναι. Όλοι νικητές, κανένα πρόβλημα. Εκτός ίσως από μία μικρή λεπτομέρεια. Τον πληθωρισμό αξιών. You know πληθωρισμός… Οικονομική έννοια. Άμα μοιράσεις σε όλο το λαό χιλιάδες 500ευρα, μέσα σε μία μέρα, ολόκληρη η οικονομία θα καταρρεύσει. Χωρίς κανείς να πάρει χαμπάρι πώς, πού, πότε και γιατί. Έτσι και στον πληθωρισμό αξιών, μοιράζεις ψεύτικες πρωτιές και δάφνινα στεφάνια και στο τέλος όλες οι πραγματικές και αντικειμενικές αξίες καταρρέουν. Κανείς δεν αναλαμβάνει ευθύνες, ή κανείς δεν επιρρίπτει πραγματικές ευθύνες. Άρα κανείς δεν προσπαθεί να βελτιώσει κάτι πάνω στις προσωπικές του αξίες και ικανότητες και κανείς δεν προσπαθεί να βελτιώσει τα πράγματα γενικότερα ή να επιδεχτεί προτάσεις βελτίωσης. Ταυτόχρονα κανείς δεν ξεχωρίζει από τη «νικηφόρο» μάζα και η αξιοκρατία φουντάρει στον κάλαθο αχρήστων σε συλλογικό επίπεδο.

Πολύ φιλοσοφία έπεσε, πάμε και λίγο καφενείο...

Το σκάκι είναι ένα άκρως ανταγωνιστικό παιχνίδι. Μία συνηθισμένη παρτίδα σκάκι τελειώνει ως εξής: Κάποιος κερδίζει. Ο χαμένος προτάσσει το χέρι του και σφίγγει το χέρι του αντιπάλου του ως ένδειξη παραδοχής της ήττας και σεβασμού της ανωτερότητας του άλλου. Ο νικητής ανταποδίδει ως ένδειξη σεβασμού προς τον αντίπαλο και στο παιχνίδι. Αν έχουν και λίγο παραπάνω χρόνο, ίσως κάτσουν και αναλύσουν μαζί τις κινήσεις τους για να δουν πώς δεν θα επαναληφθούν κρίσιμα λάθη και πώς στο επόμενο παιχνίδι θα έχουν βελτιωθεί ο καθένας σε προσωπικό επίπεδο και συλλογικά ως προς την ποιότητα του παιχνιδιού.

Το τάβλι μπορεί να γίνει ένα άκρως ελληναρίστικο παιχνίδι. Μία συνηθισμένη παρτίδα τάβλι τελειώνει ως εξής: Κάποιος κερδίζει. Ο χαμένος κοπανάει τα πούλια του κάτω και κλείνει με δύναμη το τάβλι ξεφωνίζοντας κατηγορίες κωλοφαρδίας, κακού ζαριού κλπ. Ο νικητής ανταποδίδει με ένα υποτιμητικό βλέμμα, ένα χαιρέκακο χαμόγελο και ένα γενικότερο βρισίδι. Αν έχουν και λίγο παραπάνω χρόνο ίσως κάτσουν να βριστούν λίγο πιο πολύ.

Την επόμενη φορά λοιπόν που Έλληνας μαθητής έρθει δεύτερος σε διεθνή διαγωνισμό μαθηματικών, μη μου πεις ότι ήρθε πρώτος στην καρδιά μου επειδή έφταιγαν τα θέματα ή η ελιά στη μύτη του εξεταστή που αποσπούσε την προσοχή του μαθητή. Δώσε του συγχαρητήρια για τη δεύτερη θέση και εξήγησέ του ότι αυτή είναι σημαντική κατάκτηση. Όμως δεν είναι πρωτιά. Εφόσον θέλει να πάρει την πρωτιά, θα πρέπει να δουλέψει περισσότερο για τον επόμενο διαγωνισμό. Μέχρι τότε, ο Ρουμάνος που ήρθε πρώτος, είναι και θα είναι καλύτερος.

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2008

Η αυγουστιάτικη έκλειψη δεν πτόησε την Εθνική Παιδεία

Καθησυχαστική ανακοίνωση εξέδωσε σήμερα το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Αστρολογίας, ύστερα από τις έντονες αντιδράσεις πνευματιστών, μέντιουμ, χαρτοριχτρών και καφετζούδων.

Οι αντιδράσεις αφορούσαν απόφαση του Υπουργείου νωρίτερα αυτό το μήνα, όπου επέτρεπε σε μαθητές να μην παρακολουθούν το μάθημα της Αστρολογίας με μία απλή υπεύθυνη δήλωση των γονιών τους, χωρίς να δηλώνουν το λόγο. Το ΥΠ.Ε.Π.Α. αναγκάστηκε να προβεί σε αυτή την απόφαση ύστερα από πολυετείς πιέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία διαλαλεί κάτι ακατανόητα πράγματα περί ατομικών δικαιωμάτων και διαχωρισμού Ανθρώπων – Ζωδίων.

Αντίστοιχες πιέσεις ασκούν άνθρωποι της επιστήμης και των γραμμάτων οι οποίοι υποστηρίζουν ότι είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι οι εκλείψεις δεν επηρεάζουν την ηθική και πνευματική καλλιέργεια των ανθρώπων ούτε και τη σύσταση των νευρώνων τους. Παρόμοιοι κύκλοι άλλωστε έχουν εκφράσει την πεποίθησή τους ότι η ονομασία του συγκεκριμένου Υπουργείου είναι ίσως το μεγαλύτερο παράδοξο στην ιστορία της ανθρώπινης νόησης μετά την έννοια του «απείρου».

Η ανακοίνωση του ΥΠ.Ε.Π.Α. καθησύχασε τους αντιδρώντες, αλλά και το πανελλήνιο, καθώς διαβεβαιώνει ότι η απόφαση αυτή δεν αναιρεί την υποχρεωτική φύση του μαθήματος, ούτε επηρεάζει τη σκοταδιστική παιδεία που επιτυχώς παρακολουθούν τα απανταχού ελληνόπουλα εδώ και περίπου 17 αιώνες. Πιο συγκεκριμένα το ΥΠ.Ε.Π.Α ζήτησε ταπεινά συγνώμη από τους αντιδρώντες και υποσχέθηκε ότι και αυτό τον αιώνα, η οργάνωση, η δομή και η καλλιέργεια των μελλοντικών Ελλήνων θα συνεχίσει να διακατέχεται από δεισιδαιμονίες, παραλογισμό και τα σοφά διδάγματα της Αστρολογίας. Ταυτόχρονα υποσχέθηκε ότι οι στενοί δεσμοί Κράτους και Αστρολόγων είναι από τις πρώτες προτεραιότητες της Κυβέρνησης όσο και αν αντιδρούν κάποιες παρασιτικές Ανεξάρτητες Αρχές, αργόσχολοι ακαδημαϊκοί κύκλοι, ανόητοι επιστήμονες και επικίνδυνοι λογικοί άνθρωποι.

Μετά την ανακοίνωση, λύθηκε και το τελευταίο πρόβλημα της ελληνικής παιδείας. Απομένει το παραδοσιακό βουντού την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς προκειμένου οι μαθητές να φωτιστούν και να διαπρέψουν στη μάθηση, το πνεύμα και την ανάπτυξη κριτικής σκέψης όπως άλλωστε κάνουν τα τελευταία χρόνια.

Τετάρτη 20 Αυγούστου 2008

Κουλτουριάρικα μπου!

Από μικρός ο Ελληναράς μαθαίνει πώς ό,τι πρόβλημα και να του προκύψει όλο και κάποιος θα σκιστεί να βρει λύση γι’ αυτόν. Πες το οικογένεια, βύσμα, ή όπως θες. Όταν όμως αυτοί δεν είναι άμεσα διαθέσιμοι, και είναι περιτριγυρισμένος από αγνώστους, ο όχλος γίνεται πραγματικά ο καλύτερος σύντροφος.

Ένα βασικό χαρακτηριστικό του Ελληναρά που δεν έχει (και ούτε πρόκειται να) ξεπεράσει την πνευματική ηλικία των 10 ετών είναι η ιδιαίτερη συμπεριφορά του όταν περιβάλλεται από τον όχλο. Εκεί τα πράγματα είναι ασφαλή τόσο για την υπόληψή του όσο και για τον υπόλοιπο όχλο μιας και η γκρίνια και η έλλειψη προσωπικής ευθύνης συνεχίζουν να υφίστανται ακόμα και μακριά από την οικογένεια.

Η χαρακτηριστική σκηνή είναι η εξής: Ο όχλος στέκεται μπροστά σε κάτι ακατανόητο ή δυσάρεστο ή εχθρικό ή κάτι τέλος πάντων που τον φέρνει σε αμηχανία. Ο όχλος αποτελείται από Ελληναράδες, οπότε είναι φύσει αδύνατο κάποια ανεξάρτητη μονάδα να αναλάβει την ευθύνη και να βγει μπροστά να το αντιμετωπίσει. Ο όχλος σαστίζει. Όμως σιγά σιγά, κάποιες φατσούλες ξεπετάγονται πίσω από τον μπροστινό τους, κάνουν ένα σύντομο «μπου» και ξανακρύβονται, κοιτάζοντας ταυτόχρονα δεξιά-αριστερά (συνήθως μέσα από τα Dolce Gabbana γυαλιά τους), για να δουν εάν ο υπόλοιπος όχλος εγκρίνει τη συγκεκριμένη συμπεριφορά. Κατά την εκτέλεση του συγκεκριμένου ελιγμού, κάνουν και ένα τεχνητό μειδίαμα ώστε να δείξουν εμφανώς στους υπόλοιπους ότι αν η συγκεκριμένη συμπεριφορά ήταν απρεπής, ντρέπονται και λιγάκι. Οι τριγύρω όμως εγκρίνουν αφού τελικά σε χρόνο dt ολόκληρος ο όχλος γιουχάρει ή σφυρίζει ή φωνάζει συνθήματα ανάλογα την περίπτωση.

Η συγκεκριμένη συμπεριφορά υπήρχε ανέκαθεν στο ανθρώπινο είδος, αν και στα πολιτισμένα κράτη άρχισε σταδιακά να σπανίζει τον τελευταίο αιώνα. Ειδικά οι ρίψεις λαχανικών, αυγών, οι χλεμπόνες και τα γιουχαΐσματα έχουν εκλείψει πλέον από γεγονότα όπως η προσαγωγή εγκληματιών στην κρεμάλα, οι θεατρικές παραστάσεις και οι τελικοί στίβου των 200m στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Στις 15 & 16 Αυγούστου, ανέβηκε στην Επίδαυρο η Μήδεια του Ευριπίδη από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας σε σκηνοθεσία του Ανατόλι Βασίλιεφ. Προσωπικά δεν ήμουν παρών στη συγκεκριμένη παράσταση. Αργότερα όμως, έμαθα για τα καμώματα της κουλτουριάρικης και κοσμικής μπουρζουαζίας πάσης Ελλάδος. Ήδη κάποιοι από το τζετ σετ και τους πρωτεργάτες του γιουχαΐσματος μετά την παράσταση έκαναν δηλώσεις περί αίσχους, αποβρασμάτων, προχειρότητας, ασέβειας της ιερότητας του χώρου και του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.

Εγώ ακόμα απορώ πώς αυτές τις δηλώσεις τις έκανε το κοινό για την παράσταση και όχι οι συντελεστές της παράστασης για το κοινό. Διαβάζοντας όμως την περιγραφή μίας τύπισσας που «έζησε τον εφιάλτη», κατάλαβα πως τελικά το πρόβλημα (τουλάχιστον για την ίδια) ήταν ότι δεν καταλάβαινε. Δεν καταλάβαινε τα σκηνικά, δεν καταλάβαινε γιατί ο Κρέοντας φορούσε φουστανέλα ή γιατί ο Θεός Ήλιος ήταν ένα φουσκωμένο μπαλόνι. Γενικά και αόριστα απλά δεν καταλάβαινε. Έτσι θεώρησε πολιτισμένο, πρέπον και τιμητικό για τον Ιερό χώρο της Επιδαύρου και το Αρχαίο Δράμα να γιουχάρει... επειδή δεν κατάλαβε!

Η σχέση μου με το κουκουρούκου θέατρο δεν είναι από τις καλύτερες αλλά σε κάθε περίπτωση έχω βρεθεί σε παραστάσεις που νόμιζα ότι ζούσα σε εφιάλτη. Σε αυτές τις περιπτώσεις εκτελώ τον περίτεχνο ελιγμό της «κεφαλοστάκας»: χαμηλώνω το κεφάλι μου ελαφρώς, αλλά σα να φαίνεται ότι είναι όρθιο και... κοιμάμαι. Στο τέλος θα χειροκροτήσω καθαρά από σεβασμό στο χρόνο και την ενέργεια που επένδυσαν οι συντελεστές του έργου και θα γυρίσω σπίτι μου να κλάψω τα 20 ευρώπουλα. Άντε να κάνω και καμιά προσωπική αρνητική κριτική σε όποιον με ρωτήσει.

Φαίνεται όμως ότι αυτή δεν είναι σωστή συμπεριφορά για έναν Ελληναρά που ξέρει από τέχνη. Ενδεχομένως να τηρούν ακόμα τις συνήθειες από τα Παριζιάνικα θέατρα του 18ου αιώνα, πράγμα που, φαντάζομαι, τους κάνει ακόμα πιο κουλτουριάρηδες. Σε κάθε περίπτωση, μπορεί ο συγκεκριμένος όχλος να μην έκλαψε τα 30-40 ευρώ που έδωσε για την παράσταση αφού τα φορέματα και τα κουστούμια των 1000 ευρώ, ειδικά σχεδιασμένα για τον Ιερό χώρο της Επιδαύρου και τη θέαση Αρχαίου Δράματος, έπιασαν τόπο.

Τρίτη 19 Αυγούστου 2008

Πάμε ίντρο...

Μέσα σε μία πλαστική θήκη έχω ένα γαλάζιο χαρτάκι με φωτογραφία τη φάτσα μου ασπρόμαυρη. Ανάμεσα σε κάτι σφραγίδες και υπογραφές κάποιων τύπων που δεν πρόκειται να γνωρίσω ποτέ, αναγράφεται "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ". Με το συγκεκριμένο χαρτάκι έχω δύο θέματα.

Κατά πρώτον, το πεδίο "Ομάδα Αίματος" είναι κενό. Ο λογικός άνθρωπος που σκέφτηκε να βάλει ομάδα αίματος στο υπερσύγχρονο ελληνικό δελτίο ταυτότητας δεν έλαβε υπόψη το νωχελικό και βαριεστημένο μπάτσο που συμπληρώνει τα στοιχεία του κόσμου. Έτσι, όταν κάποιος Ελληναράς (βλ. παρακάτω) φιγουράροντας την Cayenne του με 120 χλμ/ώρα στο στενό του σπιτιού μου με διαμελίσει, θα πρέπει να περιμένουν και τα 24 κομμάτια του σώματός μου στην αίθουσα αναμονής του ΚΑΤ μέχρι να μάθουν τί ομάδα αίματος έχω.

Κατά δεύτερον, το συγκεκριμένο πλαστικοποιημένο χαρτάκι το έχουν στην κωλότσεπή τους και πολλά άλλα άτομα, τα οποία χαρακτηρίζονται από διάφορες περίεργες συμπεριφορές όπως ο ατομικισμός, η αγένεια, η φασαρία, το νεοπλουτέ, η παραβατικότητα, η μεγαλομανία, η κουτοπονηριά, η μιζέρια, η σοβαροφάνεια, ο τοπικισμός, ο παντός είδους ρατσισμός, η αμορφωσιά, η έλλειψη περιβαλλοντικής συνείδησης, η ψωροπερηφάνια, μία ευρύτερη βλακεία και διάφορα άλλα καλούδια που κάθε μέρα εκτίθενται δημοσίως στους δρόμους, σε θέσεις ευθύνης/ εξουσίας και ολόγυρά μου.

Οι τύποι με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά έχουν το ίδιο δελτίο ταυτότητας με μένα και φυσικά είναι μάγκες οπότε τους αξίζει ο τίτλος "Ελληναράς". Έτσι μου απομένουν τα αντίθετά τους, πράγμα που εμένα, φαντάζομαι, με κάνει "ελληνάκι". Με μικρό "ε", μιας και φαίνεται πως οι περισσότεροι από δαύτους έχουν ιδιαίτερη ροπή προς τους τίτλους και τα κεφαλαία.

Δεν είμαι ούτε δεξιός, ούτε αριστερός, ούτε κεντρο- λοξο- πλαγιαστο- πισινός, ούτε αναρχικός. Βγάζω σπυράκια όταν τρωω σοκολάτα γάλακτος καθώς και όταν ακούω για θρησκείες, μεταφυσικές, αστρολογίες και συνωμοσιολογίες. Θεωρώ ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να μην υπόκειται σε διακρίσεις λόγω του φύλου του, των πολιτικών και θρησκευτικών του πεποιθήσεων, των σεξουαλικών του προτιμήσεων, του ντυσίματός του, του χρώματος των μαλλιών του και της οικονομικής του κατάστασης.

Αδυνατώ να βρω οποιαδήποτε ομοιότητα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού (πέρα από τα γλωσσικά στοιχεία) με τον πολ... χμμ.. πολιτ... πάμε πάλι... πολ... θα το ξαναπροσπαθήσω και άμα μου βγει βγήκε... πολιτισμ... χμμ αυτό τέλος πάντων που διέπει το σημερινό ελληνικό κράτος και κοινωνία.

Με εκνευρίζει αφάνταστα η αναφορά στους bloggers σαν κάτι trendy... σαν "μάνα raver". Επειδή λοιπόν οι Ελληναράδες αποτάσσονται τους bloggers, αποτάσσονται και το "ιντερνέ", σκάω κι εγώ σαν τη τσουτσού στο χώρο των ιστολογίων να προσθέσω τις σκέψεις μου μέσα σε αυτό το ηλεκτρονικό συνονθύλευμα.

Είχα σκεφτεί κάτι πιο αντιδραστικό απέναντι στα σύγχρονα ελληνικά ταμπού, όπως η χρήση του καλλιτεχνικού ονόματος «Η σατανίστρια, φιλο-αμερικανίδα, αδερφάρα» αλλά πιθανόν κάποιοι αργόσχολοι να μου έκαναν μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση που είναι και πολύ της μόδας τελευταία.

Όπως και να’χει, ως έντιμο ελληνάκι θα προσπαθήσω να τηρήσω πιστά το άρθρο 14 του ελληνικού Συντάγματος μαζί με τις τέσσερις εξαιρέσεις της παραγράφου 3 σχετικά με την αν-ελευθερία λόγου.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...