Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

Η υποχρεωτική θρησκευτική παιδεία συνιστά παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο

Το αρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στην σελίδα:

http://www.secularism.org.uk/compulsoryreligiouseducationanab.html

Αναφέρθηκε από τον Omadeon σε συζήτηση στο ιστολόγιο του Διαγόρα του Μήλιου.

Η μετάφραση έγινε από την Αόρατη Μελάνη.


Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποφάσισε την Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008 ότι η επιβολή υποχρεωτικών μαθημάτων θρησκευτικής παιδείας και ηθικής στο δημοτικό σχολείο και στο γυμνάσιο στην Τουρκία παραβιάζει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, και σύστησε στην τουρκική κυβέρνηση να εναρμονίσει το τουρκικό εκπαιδευτικό σύστημα και την εθνική της νομοθεσία με το Άρθρο 2 του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου αρ.1 της Σύμβασης, το οποίο αφορά το θέμα του δικαιώματος στην παιδεία.

Στις 2 Ιανουαρίου του 2004 ο Hasan Zengin, 47 ετών, και η κόρη του Eylem Zengin, 19 ετών, που ασπάζονται τον Αλεβισμό, κατέθεσαν καταγγελία στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Όταν κατατέθηκε η καταγγελία, η Eylem παρακολουθούσε την εβδόμη τάξη σε δημόσιο σχολείο της περιοχή Avcılar της Ισταμπούλ. Ως μαθήτρια του δημόσιου σχολείου ήταν υποχρεωμένη να παρακολουθεί μαθήματα θρησκευτικής παιδείας και ηθικής.

Σύμφωνα με το Άρθρο 24 του Τουρκικού Συντάγματος και το μέρος 12 του Βασικού Νόμου αρ. 1739 περί εθνικής παιδείας, η θρησκευτική παιδεία και ηθική είναι υποχρεωτικό μάθημα στο δημοτικό σχολείο και στο γυμνάσιο στην Τουρκία. Το Φεβρουάριο του 2001 ο προσφεύγων κατέθεσε μια αίτηση στην Επαρχιακή Διεύθυνση Εθνικής Παιδείας για εξαίρεση της κόρης του από το μάθημα θρησκευτικής παιδείας και ηθικής. Όταν οι αρχές απέρριψαν την αίτησή του, ο Hasan Zengin απευθύνθηκε στα διοικητικά δικαστήρια, ισχυριζόμενος ότι το εν λόγω μάθημα ήταν ασύμβατο με τις αρχές της εκκοσμίκευσης και ότι τα μαθήματα, τα οποία βασίζονταν στις διδαχές του Σουνιτικού Ισλαμισμού, δεν ήταν ουδέτερα.

Στις 28 Δεκεμβρίου 2001, το Διοικητικό Δικαστήριο της Ισταμπούλ απέρριψε το αίτημα με την αιτιολογία ότι το μάθημα της θρησκευτικής παιδείας και ηθικής ήταν σύμφωνο με το Σύνταγμα και με την τουρκική νομοθεσία. Ο προσφεύγων απευθύνθηκε στο Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο, το οποίο στήριξε την προηγούμενη δικαστική απόφαση.

Οι προσφεύγοντες ισχυρίζονται ότι ο τρόπος διδασκαλίας της θρησκευτικής παιδείας και ηθικής στην Τουρκία παραβιάζει το δικαίωμα της Eylem στη θρησκευτική ελευθερία και το δικαίωμα των γονέων της να διασφαλίσουν ότι η μόρφωσή της θα είναι σύμφωνη με τις δικές τους θρησκευτικές πεποιθήσεις.

Αφού έκρινε αποδεκτή την υποβολή καταγγελίας τον Ιούνιο του 2006, το δικαστήριο του Στρασβούργου αποφάσισε ομόφωνα εχτές ότι παραβιάσθηκε το Άρθρο 2 του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου αρ.1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο αφορά το δικαίωμα στην παιδεία.

Σύμφωνα με το Άρθρο 41 της Σύμβασης, το οποίο αφορά την αποζημίωση, το δικαστήριο αποφάσισε ότι η επισήμανση της παραβίασης συνιστούσε ικανή αποζημίωση για την μη χρηματική βλάβη την οποία υπέστησαν οι προσφεύγοντες.

Σύμφωνα με το Άρθρο 46, το οποίο αφορά το δεσμευτικό χαρακτήρα και την εφαρμογή των αποφάσεων, το δικαστήριο έλαβε υπόψη του το γεγονός ότι η ως άνω παραβίαση προήλθε από ένα πρόβλημα στην εφαρμογή του σχολικού προγράμματος θρησκευτικής διδασκαλίας στην Τουρκία και από την απουσία κατάλληλων μεθόδων για την διασφάλιση του σεβασμού στις πεποιθήσεις των γονέων. Ως εκ τούτου αποφάσισε ότι η εναρμόνιση του τουρκικού εκπαιδευτικού συστήματος και της τουρκικής νομοθεσίας με το Άρθρο 2 του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου αρ.1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων θα συνιστούσε κατάλληλη μορφή αποζημίωσης. Τέλος, επιδικάστηκε στους προσφεύγοντες το ποσό αποζημίωσης των 3,726.80 για κάλυψη εξόδων, κατόπιν παρακράτησης του ποσού των 850 ευρώ που χορηγήθηκε για νομική βοήθεια.

Ο Τούρκος Rıza Türmen, μέλος του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η θητεία του οποίου λήγει σε λίγους μήνες, συμμετείχε στο επταμελές δικαστικό τμήμα που έλαβε την παραπάνω απόφαση.

Αν και η θρησκευτική παιδεία είναι υποχρεωτικό μάθημα στα σχολεία της Βρετανίας, οι γονείς έχουν το δικαίωμα να ζητήσουν εξαίρεση των παιδιών τους τόσο από τη θρησκευτική παιδεία όσο και από τις ομαδικές πράξεις λατρείας.

©2008 National Secular Society (Limited by Guarantee).

Δείτε άλλα άρθρα με το ίδιο θέμα:

http://www.pluralism.org/news/article.php?id=17838

http://sim.law.uu.nl/SIM/CaseLaw/hof.nsf/d0cd2c2c444d8d94c12567c2002de990/890d6714703b60e3c125736f002da351?OpenDocument

Το πλήρες κείμενο της απόφασης εδω.

Hasan and Eylem Zengin v. Turkey, application no. 1448/04, §101, ECHR 9-10-2007

Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Ότι είναι ανόητο, είναι και ηθικό

Φανταστείτε μια κοινωνία όπου η απάθεια, η ανοησία και η αφέλεια έχουν ξεπεράσει κατά πολύ μια κρίσιμη μάζα ατόμων, τόσο ώστε πλέον εκτός από τους νόμους, να μην τηρούνται και στοιχειώδεις κανόνες απόκρυψης μιας απάτης ή έστω μιας ένδειξης ντροπής. Στην ίδια κοινωνία φανταστείτε να βγαίνει δημόσια ένας πολιτικός, ή γενικά ένα σημαντικό άτομο της κοινωνίας και να ψεύδεται ή να υποτιμά τη νοημοσύνη των ακροατών του τόσο φανερά, αλλά ταυτόχρονα κανείς από τους ακροατές να μην αντιδρά.

Στις 19/11, στην εκπομπή «Αποδείξεις» του Νίκου Ευαγγελάτου έσκασε η ατάκα που προσωπικά με ταρακούνησε. Με έκανε να σκεφτώ ότι ίσως και να ζούμε σε μία κοινωνία ακόμα χειρότερη. Στη συγκεκριμένη εκπομπή, ήταν προσκεκλημένη η Κα Πελέκη, γνωστή από το συμβολαιογραφικό της έργο κατά τις ανταλλαγές ακινήτων μεταξύ της Μονής Βατοπεδίου και ελληνικού Κράτους.

Η συνέντευξη ήταν μια κλασσική συνέντευξη, όπου ερωτών και ερωτούμενος είχαν μία άνετη συζήτηση, χωρίς πολλά «στριμώγματα». Από αυτές τις συνεντεύξεις που είναι εμφανές ότι όλα είναι προσυμφωνημένα, προκειμένου να μην έρθει σε δύσκολη θέση κανένα μέρος, ώστε να φανεί και το «δημοσιογραφικό δαιμόνιο» του δημοσιογράφου, αλλά και η «αθωότητα» του ερωτούμενου. Και εκεί που οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις διαδέχονταν η μία την άλλη με τον κλασσικό βαρετό ρυθμό, και χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, σκάει η κορώνα…

Ρωτάει ο κ. Ευαγγελάτος την Κα Πελέκη εάν αισθάνθηκε ότι έκανε κάτι παράνομο ή μεμπτό όταν συνέτασσε τα συμβόλαια. Εκείνη φυσικά απαντάει αρνητικά και μετά δίνει την αιτιολογία (αυτολεξεί):

«Και επειδή εγώ προέρχομαι από μία πολύ βαθιά θρησκευόμενη οικογένεια, η αίσθηση που είχα, είναι ότι βοηθάω το μοναστήρι, ότι θα έχω ευλογία από την Παναγία».

Και αφού τελείωσε η συνέντευξη, η Κα Πελέκη επιβιβάστηκε στο τεθωρακισμένο της τζιπ και πήγε για ύπνο με ήσυχη τη συνείδησή της. Και οι ακροατές, έκλεισαν τις τηλεοράσεις τους και έπεσαν και αυτοί για ύπνο. Εγώ πάλι άρχισα να κάνω κάποιες συγκεχυμένες σκέψεις…

Εντάξει, προφανώς μετά την ατάκα, τα ανθρωπάκια με τη λευκή στολή και το ζουρλομανδύα, δεν ήθελαν να διακόψουν την εκπομπή, οπότε περίμεναν την Κα Πελέκη μετά το πέρας της εκπομπής. Από την άλλη πάλι, δεν ακούστηκε κάτι, άρα μάλλον η ερμηνεία της ακούστηκε λογική. Φαντάζομαι, όμως, ότι την επόμενη μέρα θα ξεσηκωνόταν ο κόσμος και κρατώντας δαδιά στα χέρια και πανό που γράφουν «Όχι άλλη υποτίμηση της νοημοσύνης μας», θα περικύκλωναν τη Βουλή απαιτώντας δικαιοσύνη. Και πάλι όμως ούτε αυτό έγινε. Και το ΕΣΡ; Η Δικαιοσύνη; Κάποια αρμόδια επιτροπή για την προστασία των εγκεφαλικών μας κυττάρων; Τίποτα.

Κανείς δεν βρήκε κάτι μεμπτό σε αυτή την ατάκα. Θεωρήθηκε καθ’ όλα σοβαρή και αξιοπρεπής. Οπότε αν εγώ, με κάποια οποιαδήποτε επαγγελματική ιδιότητα, μπορώ να λαμβάνω μέρος σε μεγάλες απάτες, χωρίς όμως να έχω νομικές κυρώσεις (λόγω της επαγγελματικής μου ιδιότητας), η απολογία μου θα μπορούσε να είναι πλήρως μεταφυσική, φαντασιόπληκτη, σχιζοφρενική ή προϊόν διαταραχής προσωπικότητας και να μην υπάρχει κανένα πρόβλημα. Ούτε ηθικής, ούτε συνείδησης, ούτε δεοντολογίας.

Αυτό σε μία σύγχρονη, «δημοκρατική» κοινωνία δημιουργεί αρκετά ζητήματα. Διότι συγχέονται οι αντικειμενικές, νομικές και ηθικές ευθύνες με τις προσωπικές αντιλήψεις του καθενός. Δηλαδή, τα συμφέροντά του. Ενδεχομένως αν η Κα Πελέκη ή η οποιαδήποτε Κα Πελέκη είχε αναφέρει ότι εξυπηρετεί μία απάτη για να λάβει την ευλογία του Μωάμεθ ή της χρυσομαλλούσας νεράιδας της Γκιόνας, θα είχε αντιμετωπιστεί με ιδιαίτερο σκεπτικισμό. Επειδή όμως μιλάμε για μία «βαθειά θρησκευόμενη» οικογένεια, για «ευλογία» και για την «Παναγία», το ηθικό ζήτημα καθαρίζει αμέσως.

Η συγκεκριμένη μεσαιωνική αντίληψη των πραγμάτων, έδινε κάποτε στον Κλήρο την πλήρη δικαιοδοσία για να παρεμβαίνει σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, να κλέβει περιουσίες ανθρώπων, να συμμετέχει στην Εξουσία χωρίς πολλές εξηγήσεις και χωρίς να ζητάει την άδεια κανενός. Οι παρεμβάσεις αυτές, δεν συναντούσαν καμία αντίσταση ούτε από τις κοινωνίες, ούτε από τις πολιτικές Αρχές, ούτε από τους εκάστοτε θεσμούς. Ευτυχώς, τα πράγματα έχουν εξελιχθεί από τότε, οπότε ο Κλήρος ή οποιοσδήποτε που επικαλείται θεούς και δαίμονες, δεν έχει πλέον τόσο ελεύθερη δικαιοδοσία. Το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, κατάφερε και απέβαλε τις υποκειμενικές δεισιδαιμονίες για χάρη των δημοκρατικών, δίκαιων και αντικειμενικών θεσμών.

Κι όμως, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, η ίδια ασυδοσία λαμβάνει χώρα, αλλά μέσω «νόμιμων διαδικασιών». Οι εκπρόσωποι μάλιστα αυτών των διαδικασιών, δεν έχουν καμία ντροπή ή αίσθηση ανοησίας όταν κάνουν επίσημες δηλώσεις με ευλογίες και Παναγίες. Ξέρουν ότι το έδαφος είναι ακόμα τόσο πρόσφορο και γεμάτο με κουτόχορτο, ώστε η ελληνική κοινωνία θα συνεχίζει να βοσκά χωρίς να ενδιαφέρεται ιδιαιτέρως για τα καμώματά τους. Δεν έχουν και άδικο...

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

Μία φωτογραφία, μία ιστορία!

Πρόσφατα, το ελληνάκι είχε την τύχη να δραπετεύσει για λίγες ημέρες μακριά από το θόρυβο της πόλης, και να περιπλανηθεί στην ελληνική ύπαιθρο. Ο δρόμος τον έβγαλε σε ψηλά βουνά και όμορφα φαράγγια, ενώ μια μέρα αποφάσισε να επισκεφθεί έναν αρχαιολογικό χώρο.

Ξαφνικά, μέσα σε μία μόλις στιγμή, αντίκρισε σε ένα και μόνο πλάνο ολόκληρη την ιστορία του ένδοξου ελληνικού πολιτισμού! Με τρία μόνο «σημεία – ορόσημα», οι συμβολισμοί του αθάνατου ελληνικού έθνους παρατάσσονταν σαν μία ιστορική συνέχεια με αυστηρή χρονολογική σειρά. Η αρχαιότητα, το Βυζάντιο και η σύγχρονη Ελλάδα!

Η σήμανση του αρχαιολογικού χώρου (με εμφανείς «επικολλημένες» επιρροές από το σύγχρονο πολιτισμό), το καντηλοεκκλησάκι του Βυζαντινού σκοταδισμού και το πνεύμα του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού στη σειρά.

Το ελληνάκι, εκθαμβωμένο από το μεγαλοπρεπές αυτό όραμα, αποθανάτισε το στιγμιότυπο και σας δίνει την ευκαιρία να το απολαύσετε κι εσείς. (κλικ για μεγέθυνση).



Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

Όχι στο όνομά μας

Ακολουθεί αναδημοσίευση από το blog http://kratoumenoi.wordpress.com/ καθώς σήμερα γίνεται μία συντονισμένη προσπάθεια ανάδειξης του θέματος των φυλακών και εναντίον της αποσιώπησής του από τα ΜΜΕ.

Όχι στο Όνομά μας

“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”.
Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08

“Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω”
- Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08

Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.

Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.

Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.

Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.

Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

Η γενιά που στρογγυλοκάθησε...

... που φόρεσε καμαρωτά την ταμπέλα «Η Γενιά του Πολυτεχνείου», παρόλο που μόνο ορισμένοι από αυτούς όντως αγωνίστηκαν, βασανίστηκαν, διώχθηκαν και ακόμα θανατώθηκαν. Η γενιά που συμβολίζει την είσοδο στην μεταπολίτευση, την ακραία κομματικοποίηση, τον ακραίο συνδικαλισμό, τον ακραίο κρατικισμό και τον ακραίο ατομικισμό. Η γενιά που επωφελήθηκε από την εισροή ρευστού από την ΕΟΚ - μετέπειτα Ε.Ε. - και που εξίσου καμαρωτά βολεύτηκε στις πολυθρόνες, τα δημόσια αξιώματα και τις θέσεις ευθύνης. Η γενιά που δε δίνει δεκάρα για τις επερχόμενες γενιές.

Αλήθεια, γιατί την ονομάζουμε «γενιά του Πολυτεχνείου» και όχι «γενιά της διαφθοράς»; Γιατί, εξυμνώντας τα κατορθώματα ορισμένων πραγματικών αγωνιστών, να πλαισιώνουμε με αυτά μία ολόκληρη γενιά που κατά την επέλασή της από τον τόπο καλλιέργησε τα θεμέλια για τη σημερινή κατάντια; Γιατί οι βίαιοι τραμπουκισμοί της δεκαετίας του ’60, θεωρούνται πιο σοβαροί από τους κοινωνικούς και οικονομικούς τραμπουκισμούς του σήμερα; Στην τελική, γιατί να επιτρέπουμε σε σημερινά λαμόγια να καρπώνονται την ανατρεπτικότητα, την αγωνιστικότητα και τα δημοκρατικά ιδεώδη ορισμένων πραγματικών επαναστατών της γενιάς του Πολυτεχνείου;

Οι μεγάλες κορώνες είναι μία καθ’ όλα ελληνικότατη συνήθεια. Το ίδιο και οι σπουδαίοι τίτλοι και οι δάφνες της δόξας. Οι πράξεις όμως αυτές καθεαυτές, δεν συνοδεύουν τις αντίστοιχες κορώνες. Εάν ρωτήσεις τους γονείς σου «τί κατάφερε η γενιά σας;» θα σου μιλήσουν για Δημοκρατία, για επαναστατικά ιδεώδη, για το ξεβόλεμα από τον καναπέ, τις μαχητικές πορείες και το χτίσιμο των θεμελίων για μία καλύτερη κοινωνία. Αν τους ρωτήσεις όμως, «και τελικά τα θεμέλια αυτά, τί οικοδόμημα στηρίζουν;», μάλλον θα σαστίσουν. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει οικοδόμημα. Μπήκαν τα θεμέλια, φτιάχτηκε ένα πρόχειρο ισόγειο, πέταξαν μέσα δυο τρεις πολυθρόνες, στρογγυλοκάθησαν και θεώρησαν ότι έφτιαξαν τον μεγαλύτερο ουρανοξύστη.

Αυτές τις μέρες θα παρακολουθήσουμε και πάλι το γνωστό τσίρκο. Όλοι μα ΟΛΟΙ οι βουλευτές θα καμαρώσουν για τη «Δημοκρατία» που έφερε η γενιά τους. Οι αριστεριστές θα γεμίσουν αφίσες τα Εξάρχεια με αγωνίστριες γκομενίτσες που φωνάζουν με ντουντούκες. Οι αντιεξουσιαστές θα κάνουν τα γνωστά μπάχαλα. Η αστυνομία θα προβεί σε αυθαίρετες προσαγωγές και ξυλοδαρμούς. Οι πολιτικοί αρχηγοί θα πάρουν δέκα με τόνο στην έκθεση ιδεών. Το ΠΑ.ΜΕ. θα καταγγείλει τις κάμερες, ενώ ο εισαγγελέας απλώς θα επιπλήξει λεκτικά τους μπάτσους που στοχεύουν τις κάμερες σε πρόσωπα. Οι δημοσιογράφοι θα αρθρογραφήσουν με μεγάλο πολιτικό σθένος και οι συνεντεύξεις από αυτούς που «ήταν στο Πολυτεχνείο» θα πέφτουν σύννεφο. Ο Κυρ Μήτσος από το Αιγάλεω θα ξύσει τα αρχίδια του καθώς κάνει zapping, ενώ η Κυρά Μαρία από την Εκάλη θα αρπάξει την ευκαιρία για ένα τριήμερο στην Αράχωβα. Οι πιτσιρικάδες θα ξεχυθούν στις καφετέριες. Οι Οννεδίτες, οι Πασπίτες και οι Κνίτες θα παίξουν πόλεμο με τα καδρόνια και τα συνθήματα θα είναι πάλι τα ίδια.

Και όλο αυτό το τσίρκο είναι τελικά το σημερινό πολιτικό και κοινωνικό οικοδόμημα, χωρίς κανείς να αναρωτηθεί γιατί δεν φτιάχτηκαν και οι υπόλοιποι όροφοι ή γιατί η κατασκευή δεν συνεχίζεται. Η «γενιά του Πολυτεχνείου» που αγωνίστηκε και βολεύτηκε, ξέχασε τις επερχόμενες γενιές. Ανέτρεψε τη Δικτατορία, καλλιέργησε τη διαφθορά, καταβρόχθισε τα δημόσια ταμεία, φαλίρισε τα ασφαλιστικά ταμεία, απαξίωσε κάθε Δημοκρατική λειτουργία, απαξίωσε την Παιδεία, κατέστρεψε το περιβάλλον, έφτιαξε αυθαίρετα σε όλη την επικράτεια και δέθηκε με αλυσίδες πάνω στις πολυθρόνες της. Σε λίγα χρόνια που θα αποτραβηχτεί τελείως, θα πετάει κορώνες κοινωνικής επανάστασης και Δημοκρατίας μέσα σε ένα ερειπωμένο περιβάλλον, μία αποδομημένη κοινωνία με πλήρως απαξιωμένους θεσμούς και αρχές.

Οι σημερινοί πραγματικοί αγωνιστές και λογικά σκεπτόμενοι άνθρωποι, γνωρίζουν τελικά πώς συνέβαλε η «γενιά του Πολυτεχνείου» στο καλό του τόπου. Μπορούν να διαχωρίσουν τις πραγματικές αξίες από τις πλαστικές και τους ανθρώπους από τα ποντίκια. Χωρίς να χάνω τη ρεαλιστική αντίληψη των πραγμάτων, μπορώ να δω τους συγκεκριμένους ανθρώπους να αλλάζουν σταδιακά το σάπιο καθεστώς της μεταπολίτευσης. Να μαζέψουν τα περιττώματα και τις πολυθρόνες της «γενιάς του Πολυτεχνείου» να τα πετάξουν μακριά, και να συνεχίσουν το οικοδόμημα όπως το έχουν οραματιστεί πολλοί Έλληνες στο παρελθόν, αλλά είδαν τις προσπάθειές τους να σκάνε στον τοίχο.

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008

Ισονομία στην αξιοπρέπεια (2)

«Μία κοινωνία πρέπει να κρίνεται, όχι βάσει του πως φέρεται στους εξέχοντες πολίτες της, αλλά βάσει του πως φέρεται στους κακοποιούς της».

Fyodor Mikhailovich Dostoevsky

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

Βάλαμε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα

Από μικροί μαθαίνουμε γενικώς και αορίστως για το δαιμόνιο της ελληνικής πονηριάς. Αργότερα, όσοι έχουμε και λίγο τα μάτια μας ανοιχτά, βλέπουμε ότι πρόκειται για κουτοπονηριά, ενώ μετά την ενηλικίωση και κατά την είσοδο στην κοινωνία ως ενεργοί πολίτες, ενδεχομένως να καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι «ελληνική πονηριά» = «απατεωνιά».

Μέσα στο γενικότερο πνεύμα απατεωνιάς, παραλογισμού και διευρυμένης βλακείας, το ελληνικό Κράτος δεν μένει φυσικά αμέτοχο και έχει καταφέρει να συστήσει δύο παράδοξα Υπουργεία συν ένα που είναι υπό συζήτηση. Ο λόγος για το Υπουργείο Περιβάλλοντος Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων, το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Αστρολογίας, ενώ υπό συζήτηση τον τελευταίο καιρό είναι και η συγχώνευση των Υπουργείων Πολιτισμού και Τουρισμού σε ένα Υπουργείο.

Ελληνικό δαιμόνιο με παγκόσμια πρωτιά, εφευρετικότητα και μοναδικότητα. Μία σειρά από ασύλληπτα έξυπνες πολιτικές αποφάσεις, για τη σύσταση του ΥΠΕΧΩΔΕ και του ΥΠΕΠΘ, που έχουν μείνει αναλλοίωτες τις τελευταίες δεκαετίες και ενός «σύγχρονου» οράματος για τη σύσταση του κοινού Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού.

Ήταν το 1985, αμέσως μετά τις εκλογές όπου τα τότε λαμόγια με το ελληνικότατο δαιμόνιό τους, αποφάσισαν να συνενώσουν τα τρία Υπουργεία Μεταφορών, Δημοσίων Έργων και Περιβάλλοντος σε ένα. Τελικώς ενώθηκε το «Δημοσίων Έργων» με το «Περιβάλλοντος» και το «Μεταφορών» διατήρησε την ανεξαρτησία του. Το σκεπτικό για τη σύσταση του ΥΠΕΧΩΔΕ ήταν πολύ απλό: Προκειμένου να μην υπάρχουν καθυστερήσεις στα δημόσια έργα λόγω «περιβαλλοντικών κωλυμάτων», θα υπήρχε ένα μόνο Υπουργείο (ή καλύτερα ένας μόνο Υπουργός) που θα λάμβανε αποφάσεις και για τα δύο. Περιττό να αναφέρω ανάμεσα στα συμφέροντα των Δημοσίων Έργων και του Περιβάλλοντος, ποιο από τα δύο κέρδιζε. Εάν αυτό το σκεπτικό δεν συρρικνώνει όλα τα «χαρίσματα» του σύγχρονου Ελληναρισμού, τότε τί στον κόσμο;

Το παράδοξο του ΥΠΕΧΩΔΕ ήταν άλλωστε τόσο εμφανές που αρκετοί υφυπουργοί προσπάθησαν κατά την ενεργό θητεία τους να ζητήσουν διαχωρισμό. Αυτό όμως γνωστοποιήθηκε μόνο στους κλειστούς πολιτικούς κύκλους και όχι δημοσίως, ενώ πολλές φορές επέφερε και εσωτερικές συγκρούσεις. Τελικώς όμως, για άλλη μία φορά επιβλήθηκε το Ελληναρίστικο κατεστημένο και τα πράγματα παρέμειναν ως είχαν. Κάποιες πρόσφατες εξαγγελίες για διαχωρισμό, μετά από πιέσεις περιβαλλοντικών οργανώσεων, παρέμειναν… στα λόγια.

Στην ένδοξη ιστορία του ΥΠΕΧΩΔΕ, το έργο περιβαλλοντικών επιθεωρητών αποσιωπούνταν ή διώκονταν για χάρη καθαρών επιχειρηματικών επιλογών των εκάστοτε κυβερνήσεων και των διαπλεκόμενων ιδιωτών ή επιχειρήσεων, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την αποπομπή της πρώην γενικής επιθεωρήτριας Περιβάλλοντος Μαργαρίτας Καραβασίλη.

Όσον αφορά το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Αστρολογίας, θα πρέπει να διευκρινίσω, για όσους δεν το γνωρίζουν ήδη, ότι ο επίσημος τίτλος του είναι «Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων». Επειδή, όμως μόλις το πληκτρολόγησα και τα δάχτυλά μου ήδη πονάνε, ενώ ξανακοιτάζοντάς το πονάει και το μυαλό μου, δεν μπορώ να σχολιάσω κάτι περεταίρω. Ας το αφήσουμε ως γελοιογραφία χωρίς σχόλια και ως σήμα κατατεθέν του νεοελληνικού πολιτισμού και της σύγχρονης ελληνικής Παιδείας.

Μετά από αυτές τις δύο επιτυχίες, οι πιο σύγχρονες εξελίξεις στο συνονθύλευμα παραλόγου, απάτης και διεθνούς διασυρμού, αφορούν την υπό συζήτηση σύσταση του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού. Φανταστείτε την οπτασία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς αγκαζέ με την τουριστική ανάπτυξη. Ω! Τι όμορφα που θα’ ναι!

Και στην τελική, γιατί να μην συνενώσουν το ΥΠΕΧΩΔΕ με το «Πολιτισμού και Τουρισμού»; Τι ωραία που θα δεσπόζουν τα πεντάστερα ξενοδοχεία πλάι στους αρχαιολογικούς χώρους! Οι ταβέρνες δίπλα στους ναούς! Να μπορείς βρε αδερφέ να χτίζεις το αυθαίρετό σου και να’ χεις και ένα ελληνιστικό μωσαϊκό στον κήπο σου! Να αφήσουμε και τους μπουρτζόβλαχους συμπολίτες μας να φτιάχνουν τουριστικές καντίνες μέσα σε θολωτούς τάφους και στάνες για τα πρόβατα μέσα σε αρχαία τείχη. Να δίνουμε και στους τουρίστες από ένα όστρακο για ενθύμιο, με τις ευλογίες του Κράτους και το τουριστικό προϊόν να εκτοξευθεί στα ύψη.

Βέβαια όλα αυτά τελικώς δεν φαίνονται και παράλογα στον μέσο Ελληναρά. Του φαίνεται λογικό ο Υπουργός που θέλει να γεμίσει κτίρια, δρόμους και τσιμέντο όλη την Ελλάδα να προστατεύει και το περιβάλλον. Του φαίνεται λογικό το παιδί του να διδάσκεται επιστήμες και δεισιδαιμονίες ταυτόχρονα. Το ίδιο λογικό θα του φανεί ο προστάτης της πολιτιστικής μας κληρονομιάς να είναι και ο μάνατζερ του τουριστικού μας προϊόντος. Τέτοια παιδεία πήρε από το αρμόδιο Υπουργείο και τέτοια ανατροφή από την ευρύτερη κοινωνία. Πώς να ελίσσεται, να παρακάμπτει νόμους, να κατακρεουργεί νομικές δικλίδες ασφαλείας για το Περιβάλλον και την Πολιτιστική Κληρονομιά προκειμένου να φτιάξει την επιχειρησούλα του. Να μη τον ενδιαφέρει αν διασύρεται πανευρωπαϊκά και διεθνώς αρκεί στο τέλος να φτιάξει την επιχειρησούλα του ή το σπιτάκι του... Την παράγκα του.

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

Η μεγαλύτερη νεοελληνική πολιτική πλάνη

Εδραιώθηκε ως έννοια κατά τη σύσταση του πρώτου Γαλλικού Κοινοβουλίου μετά τη Γαλλική Επανάσταση και στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε εκτενώς για να περιγράψει γενικευμένες πολιτικές στάσεις. Παρά τη σταδιακή αποχώρησή της από το Ευρωπαϊκό πολιτικό τοπίο, παραμένει αναπόσπαστο κομμάτι της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, ιδίως της Μεταπολίτευσης, και έχει διπλό όνομα. Ονομάζεται «Δεξιά – Αριστερά» (για χάρη συντομίας θα αναφέρεται στο εξής ως «Δ-Α»).

Στο μυαλό του μέσου Έλληνα, όσο αδιαχώριστες έννοιες είναι ο «Θεός» και η «Ηθική», άλλο τόσο αδιαχώριστη είναι η Δ-Α και η πολιτική. Στην πραγματικότητα όμως, όπως συμβαίνει και με το Θεό, η Δ-Α είναι μία πολιτική πλάνη την οποία ξέρουν να χειρίζονται καλά οι επαγγελματίες πολιτικοί, είτε για να συσπειρώσουν εκλογείς, είτε για να ξεφεύγουν από δύσκολες θέσεις όταν ο αντίπαλος τους στριμώχνει.

Καταρχάς, τη σήμερον ημέρα δεν υπάρχει γνήσιο Δεξιό ή Αριστερό κόμμα. Υπάρχουν κόμματα που αυτοπροσδιορίζονται ή έχουν συμφέρον να διακηρύττουν ότι ανήκουν στον έναν ή τον άλλο χώρο, στην πραγματικότητα όμως κανένα από αυτά δεν μπορεί να θεωρηθεί 100% Δεξιό ή Αριστερό αφού η Δ-Α δεν έχει κάποια ρητή πολιτική υπόσταση, εκτός αυτής της συνεχούς διαμάχης. Δηλαδή ότι είναι Δεξιό, δεν μπορεί να είναι Αριστερό και αντίστροφα.

Αυτό έχει ως συνέπεια, οι πολιτικοί να αναλώνονται σε ρητορικές και χρονοβόρες ανούσιες τοποθετήσεις προκειμένου να στηρίξουν το χώρο τους έναντι του άλλου, αντί να λαμβάνουν σωστές πολιτικές αποφάσεις προς τη σωστότερη κατεύθυνση. Στο τέλος κερδίζει ο παραλογισμός και φυσικά χάνουν το Κράτος και η κοινωνία. Βέβαια αυτό έχει να κάνει και με την πολιτική νοοτροπία στην Ελλάδα όπου ο σκοπός του κάθε πολιτικού είναι να εξοντώσει τον πολιτικό του αντίπαλο και όχι να παράγει έργο. Όμως αυτό το φαινόμενο οξύνεται όταν στο παιχνίδι μπαίνει και η έννοια της Δ-Α.

Κατά δεύτερον, η πολιτικολογία γύρω από τη Δ-Α συνεχώς παρουσιάζει αντιφάσεις, όσον αφορά την άσκηση πολιτικής τη σημερινή εποχή σε σχέση με τον ορισμό της Δ-Α. Έτσι ενώ σε γενικές γραμμές η Αριστερά υποτίθεται ότι προωθεί προοδευτικές ιδέες με κύριο θεμέλιο την κοινωνική πρόνοια, στην ουσία απλά προωθεί θεωρητικές ιδέες που ίσως να πετύχαιναν αυτό το σκοπό 50 χρόνια πριν. Αντίστοιχα, ενώ η Δεξιά υποτίθεται ότι προωθεί πιο συντηρητικές και αντιλαϊκές πολιτικές, στην ουσία προβαίνει σε λαϊκισμούς και φιλολαϊκό συντηρητισμό.

Ως αποτέλεσμα, ενώ έχουμε εισέλθει στην Οικονομία της Παγκοσμιοποίησης και την Κοινωνία της Πληροφορίας, οι βασικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας προτιμούν να αναδύουν μία γραφικότητα άλλων εποχών, εκτός πραγματικότητας, παρά να αναθεωρούν τις πολιτικές τους σε σχέση με την εποχή μας και να εκσυγχρονίζονται ανάλογα. Η γενικόλογη Αριστερά ξεπέφτει σε ουτοπικές ασυναρτησίες, ενώ η λαϊκίστικη Δεξιά ξεπέφτει σε συντηρητικές ανοησίες.

Κατά τρίτον, η Δ-Α περιλαμβάνει μία σειρά από προβλήματα, παρόμοια με αυτά που παρουσιάζονται σε αυθαίρετες κατηγοριοποιήσεις, όπως η αυθαίρετη κριτική σε κάποιον που εκφράζει μία άποψη. Για παράδειγμα, προσάπτοντας σε κάποιον την ταμπέλα του Δεξιού ή του Αριστερού, επειδή ακούγεται μία και μόνο άποψή του, ενδεχομένως να επισκιάζονται όλες οι υπόλοιπες απόψεις του κάτω από αυτή την ταμπέλα. Και αυτό δεν είναι ούτε δημοκρατικό, ούτε πρακτικό σε μία κοινοβουλευτική Δημοκρατία, ενώ μπορεί να γίνει και άκρως εκνευριστικό σε επίπεδο διαλόγου.

Φυσικά, μέσα στο ελληνικό Κοινοβούλιο, όλα αυτά δεν έχουν και ιδιαίτερη σημασία αφού η ελληνική πολιτική διανύει περίοδο καθαρά πελατειακής και λαϊκίστικης νοοτροπίας σε όλο το φάσμα της. Το πρόβλημα όμως παρουσιάζεται στους πολίτες που αντί να διαμορφώνουν μία καθαρή πολιτική άποψη, που ενδεχομένως να ενστερνίζεται «Δεξιές» και «Αριστερές» πολιτικές ταυτόχρονα, καταφεύγουν στα σκουριασμένα καλούπια της Δ-Α. Οι πολίτες με τη σειρά τους διαμορφώνουν την εκάστοτε κοινωνία, που εκλέγει τα συγκεκριμένα άτομα του ελληνικού Κοινοβουλίου και η ιστορία ανακυκλώνεται.

Ο μόνος τρόπος να ξεφύγει η πολιτική μας συνείδηση (σε όσους από εμάς έχει απομείνει έστω και λίγη) από τις απαρχαιωμένες έννοιες της Δ-Α, είναι ο ορθολογισμός. Ορθολογισμός σε κάθε επίπεδο των πολιτικών αποφάσεων σημαίνει ότι ξεκολλάμε τις σκουριασμένες πινακίδες της Δ-Α και εξετάζουμε κάθε πολιτική βούληση, κινητοποίηση και απόφαση σφαιρικά και λογικά. Χωρίς πολιτικούς μέντορες, καθοδηγητές, πατερούληδες κλπ. Ορθολογισμός σημαίνει ότι συνεχίζουμε την εποικοδομητική κριτική πάνω σε μοντέλα που έχουν αποτύχει, ζητώντας την ανατροπή τους και ακολουθώντας καλύτερες προτάσεις. Στηρίζουμε τη θετική πολιτική και απομακρύνουμε το συντηρητισμό. Άλλωστε, στη σημερινή εποχή συντηρητισμός είναι η εμμονή σε ιδέες και έννοιες που έχουν απαρχαιωθεί και δεν συνάδουν με τις απαιτήσεις των σημερινών κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών συστημάτων. Εξάλλου δεν είναι τιμητικό για την πολιτική ωριμότητα μίας κοινωνίας, όταν τα μέλη της ακολουθούν τις πολιτικές ταμπέλες ηλικίας τουλάχιστον δύο αιώνων.

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008

Χριστιανομάρτυρες αρχαϊκών χρόνων

Ως γνωστόν, όλη η Ελλάδα είναι διάσπαρτη από λείψανα αγίων, μαρτύρων, οσιομαρτύρων, τίμια ξύλα, ιερές ζώνες κ.λ.π. Λιτανείες, περιφορές, προσκυνήματα συνθέτουν ένα παράλογο σουρεάλ σκηνικό, με αποκορύφωμα βέβαια τον ασπασμό λειψάνων ακόμη και από μικρά άβουλα παιδιά.

Έτσι και στα Μέγαρα Αττικής, κάθε χρόνο γιορτάζουν με δόξες και φανφάρες την περιφορά των λειψάνων των αγίων έξι μαρτύρων των εν Μεγάροις Αθλησάντων. Για το ιστορικό βλέπε εδώ.

Το ιστορικό της ανευρέσεως των ιερών λειψάνων των εν Μεγάροις αγίων έξι μαρτύρων, έχει και συνέχεια…

Το έτος 2001, κατά τη διάρκεια εργασιών διαπλάτυνσης της κρύπτης της εκκλησίας, όπου βρίσκονται οι τάφοι των μαρτύρων, ήρθαν στο φως και άλλα οστά, τα οποία «ως εκ θαύματος», επίσης ευωδίαζαν (!). Μαζί με τα οστά βρέθηκαν και αρκετά θραύσματα πήλινων αγγείων.

Ο παπάς της εκκλησίας απευθύνθηκε στο Αρχαιολογικό Μουσείο Μεγάρων και ζήτησε τη συντήρηση των εν λόγω αγγείων, τα οποία κατά τη γνώμη του ήταν τα «άγια δισκοπότηρα» των μαρτύρων.

Πράγματι τα όστρακα μεταφέρθηκαν στο εργαστήριο συντήρησης του μουσείου, όπου και αποκαταστάθηκαν εν μέρει τρία αγγεία (ένας σκύφος και δυο κοτύλες). Αποδείχθηκε δε ότι επρόκειτο για χαρακτηριστικούς τύπους αγγείων των αρχαϊκών χρόνων (περίπου 6ος αι. π.χ.χ.)!!!!

Όταν ο παπάς ζήτησε την επιστροφή των αγγείων, ενημερώθηκε ότι αυτά προστατεύονται από τις διατάξεις του Νόμου περί Αρχαιοτήτων και ότι θα πρέπει να παραμείνουν στην αρχαιολογική συλλογή προς φύλαξη και βεβαίως έγινε έξαλλος.
Του έγινε επιπλέον πρόταση να παραδώσει τα οστά για φύλαξη και ραδιοχρονολόγηση, αλλά η απάντηση ήταν αρνητική.

Τώρα, δυο τινά μπορεί να συμβαίνουν:

α) ο διάβολος έβαλε τα αρχαϊκά αγγεία στον τάφο των μαρτύρων για να δοκιμάσει τους πιστούς (τα συνηθίζει κάτι τέτοια…)
β) οι άγιοι μάρτυρες δεν είναι και τόσο «άγιοι», αλλά απλοί άνθρωποι που έζησαν και πέθαναν τον 6ο αι. π.χ.χ.

Επειδή όμως μάλλον ισχύει το δεύτερο, καλό θα ήταν όσοι ασπάζονται τα άγια λείψανα, να έχουν μαζί τους και λίγο betadine.

Ας δούμε όμως πιο προσεκτικά, αποσπάσματα από το κείμενο του ιστορικού της ανευρέσεως των λειψάνων:

«Κι ο επόμενος διωγμός είναι της εποχής του αυτοκράτορας Ιουλιανού του Παραβάτου (361-363). Βεβαίως ο Ιουλιανός δεν κήρυξε επισήμως διωγμό, με κάποιο Διάταγμα. Άλλα λόγω της αντιχριστιανικής πολιτικής του, του χλευασμού εκ μέρους του της πίστεως των Χριστιανών και της υποστηρίξεως με διαφόρους τρόπους και μέσα της ειδωλολατρικής θρησκείας, πολλοί Διοικητές επαρχιών, πολιτειακοί αξιωματούχοι και παράγοντες της ειδωλολατρικής κοινωνίας, ή οποία ήταν ακόμα εν δράσει αν και έπνεε τα λοίσθια, με την κάλυψη ή και προτροπή του Ιουλιανού κατεδίωξαν, κακοποίησαν, βασάνισαν και θανάτωσαν πολλούς χριστιανούς, κληρικούς και λαϊκούς, επισήμους και απλοϊκούς, οι οποίοι έδειχναν εμμονή και σταθερότητα στην αγία πίστη του Χριστού. ……. Κατά την περίοδο λοιπόν της βασιλείας του Ιουλιανού του Παραβάτου, βάσει των όσων αναφέραμε, έχομε τη γνώμη, ότι μαρτύρησαν και οι εν Μεγαροις άγιοι Μάρτυρες.»

… Είναι γνωστή η τακτική των χριστιανών να αποδίδουν στον Ιουλιανό εκατοντάδες εγκλήματα που δεν διέπραξε, για να καλυφθεί έτσι και η ύπαρξη εκατοντάδων μαρτύρων, που τιμούνται από το πλήρωμα της εκκλησίας κάθε χρόνο σε όλη την Ελλάδα.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι νεκροί που ενταφιάστηκαν με τα κτερίσματά τους το 600 π.χ.χ. είναι αδύνατο να υπήρξαν ταυτόχρονα μάρτυρες επί βασιλείας του Ιουλιανού, 700 χρόνια αργότερα.

Επιπλέον στο κείμενο αναφέρεται:

«Μετά από είκοσι περίπου χρόνια υποδείχθηκε στον ίδιο νέο, από τον άγιο Μάρτυρα Σαράντη ή ανεύρεση και των δικών του λειψάνων, τα όποια βρίσκονταν μέσα σε χείμαρρο θαμμένα, σε αγροτική περιοχή βορείως της πόλεως των Μεγάρων. Ό Παΐσιος πήρε μαζί του τον ιερέα Ιωάννη Μουστάκα, οί οποίοι αφού ήρθαν στον ορισμένο τόπο, είδαν ότι υπήρχαν θάμνοι ανέπαφοι και μεγάλη πέτρα, κάτω από την οποία υπήρχαν δύο τεράστια φίδια, γι' αυτό και ήταν αδύνατο να σκάψουν. Αφού γονάτισαν και προσευχήθηκαν, με τη χάρη του Θεού εξαφανίσθηκαν τα φίδια, και φωτεινή λάμψη βγήκε από τους θάμνους, κάτω από τους οποίους υπήρχαν τα ιερά λείψανα. Αφού τα μάζεψαν με ευλάβεια και κατάνυξη, τα έφεραν στα Μέγαρα και τα τοποθέτησαν μαζί με τα λείψανα των άλλων πέντε Μαρτύρων. Στο μέρος αυτό πού βρέθηκαν τα ιερά λείψανα του αγίου Σαράντη, κτίσθηκε αργότερα μικρό ξωκλήσι, που αν και βρίσκεται στην κοίτη του χειμάρρου, διατηρείται χωρίς βλάβη, μέχρι σήμερα.»

Όμως και εδώ υπάρχει ένα μικρό χρονολογικό πρόβλημα…
Ο τάφος που επιδεικνύουν με καμάρι μέσα στο μικρό ξωκλήσι, είναι ένας ωραιότατος, κιβωτιόσχημος τάφος των ελληνιστικών χρόνων (περίπου 3ος αι. π.χ.χ.)


(το βαζάκι επί της καλυπτήριας πλάκας του τάφου προσδίδει τα μάλα από αισθητικής άποψης…)

Η παραπάνω ιστοριούλα αποτελεί ένα μικρό δείγμα, της πλαστογραφίας και της στρέβλωσης της ιστορίας, που επιχειρούν αυτοί που πλουτίζουν εις βάρος αυτών που έχουν την ανάγκη να πιστεύουν σε θαύματα και άλλα ουράνια ψέματα.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...