Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Σσσστ! Η Αριστερά πεθαίνει.

Η αλήθεια είναι ότι για την πρωτομαγιά θα προτιμούσα να αναφερθώ σε κάποιες ιστορικές στιγμές του εργατικού αγώνα, σαν αυτή που πολύ όμορφα παρουσίασε ο navarino-s. Ή σε κάποια πρόσωπα σαν τον Σταύρο Καλλέργη που είχαν αφιερώσει σχεδόν ολόκληρη τη ζωή τους σε μάχες και ιδέες που σήμερα φαντάζουν σχεδόν ξεπερασμένες, αλλά τότε κόστισαν σε αίμα, φυλακίσεις και εξορίες.

Δυστυχώς όμως, θα αναγκαστώ να αναφερθώ σε έναν αργό θάνατο που λαμβάνει χώρα τα τελευταία χρόνια, και ειδικά την τελευταία περίοδο. Στο θάνατο της ελληνικής Αριστεράς, του «φίλου του λαού». Και δεν είναι τυχαίο ότι ο θάνατος αυτός συμπίπτει με την έναρξη της περιόδου των τελευταίων στιγμών του κρατισμού. Αυτής, δηλαδή, της επιδημίας που στέριωσε στη χώρα, ολόκληρη την περίοδο της μεταπολίτευσης και έμελλε να στηλιτεύσει ένα ολόκληρο κοινωνικό κίνημα που κάποτε ήταν γεμάτο φρέσκες και θετικές ιδέες, ενώ ταυτόχρονα, υποβάθμισε την κοινωνία μας και την έφερε αντιμέτωπη με μία από τις μεγαλύτερες οικονομικές καταστροφές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

Κι όμως! Αυτό το αδηφάγο, διεφθαρμένο, σπάταλο και αντιπαραγωγικό τέρας που ονομάζεται Κράτος, και τώρα βρίσκεται ένα βήμα πριν το γκρεμό, παρασέρνοντας ολόκληρη τη χώρα μαζί του, συνεχίζει να είναι το λάβαρο μίας Αριστεράς που έχει χάσει το δρόμο και το νόημα χρόνια τώρα. Μίας Αριστεράς που κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να μετατρέψει το σύνθημα «Ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη» στο «βόλεμα πάνω από τα πάντα».

Πολλές φορές, δεν μπορώ να παραβλέψω τις ομοιότητες της θρησκείας με τη σύγχρονη ελληνική Αριστερά. Εκ πρώτης, επιφανειακής όψης, και οι δύο μοιάζουν σαν καλοπροαίρετες ιδέες που σκοπό έχουν την αδελφοσύνη, την αλληλεγγύη και τη συνεργασία των ανθρώπων. Όσο πιο πολύ εμβαθύνει όμως κανείς, αρχίζει και απογοητεύεται. Και όσο συνεχίζει να εμβαθύνει, τόσο η απογοήτευση μετατρέπεται σε πίκρα και αποστροφή, καθώς η πραγματική, δηλαδή η ανθρώπινη υπόσταση και των δύο, είναι τελικά ένα συνοθύλευμα απάτης, ασχήμιας και ανοησίας. Στο τέλος συνειδητοποιείς ότι τόσο για τη θρησκεία, όσο και για την Αριστερά, οι άνθρωποι χωρίζονται σε κατηγορίες. Ότι και για τις δύο, η πραγματική ευτυχία και ευδαιμονία έρχονται μόνο πατώντας πάνω στα πτώματα άλλων. Ότι υπάρχει μία συμπαντική, και μία κοινωνική νομοτέλεια που δεν σηκώνουν αμφισβήτηση ή βελτίωση. Ότι θα φτάσουν και οι δύο στον παραλογισμό, αρκεί να μην υποχωρήσουν ή συναινέσουν. Ότι, στην τελική, όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι απαραίτητα εναντίον μας. Ο δογματισμός της Αριστεράς, δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από αυτόν της θρησκείας.

Και φθόνος παντού! Η θρησκεία φθονεί την απόλαυση, τον υλισμό, τη γνώση, τη σεξουαλικότητα, την ελευθερία. Η Αριστερά φθονεί τον πλούτο, την ανάπτυξη, την οικονομική διαφορετικότητα, τις επιλογές. Φυσικά, και οι δύο τελούν υπό καθεστώς ασυλίας στην ελληνική κοινωνία. Είναι ταμπού να επιτίθεσαι στη θρησκεία όσο είναι να επιτίθεσαι και στην Αριστερά, γιατί αυτόματα θεωρείται ότι ασελγείς πάνω στη μνήμη εκατοντάδων κοινωνικών αγώνων και αγωνιστών. Βολικότατη η ασυλία για τους πιο αμαρτωλούς όλων! Η θρησκεία μονοπωλεί την ηθική και η Αριστερά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ο ορισμός της λατρείας του παρελθόντος, άσχετα άμα η θρησκεία έχει αποκοπεί από τον ηθικό σκοπό της, και η Αριστερά από τον κοινωνικό.

Λατρεία των φαντασμάτων, μιζέρια και κινήσεις πανικού συνεχώς. Χωρίς σχέδιο, χωρίς οργάνωση και χωρίς πρόταση. Χωρίς ψυχραιμία και χωρίς ανάλυση της πραγματικότητας. Ανακοινώθηκαν οι όροι ΕΕ - ΔΝΤ - ΕΚΤ για τη χορήγηση του πακέτου στήριξης και η πρώτη αντίδραση ήταν πάλι «όλοι στους δρόμους». Χωρίς εξήγηση. Χωρίς σοβαρή αιτιολόγηση ή σκέψη πέρα από τον πρώτο συναισθηματικό φόρτο και τον αυθόρμητο λαϊκισμό.

Κανείς δεν είπε ότι πρέπει να δουλέψουμε, να σοβαρευτούμε, να οργανωθούμε, να αναπτυχθούμε. Κανείς δεν έκανε αυτοκριτική. Κανείς δεν αντιπρότεινε κάποια άλλη διέξοδο. Όχι. Πρέπει απλά να πληρώσουν οι πλούσιοι και τα αφεντικά, διότι ανέκαθεν μόνον αυτοί έφταιγαν. Τί βολικό! Η ρητορική που είχε βάση πριν έναν αιώνα, συνεχίζει ακάθεκτη και σήμερα. Οι πλούσιοι και τα αφεντικά όμως έχουν αλλάξει. Οι κοινωνίες, οι οικονομίες, οι ανάγκες, τα πολιτεύματα, οι ίδιοι άνθρωποι έχουν αλλάξει, αλλά η Αριστερά όχι. Εκεί. Πιστή στις ίδιες αρχές του προηγούμενου αιώνα. Ο άνθρωπος έχει φτάσει στο φεγγάρι, και η Αριστερά συνεχίζει να αντιμετωπίζει την κοινωνία σαν μία φάμπρικα του 19ου αιώνα. Ακόμα και τώρα που η χώρα μας και ολόκληρη η ελληνική κοινωνία εισέρχεται σε δύσκολες περιόδους, η Αριστερά υψώνει τα ίδια ξεφτισμένα λάβαρα, μόνο και μόνο για να μην συμφιλιωθεί με κάποιο άλλο ρεύμα ή ιδέα. Ακόμα και τώρα που οποιαδήποτε οικονομική διέξοδος θα πρέπει να επέλθει με κοινωνική συνοχή, η Αριστερά προτιμάει τη σύγκρουση και την αναμπουμπούλα, γρονθοκοπώντας τείχη.

Αναπολώντας τις ηρωικές κατακτήσεις του εργατικού κινήματος και της κοινωνικής Αριστεράς του 20ου αιώνα, αναδύεται μία πίκρα. Επειδή τελικά, το ζητούμενο της ισότητας, της ισονομίας και των ίσων ευκαιριών, δεν έχει καμία σχέση με τους κολλημένους, μίζερους στενοκέφαλους που ξέρουν μόνο να κραδαίνουν σημαίες / καδρόνια και να γκαρίζουν. Επειδή πλέον, η πάλαι πότε φρέσκια, ανατρεπτική και ενεργητική ιδεολογία έχει καταντήσει σήμερα πιο συντηρητική και κοντόφθαλμη από τους παραδοσιακούς της εχθρούς.

Έχει ο καιρός γυρίσματα όμως. Και όσο υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται μπροστά, θετικά, και δημιουργικά, τόσο τα φαντάσματα χάνουν την αξία τους. Καλή πρωτομαγιά στους πραγματικούς αγωνιστές!


Τρίτη 27 Απριλίου 2010

Logistics

Όσο περνάει ο καιρός, και αυτά που καταχώναμε κάτω από το χαλάκι χρόνια τώρα, βγαίνουν όλο και πιο πυκνά και παχύρρευστα, η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να ζει στην κοσμάρα της. Μέσα στον πανικό μεν, αλλά στην κοσμάρα της δε. Και λέγοντας «κοσμάρα», αναφέρομαι στη διαιώνιση αυτής της σύγχυσης που έχει αυτός ο λαός, και αδυνατεί να δει έστω και τις στοιχειώδεις προτεραιότητες που πρέπει να έχει ως κοινωνία.

Σε συνέχεια του προηγούμενου post, όπου το ελληνάκι σε πρώτη παγκόσμια μετάδοση, διέδωσε την είδηση της χρονιάς, ήρθε η ώρα για τη λύση, με τη «σοβαρότητα» που της αρμόζει. Και η λύση είναι μία: Διάσπαση.

Από όπου και αν «σηκώσεις» την ιστορία αυτού του έθνους θα βρεις έναν εμφύλιο από κάτω. Επειδή λοιπόν, έχουμε φτάσει σε μία ωριμότητα Α, μπορούμε αυτή τη φορά να παρακάμψουμε τον εμφύλιο και να περάσουμε κατευθείαν στη διάσπαση, γλιτώνοντας και τα σχετικά έξοδα κηδειών σε τέτοιους δύσκολους καιρούς. Αφού είμαστε τόσο συγχυσμένοι που αδυνατούμε να παραδεχτούμε πόσο σκατά τα κάναμε και να κατανοήσουμε πόσο υπεύθυνοι και σοβαροί πρέπει να γίνουμε για να δουλέψουμε, μπας και περισώσουμε έστω και καμιά αξιοπρέπεια, ας διασπαστούμε. Για να είναι ο καθένας ευτυχισμένος στο κλουβί του.

Ως εκ τούτου, προτείνω η διάσπαση του ελληνικού κράτους να λάβει χώρα, βάσει των παρακάτω κατηγοριών.

Α) Υπερπατριώτες Ελληναράδες (συμπεριλαμβανομένων και των απανταχού Fasistopithecus Hellenaris)

Προφανώς συνεχίζουν να πιστεύουν ότι για όλα τα δεινά μας φταίνε οι ξένοι, ενώ οι απειλές εξ Ανατολάς και εκ Βορά κοντεύουν να ποτίσουν το DNA τους. Οι συγκεκριμένοι λοιπόν, μπορούν να χωριστούν σε δύο μέτωπα. Ένα ανατολικό και ένα βόρειο. Να πάρουν τα όπλα τους και να κάνουν γιούρια σε Τουρκία και FYROM/ Αλβανία αντίστοιχα να ξεδώσουν. Το πολύ σε 2-3 μέρες θα βλέπουν τα ραδίκια ανάποδα και θα ηρεμίσουμε μια και καλή από δαύτους.

Β) Το ΚΚΕ

Αυτό το κόμμα δεν υπάρχει. Μετά την πρόσφατη επιτυχία με τους τσαμπουκάδες σε 950 τουρίστες, και την οικονομική ζημιά στο τουριστικό μας προϊόν, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως δικαιούνται να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους. Ας χτίσουμε λοιπόν ένα τείχος, χωρίζοντας την Αθήνα σε Ανατολική και Δυτική, ας τους δώσουμε και καμιά έκταση κοντά στη Βουλγαρία για να θαυμάζουν από μακριά την πανέμορφη σοσιαλιστική αρχιτεκτονική των εργατικών μεγαθηρίων και να πάνε στην ευχή του Στάλιν για να βιώσουν τον υπαρκτό σοσιαλισμό που τόσο ποθούν. Ο τελευταίος να κλειδώσει την πύλη, και να μας επιστρέψει το κλειδί, προκειμένου να το λιώσουμε ευθύς αμέσως στο πρώτο καμίνι. Να διατηρήσουμε όμως μία συνδρομή στο Ριζοσπάστη, για να φτιάχνει το κέφι μας διαβάζοντας masterpieces σαν αυτό.

Γ) Οι δημόσιοι υπάλληλοι τύπου σταζζζζ (το «ζ» με γαλλική προφορά)

Για να εξηγούμαι. Αναφέρομαι σε αυτό το είδος δημοσίων υπαλλήλων που ουδέποτε δούλεψαν πάνω από 3-4 ώρες μέσα στο οκτάωρό τους, που παίρνουν ένα σκασμό επιδόματα και παρ’ όλ’ αυτά συνεχίζουν να γκρινιάζουν. Όπως και με τους ΚΚΕδες, μπορούμε να δώσουμε και σε αυτούς μία έκταση με μερικούς δημόσιους οργανισμούς, (ώστε να πάρουν μετάθεση και να μην γκρινιάζουν), ανεξάρτητους από την πραγματική λειτουργία του κράτους, και να συνεχίζουν να πιστεύουν ότι παράγουν έργο. Η μισθοδοσία θα γίνεται από το κράτος της Ανατολικής Ελλάδας (βλ. περίπτωση Β), σύμφωνα με τον οικονομικό σχεδιασμό αυτής. Δηλαδή, 1400 ευρώ βασικός μισθός και 1250 επίδομα ανεργίας. Η πτώχευση που θα επέλθει μέσα σε περίπου μία ημέρα, θα βαραίνει τις συνειδήσεις των Ανατολικών, οπότε λύθηκε και αυτό.

Δ) Τα κομματόσκυλα

I have a dream! Ένα τεράστιο γήπεδο, με τα κομματόσκυλα αμολημένα και κλειδωμένες τις πόρτες. Θα υπάρχουν και κέρινα ομοιώματα πολιτικών αρχηγών για την καθημερινή λατρεία / προσευχή καθώς και ανδροειδή που θα πουλάνε και καλά ρουσφέτι.

Ε) Τα Επτάνησα

Άσχετο, αλλά οι επτανησιώτες ζητάνε ανεξαρτησία εδώ και δεκαετίες. Μέσα στην αναμπουμπούλα ας τους απαλλάξουμε από αυτό το μαρτύριο που βιώνουν τα τελευταία 147 χρόνια.

ΣΤ) Οι χλιδάνεργοι

Όσοι δεν τους ξέρετε, μπορείτε να τους γνωρίσετε εδώ. Ας απομονωθούν όλοι Κολωνάκι, Μύκονο, Αράχοβα, για να σταματήσουν να βλάπτουν τόσο την οικονομία όσο και την αισθητική μας.

Ζ) Οι παπάδες και το ποίμνιο

Εξορισμός στο Άγιο Όρος και τοποθέτηση θαλάσσιων ναρκών περιμετρικά γύρω από το «πόδι». Δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας που θα οδηγήσει σε κατακόρυφη μείωση του ελλείμματος.

Η) Οι υπόλοιποι (δηλαδή το εναπομένον 3%)

Έχοντας πλέον απαλλαχθεί από τις ανωτέρω παρασιτικές ομάδες, θα μπορέσουμε επιτέλους να εργαστούμε για την επανοικοδόμηση του κράτους μπας και τα παιδιά μας καταφέρουν να ζήσουν έστω και με μία στοιχειώδη αξιοπρέπεια.

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Breaking News!

Δάκρυα συγκίνησης κατακλύζουν ολόκληρο το πανελλήνιο με το άκουσμα της είδησης. Το ελληνάκι, πιστό πάντα στην άμεση και ουσιαστική ενημέρωση των αναγνωστών του, μεταφέρει την είδηση αυτούσια, σε πρώτη διαδικτυακή μετάδοση:

«Βρήκαμε τι μας φταίει για το 2010!»

Δεν πρόκειται για παραπληροφόρηση, ούτε για κακόγουστη φάρσα. Τον τελευταίο μήνα, σύσσωμο το ελληνικό έθνος βρήκε ποιος φταίει για την κατάντια του ομφαλού του σύμπαντος για αυτή τη χρονιά. Μετά τους Τούρκους, τους Γερμανούς, τον Μητσοτάκη, τον Ανδρέα, τον Καραμανλή, τους μετανάστες, τον Σόρος, το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και τους κερδοσκόπους, έχουμε ήδη προεξοφλήσει ποιος θα μας φταίει για το 2010, αλλά και τα επόμενα χρόνια. Και η απάντηση είναι: το ΔΝΤ!

Ναι! Πρόκειται για ένα σημαντικό γεγονός, το οποίο οφείλεται κυρίως στα ταχύρυθμα τμήματα που παρακολούθησαν όλοι οι Έλληνες ανελλιπώς, τους τελευταίους δύο μήνες όπου και απέκτησαν Διδακτορικό Δίπλωμα πάνω στις «Μακρο-οικονομικές επιπτώσεις στην εύρυθμη λειτουργία τριτοκοσμικού κράτους, βάσει πεπερασμένων μικρο-οικονομικών quota για την μείωση των δημοσιονομικών αρνητικών δεικτών με ταυτόχρονη μεγιστοποίηση της ανάπτυξης».

Μάλιστα, η συντριπτική πλειοψηφία όλων αυτών των Διδακτόρων, εμβάθυνε περαιτέρω τη γνώση και τη σοφία της αποκτώντας Post Doc πάνω στις επιπτώσεις που θα έχει το ΔΝΤ στην Ελλάδα. Ως αποτέλεσμα, η χώρα έχει κατακλυστεί από σπουδαίους οικονομολόγους - επιστήμονες που γνωρίζουν ακριβώς τι θα συμβεί τα επόμενα χρόνια στην οικονομία και κοινωνία της Ελλάδας. Οι μελέτες και τα συμπεράσματα που παρουσιάζουν οι εν λόγω επιστήμονες, είναι τόσο ολοκληρωμένα και επιστημονικά, που δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το ΔΝΤ θα είναι ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς της Ελλάδας που πέρασε ποτέ, και για άλλη μία φορά δεν θα μας αφήσει να αστράψουμε το πανάρχαιο δοξασμένο ελληνικό φως, στα μούτρα της υφηλίου.

(Εις ένδειξη διαμαρτυρίας, ο Σύλλογος Αστρολόγων και Μέντιουμ Ελλάδας, έχει οργανώσει πορεία στην Πλατεία Συντάγματος προκειμένου να διαμαρτυρηθεί για την υποβάθμιση του κλάδου και τις ενδεχομένως αδιαφανείς διαδικασίες που οδήγησαν στην απονομή δέκα εκατομμυρίων διδακτορικών τίτλων μέσα σε δύο μήνες).

Ως εκ τούτου, η μιζέρια και η τρομοϋστερία που έχουν κατακλύσει τη χώρα από άκρη σε άκρη, όσον αφορά το ΔΝΤ, θεωρούνται επιστημονικώς τεκμηριωμένες, και συμβατές με το νεοελληνικό savoir vivre. Σύμφωνα με το γνωστό λαϊκό αίσθημα, από εδώ και στο εξής μπορούμε να αποφύγουμε για άλλη μία φορά την αυτοκριτική και τις ευθύνες μας χάρη στο νέο φταίχτη.


Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

Τους εκπαιδευτικούς να μην τους κλαις

Χρόνια τώρα προσπαθώ να καταλάβω αν ο βασικός χαρακτηρισμός του ελληνικού λαού πρέπει να είναι «ανόητος» ή «συγχυσμένος». Για την ακρίβεια, είμαστε συγχυσμένοι λόγω ανοησίας, ή ανόητοι λόγω σύγχυσης; Και όταν αυτό το μέγα φιλοσοφικό ερώτημα αφορά αυτούς που εκπαιδεύουν τις ερχόμενες γενιές, πόσο πιο τραγικά θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα;

Βγαίνει λοιπόν το νέο πολυνομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Αστρολογίας με ποίκιλες αντιδράσεις. Διότι σε γενικές γραμμές το πολυνομοσχέδιο «τακτοποιεί» αρκετά βασικά πράγματα όσον αφορά τους εκπαιδευτικούς αλλά ταυτόχρονα κοτσάρει και αυτή την ακύρωση της βάσης του 10 για εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Δε θέλω να μείνω πολύ στο τελευταίο, αν και με γαργαλάει λίγο το χέρι μου. Απλά ίσως θα έπρεπε κάποια στιγμή να κάνω ξεχωριστή ανάρτηση για ποιον λόγο δεν είναι καλό μία κοινωνία να γεμίζει με πτυχιούχους που κατάφεραν και πέρασαν στο Πανεπιστήμιο ακόμα και αν έγραψαν έκθεση σε greeklish ή μπόρεσαν να μπουν σε μία σχολή θετικών επιστημών επειδή κατάφεραν να παπαγαλίσουν θεωρήματα και αξιώματα. Πόσο μάλλον όταν οι συγκεκριμένοι «πτυχιούχοι» θα έχουν και το τουπέ ότι δικαιούνται σεβασμό επειδή πήραν πτυχίο. Ας το αφήσουμε αυτό για την ώρα.

Αν εμένα το χέρι μου με γαργαλάει μία φορά να κράξω τη συγκεκριμένη απόφαση, κάποιος θα περίμενε έναν εκπαιδευτικό να κράξει δέκα φορές. Διότι, όπως και να το κάνουμε, ένας σωστός εκπαιδευτικός καίγεται πιο πολύ για το επίπεδο μόρφωσης που λαμβάνουν οι μαθητές του. Και η αλήθεια είναι ότι οι εκπαιδευτικοί όντως αρματώθηκαν, πήραν τις κλασσικές σκηνούλες τους και την άραξαν στην πλατεία Συντάγματος κατά τα γνωστά. Όχι όμως επειδή σε λίγα χρόνια η Ελλάδα θα κατακλειστεί από διάφορα αγράμματα, βολεμένα, τεμπελόσκυλα με IQ φραγκοστάφυλου που θα κραδαίνουν τα πτυχία τους στα μούτρα μας, αλλά επειδή ξεβολεύονται οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί από τη γενικότερη αφασία που διέπει ολόκληρη την ελληνική παιδεία.

Προσπερνώντας τη χοντροπατάτα της βάσης του 10, το πολυνομοσχέδιο, κατά τα άλλα, κρύβει διάφορα σωστά και δίκαια πράγματα. Βάζει για παράδειγμα τέλος στην αντίληψη που είχαν πολλοί εκπαιδευτικοί ότι χρησιμοποιώντας τα βύσματά τους μπορούν να αλωνίζουν σε όποιο σχολείο θέλουν, όποτε θέλουν. Ή ότι δεν υπάρχει λόγος να αξιολογούνται για τις ικανότητές τους. Ή ότι με λίγο «μασάζ» στο πρόγραμμα μπορούν να δουλεύουν σε βάρδιες 4-5 ώρες την εβδομάδα. Ή ότι με κάποιους ελιγμούς μπορούν να αποσπαστούν σε κάποια βιβλιοθήκη, χωρίς να επιτελούν διδακτικό έργο. Και άλλα πολλά...

Εδώ λοιπόν κολλάει και η εισαγωγή περί σύγχυσης και ανοησίας. Διότι, σε μένα φαίνονται λιγάκι εξωφρενικά όλα αυτά τα πράγματα. Ένας κλάδος δηλαδή, που δουλειά του είναι να εκπαιδεύει σωστά τις επερχόμενες γενιές, διαμαρτύρεται για το ξεβόλεμά του και όχι για την υποβάθμιση της εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Κάπως έτσι λειτουργούν και όλοι οι κλάδοι εν Ελλάδι, θα μου πεις· πόσοι πραγματικά ενδιαφέρονται για το αντικείμενό τους όσο για τα δικαιώματα και τις αμοιβές τους;

Όταν όμως αυτή η νοοτροπία προέρχεται από το χώρο της εκπαίδευσης, τότε πραγματικά δεν μπορεί κανείς να δει φως στο τούνελ. Διότι, αυτοί οι άνθρωποι είναι που μεταφέρουν τις νοοτροπίες και τον τρόπο σκέψης τους στα νέα παιδιά. Αυτοί είναι τα ζωντανά παραδείγματα για τη μετάβαση στην ενήλικη ζωή. Και τελικά τί δηλώνουν; Ότι όσο είσαι βολεμένος και ωραίος, δεν έχει σημασία αν ολόκληρο το αντικείμενο της δουλειάς σου αργοπεθαίνει ή ότι τελικά δεν εξελίσσεται. Σημασία έχει εσύ να τη βγάζεις καθαρή και το αντικείμενο της δουλειάς σου και το αποτέλεσμα της εργασίας σου, ας πιάσουν πάτο. Δεν έγινε και τίποτα.

Έχω μάλιστα την αίσθηση ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους εκπαιδευτικούς, είναι αυτοί που μπήκαν στο παιδαγωγικό επειδή τη δεκαετία του 90 ήταν trendy να μπαίνεις σε αυτή τη σχολή. Όχι επειδή είχε ενδιαφέρον αντικείμενο ή επειδή ξαφνικά γεμίσαμε καλούς Σαμαρείτες που ήθελαν να διδάξουν, αλλά κυρίως επειδή, όπως διαλαλούσαν όλα τα ΜΜΕ εκείνα τα χρόνια, είχε σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση. Τώρα που η φούσκα της σίγουρης επαγγελματικής αποκατάστασης έσκασε, έπεσαν και οι μάσκες. Καλή κατασκήνωση!

Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Intermission #29 (Ζήτω η επανάcταcιc edition)

Ιστορική φωτογραφία από το αρχείο του φιλανθρωπικού έργου της εκκλησίας. Άλλοι «μελετούσαν» και άλλοι δεν μπορούσαν να κρύψουν το πάθος τους.

Μία ευγενική χορηγία από το «Ίδρυμα Διαιώνισης του Εκκλησιαστικού Αρχείου - Το Βρομιστεράκι»

Σάββατο 17 Απριλίου 2010

Τώρα όλη η Ελλάδα είναι... όινκ!

Η άνοιξη μπήκε για τα καλά και η λίμπιντο χτυπάει κόκκινα. Τα ΜΜΕ ήρθαν σε οργασμό, μετά από την καύλα που τους προξένησε ο οργασμός της αστυνομίας. Και το μήνυμα των δύο οργασμών ήταν σαφές: «Η ελληνική αστυνομία, η καλύτερη του κόσμου, εξαρθρώνει με ακρίβεια, επαγγελματισμό, μεθοδικότητα και υψηλή τεχνολογία, τη μεγαλύτερη τρομοκρατική οργάνωση μετά τη 17Ν. Τον Επαναστατικό Αγώνα».

Κανένα πρόβλημα μέχρι εδώ. Δεν είναι και μικρό ένα τέτοιο επίτευγμα. Δεν είναι όμως και κάτι το τόσο μεγάλο για να δικαιολογήσει το γεγονός ότι ξαφνικά οι απανταχού αστυνομικοί σκίζουν κουμπιά από το φούσκωμα του στήθους τους ή ότι οι δημοσιογράφοι επαινούν τόσο πολύ την αστυνομία σε βαθμό αηδίας. Διότι, μπορεί μεν η εξάρθρωση μίας σημαντικής τρομοκρατικής ομάδας να είναι ένα σπουδαίο επίτευγμα, αλλά δεν είναι το μοναδικό επίτευγμα που μπορεί να καταφέρει μία αστυνομία.

Για κάποιο λόγο, όλη αυτή η μεθοδικότητα και η οργάνωση που επέδειξε η αστυνομία στην εξάρθρωση του ΕΑ, λείπει από τις λοιπές λειτουργίες της. Για κάποιο λόγο, η Ελληνική αστυνομία «αδυνατεί» να εξαρθρώσει κυκλώματα παραοικονομίας, διαφθοράς ή να προβεί σε μαζικές συλλήψεις οικονομικών και πολιτικών εγκληματιών.

Η ΕΛΑΣ, μπορεί να εξαρθρώνει συγκεκριμένες τρομοκρατικές οργανώσεις, να συλλαμβάνει μερικούς πιτσιρικάδες για τη λειτουργία του gamato, να ξυλοφορτώνει ή να βρίζει μετανάστες, να ενοχοποιεί αθώους περαστικούς σε πορείες και να καταφέρνει την προφυλάκισή τους, αλλά για κάποιον περίεργο τρόπο δεν μπορεί με τίποτα να συλλάβει ή να ενοχοποιήσει εγκληματίες που φοράνε κοστούμια και γραβάτα. Μπορεί να κάνει εφόδους σε διάφορα σπίτια ή να ανακρίνει τον οποιονδήποτε, αλλά δεν μπορεί να κάνει εφόδους σε πλούσια σπίτια, πολιτικά γραφεία ή να συλλέγει πληροφορίες για μεγάλες απάτες και παρανομίες.

Επίσης, για κάποιο λόγο, η «σπουδαία» αυτή αστυνομία αδυνατεί να κόψει κλήσεις για παράβαση του ΚΟΚ, εκτός στοχευόμενης εντολής ή να δράσει αυτεπάγγελτα σε περιπτώσεις όπου ο νόμος παραβιάζεται ξεκάθαρα σε καθημερινό επίπεδο.

Έστω λοιπόν, ότι τελικά τα συλληφθέντα άτομα όντως ανήκουν στον ΕΑ, και ότι η δράση του τελευταίου σταματάει. Μετά τα παράσημα των εμπλεκόμενων αστυνομικών και την εκτόξευση της τηλεθέασης συγκεκριμένων «οργασμικών» καναλιών, πώς ακριβώς θα αλλάξει η καθημερινότητα σε σχέση με την ασφάλεια της χώρας και των πολιτών της; Τα ίδια, γνωστά λαμόγια δεν θα συνεχίσουν να λυμαίνονται τον τόπο μέσω παράνομων οικονομικών συναλλαγών και αδιαφανών διαδικασιών εις βάρος χιλιάδων ανθρώπων; Τα ίδια φασιστόμουτρα που δρουν ανεξέλεγκτα, δεν θα στελεχώνουν διάφορες δυνάμεις της αστυνομίας; Οι ίδιες παραβατικές συμπεριφορές δεν θα συνεχίσουν να διέπουν όλο το φάσμα της ελληνικής κοινωνίας, με την αστυνομία να παίζει το μπεγλέρι της; Η μόνη διαφορά είναι ότι εκτός από μπεγλέρι θα έχει και παράσημο.

Εν τέλει, αυτές τις μέρες, τα ΜΜΕ και η αστυνομία καταφέρνουν κάτι πολύ σπουδαίο· να πείσουν τον κόσμο ότι η τελευταία λειτουργεί σωστά, δίκαια και μεθοδικά, για την καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος, προκαλώντας έναν γενικότερο εφησυχασμό. Έτσι παραβλέπονται οι παρανομίες και οι αυθαιρεσίες που συνεχίζουν να συμβαίνουν λόγω του οργανωμένου οικονομικού και πολιτικού εγκλήματος, μεμονωμένων μικρών ή μεγάλων συμφερόντων, αλλά και αυτές της ίδιας της αστυνομίας.


Σάββατο 10 Απριλίου 2010

2η Διαμαρτυρία για να φορολογηθεί η εκκλησία

Η ομάδα πολιτών «ΥΠΟΓΡΑΨΤΕ ΝΑ ΦΟΡΟΛΟΓΗΘΕΙ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ», εξέδωσε το παρακάτω κείμενο, με αφορμή τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας που θα γίνει αύριο Κυριακή 11 Απριλίου, στις 12 το μεσημέρι έξω από τις Μητροπόλεις Αθηνών και Θεσσαλονίκης.
_____________________________


Σήμερα η Ελλάδα συγκλονίζεται από την μεγαλύτερη δημοσιονομική κρίση που έχει γνωρίσει σε καιρό ειρήνης.

Την ώρα αυτή η πνευματική ηγεσία της Εκκλησίας περιχαρακώνεται γύρω από τη διατήρηση των κεκτημένων της, ασκώντας ασφυκτική πολιτική πίεση προς όλες τις κοινοβουλευτικές παρατάξεις.

Την ώρα αυτή η κυβέρνηση υπαναχωρεί από τις εξαγγελίες της για συμμετοχή όλων, ανάλογα με τις δυνάμεις τους, στην αντιμετώπιση της κρίσης:

  • Υλοποιεί όλες σχεδόν τις εξαγγελθείσες περικοπές και τα τεκμήρια για τους ιδιώτες,
  • Ο φόρος επί των εισοδημάτων της Εκκλησίας από ακίνητα, εξαγγέλθηκε 20% και κατέληξε στο νομοσχέδιο ουσιαστικά σε 10%.
  • Ο φόρος δωρεάς ακινήτων στην Εκκλησία εξαγγέλθηκε 5% και κατέληξε 0,5%.
  • Ο φόρος δωρεάς χρημάτων στην Εκκλησία εξαγγέλθηκε 10% και κατέληξε 0,5%.

ΟΜΩΣ

Η Εκκλησία είναι ο τελευταίος τσιφλικάς στην Ελλάδα:

  • Έχει στην κυριότητά της 1.300.000 στρέμματα γης.
  • Μερικές χιλιάδες αστικά ακίνητα.
  • Περίπου 9.000.000 μετοχές της Εθνικής Τράπεζας και μετοχές στην Τράπεζα Πειραιώς και στην Τράπεζα της Ελλάδος.
  • Ξενοδοχεία και χώρους διασκέδασης και εστίασης.
  • Η οικονομική λειτουργία της Εκκλησίας κρύβεται σε 10.000 περίπου νομικά πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου αλλά και σε εταιρείες.
  • Τελευταία ανακαλύφθηκαν και οι μη Κυβερνητικές Οργανώσεις
Το Κράτος πληρώνει στην Εκκλησία 268.000.000 ευρώ ετησίως για μισθοδοσία και συντάξεις ιερέων.

Η Εκκλησία έχει μερίδιο ευθύνης στη δημοσιονομική κρίση με:

  • Την ένταξη της μισθοδοσίας και της συνταξιοδότησης των κληρικών στον κρατικό προϋπολογισμό,
  • Τις ετήσιες κρατικές επιχορηγήσεις των Μονών του Αγίου Όρους,
  • Την κρατική αναγνώριση των οθωμανικών τίτλων κατοχής ως τίτλων κυριότητας εκκλησιαστικών ακινήτων,
  • Την εμπλοκή κληρικών σε σκάνδαλα διαπλοκής με φορείς κρατικής εξουσίας, κυβερνητικούς και δικαστικούς,
  • Την αδιαφανή διακίνηση κονδυλίων μέσω μη κυβερνητικών εκκλησιαστικών οργανώσεων

ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ

  • Να γίνει καταγραφή και έλεγχος του τρόπου κτήσης της ακίνητης περιουσίας της Εκκλησίας και όλων των εκκλησιαστικών φορέων που λειτουργούν ως ΝΠΔΔ.
  • Να επιβληθεί πόθεν έσχες στους ιεράρχες.
  • Η Εκκλησία της Ελλάδας να φορολογηθεί για τα εισοδήματά της, όπως όλα τα Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου που επιδιώκουν μη κερδοσκοπικό σκοπό.
  • Να θεσπιστεί ειδικός εκκλησιαστικός φόρος που θα βαρύνει μόνο τους πιστούς κάθε Θρησκείας και θα αποδίδεται στην αντίστοιχη θρησκευτική ή εκκλησιαστική οργάνωση
  • Να αποτελέσει ο φόρος αυτός την μοναδική πηγή μισθοδοσίας των κληρικών

Υπογράψτε εδώ: www.petitiononline.com/taxchu

__________________________

Να σημειώσω μόνο την προσωπική μου διαφωνία στα δύο τελευταία σημεία, καθώς τα θρησκευτικά φρονήματα του καθενός, είναι προσωπική υπόθεση αλλά και νομικά αποτελλούν προσωπικά δεδομένα άρα δεν θα πρέπει να αφορούν ούτε το Κράτος, ούτε την υπόλοιπη κοινωνία. Ακολούθως, οποιαδήποτε πιστοποίηση θρησκευτικής πίστης, προκειμένου να θεσπιστεί ο συγκεκριμένος ειδικός φόρος, θα καταπατούσε θεμελειώδη ανθρώπινα δικαιώματα.

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

Πασχαλινές σκηνές ελληνικού κάλλους

Σκηνή 1 - Η αναχώρηση

Το λιμάνι του Πειραιά αναδύει μία ευχάριστη μπόχα. Όσο θολά και αν είναι τα νερά, όσο κι αν βρωμάει το μαζούτ, ξέρεις ότι σε λίγες ώρες θα βρίσκεσαι πολύ μακριά από τη χαβούζα. Αφήνεις την αθηναϊκή ανοησία για να πας σε αυτή της επαρχίας.

Σκηνή 2 - Η άφιξη στο χωριό

Μια γεύση την παίρνεις από το λεωφορείο. Ή θα είναι κάποιο τσόκαρο που μιλάει δυνατά με τις ώρες στο κινητό για ότι πιο άκυρο μπορεί να κατεβάσει ανθρώπινος εγκέφαλος, ή θα είναι μία παρέα από 20χρονα μπακούρια που μετά τα δέκατα γενέθλιά τους, ξέχασαν να κλείσουν τα έντεκα, τα δώδεκα, κ.ο.κ. Οι ατάκες πέφτουν βροχή η μία μετά την άλλη και κάθε φορά γίνονται όλο και χειρότερες. Μετά από κανά μισάωρο καταλαβαίνεις γιατί το ενδεχόμενο να μετακομίσεις σε χωριό και να μεγαλώσεις παιδί, θα ήταν ξεκάθαρη κακοποίηση της προσωπικότητάς του.

Το λεωφορείο φτάνει επιτέλους στο χωριό και φυσικά σε αφήνει στην κεντρική πλατεία. Αυτόματα, κάθε βλέμμα πέφτει πάνω σου και κολλάει. Σε κοιτάνε από το καφενείο, από το περίπτερο, από το δίπλα μαγαζί, από τα μπαλκόνια. Μέχρι και οι περαστικοί κοντοστέκονται για να κοτσάρουν από πάνω μέχρι κάτω.

Σκηνή 3 - Η ζωή στο χωριό

Ησυχία, ηρεμία, φύση και φυσικοί ήχοι. Όμορφα πράγματα. Εκεί που χαλάει η συνταγή είναι, πού αλλού, στους ανθρώπους. Πέρα από τις διάφορες, διάσπαρτες αξιόλογες εξαιρέσεις, ένα πέπλο συντηρητισμού, αμορφωσιάς, καχυποψίας και ψευτομαγκιάς καλύπτει την τοπική κοινωνία. Ως εξωτερικός παρατηρητής όμως μπορείς και γελάς. Πώς να κρατηθείς, για παράδειγμα, όταν σου μιλάει μία χαμογελαστή γιαγιά από το μπαλκόνι της, και ταυτόχρονα σου μιλάει και η χαμογελαστή γειτόνισσά της, που μένει χρόνια από κάτω, ξέροντας ότι οι δύο γιαγιάδες μεταξύ τους δεν μιλιούνται λόγω κάποιας παλιάς, ξεχασμένης παρεξήγησης; Κοιτάς τη μία, κοιτάς και την άλλη, απαντάς και στις δύο, τους χαμογελάς, σου χαμογελούν και αυτές, αλλά μεταξύ τους τίποτα. Παγωμάρα. Άντε μετά να πάει μπροστά ο τόπος.

Σκηνή 4 - Η Κυριακή του Πάσχα

Το σκηνικό: Ένας ελαιώνας σε ύψωμα με θέα το Λιβυκό Πέλαγος και διάφορα ψηλά βουνά τριγύρω. Μυρωδιές από χορτάρια, και ήχοι μόνο από πουλάκια. Ψυχή τριγύρω.

Η ψησταριά έχει πάρει φωτιά για τα καλά και η σκιά κάτω από μία μεγάλη ελιά έχει γεμίσει τα απαραίτητα «διαιτητικά» σεμνά και ταπεινά φαγώσιμα, κατά τις επιταγές του πασχαλινού σαβουάρ βιβρ. Τα ψητά πάνε και έρχονται, υπό τους ήχους δεκάδων διαφορετικών τιτιβισμάτων και κάτι απόμακρων βελασμάτων. Το βλέμμα χάνεται πότε στο Λιβυκό, πότε στα τριγύρω βουνά και πότε στο τοπίο που είναι γεμάτο ελαιώνες.

Η ομορφιά, η ησυχία και τα εδέσματα, επιτάσσουν μία χαλαρότητα που αρχίζει να αφυπνίζει καλοκαιρινές αισθήσεις. Ανοιξιάτικες μυρωδιές, ήλιος, ζέστη και μία θάλασσα που μαγνητίζει. Ξαφνικά ακούγονται κορναρίσματα. Όλα τα κεφάλια γυρνούν προς την κατεύθυνση του αγροτικού που έρχεται γκαζωμένο προς το κτήμα. Τα κορναρίσματα συνοδεύουν κάτι ακατάληπτες αγριοφωνάρες που είναι δύσκολο να αποκωδικοποιηθούν. Είναι φιλικές; Είναι εχθρικές; Ουδείς καταλαβαίνει. «Είναι πολύ καλός άνθρωπος. Απλά όταν πίνει ξεφεύγει λίγο», μας καθησυχάζει ένας γνωστός του.

Το αγροτικό σταματάει σχεδόν πάνω μας. Η πόρτα ανοίγει, και νευρωτικός τύπος με πλαστική σαγιονάρα και σορτσάκι πετάγεται γεμάτος ενθουσιασμό. «ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ! ΘΑ ΣΑΣ ΦΙΛΗΣΩ ΟΛΟΥΣ ΡΕ, ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΑΣ», αλαλάζει.

Πρώτος τυχερός εγώ. Όλοι οι υπόλοιποι στη σειρά. Δεν γλύτωσε κανείς. Στο καπάκι, βγαίνουν από το αγροτικό ένας πιτσιρικάς γύρω στα 19 (ο υιός), μία γυναικούλα (η σύζυγος), μία έγκυος κοπελίτσα, κρατώντας ένα υπερφυσικό μωρό με το ένα χέρι στην αγκαλιά της, και ένα κοριτσάκι με το άλλο (δικά της και τα δύο, ζωή να’ χουν), ενώ κάνα δυο άτομα μένουν μέσα στο αγροτικό σα να υποδηλώνουν μία κάποιου είδους βαρεμάρα.

«ΡΕ! ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΜΟΥΣΙΚΗ ΡΕ;», φωνάζει ο τύπος. Ρίχνει ένα σφύριγμα, και ο υιός τρέχει, ανοίγει καπό, βγάζει από το αγροτικό δύο καλώδια, τρία καφάσια, έναν ενισχυτή και δύο ηχεία. Σε χρόνο dt, το ηχοσύστημα έχει συνδεθεί στη μπαταρία του αγροτικού και να σου κάτι Περπινιάδηδες και κάτι Καζατζίδηδες στη διαπασών.

Η πιτσιρίκα με το υπερφυσικό μωρό, φωνάζει στο κοριτσάκι να μην τρέχει. Η γυναικούλα χαμογελαστή, κοιτάει το υπερπέραν. Ο υιός τρέχει να δυναμώσει τον ήχο. Ο τύπος γκαρίζει: «ΤΟ ΕΦΤΑ! ΒΑΛΕ ΤΟ ΕΦΤΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΡΙΑ». Και δώστου πάλι τα «γεια μας», και ξανά τα «ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΡΕ, ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΑΣ!»

Τα τιτιβίσματα εξαφανίζονται, προφανώς μαζί με τα πουλάκια, τα προβατάκια χορεύουν το χορό του Ζαλόγγου, και ο κάμπος πλημμυρίζει με στίχους, υπό τις μελωδίες του ξεκούρδιστου αρμονίου, του σκυλολαϊκού μπουζουκιού, και του ρελαντί της μηχανής:

«Αυτά λοιπόν τα νέα της Αλεξάνδρας,
που σου ‘λεγε δεν ξέρει τι θα πει άντρας»

Με κάθε παραγγελιά του κυρ-σαγιονάρα, ο υιός πετάγεται για να βάλει το κατάλληλο κομμάτι.

Η αρχική φυγή προς την ψησταριά, που ήταν 10 μέτρα πιο πέρα δεν επαρκούσε, οπότε μετά από λίγη ώρα, κάποιοι πήραμε τα βουνά. Κυριολεκτικά. Οι άτυχοι εναπομείναντες προσποιούνταν ότι όλα είναι καλά, ενδεχομένως ψάχνοντας απελπισμένα για μία βιντεοκάμερα για να αποτυπώσουν το σκηνικό.

Δυστυχώς κάμερα δεν βρέθηκε, αλλά ευτυχώς η επίσκεψη δεν κράτησε πολύ. Μετά από λίγη ώρα, το αγροτικό φορτώθηκε πάλι με καφάσια, ενισχυτή, ηχεία, καλώδια, πιτσιρίκια, και λοιπή κομπανία και αποχώρησε για άλλα παϊδάκια, αλλού.

Η ηρεμία και η χαλάρωση, επανήλθαν μετά από περίπου δύο ώρες και αφού χρειάστηκε να κάνουμε ένα μικρό μουσικό διάλειμμα με live ούτι. Ταυτόχρονα, έπρεπε να περάσει και η ώρα για να επιστρέψουν τα πουλάκια, να αλλάξουν χρώματα η κοιλάδα και η θάλασσα και να επιστρέψουμε πάλι σε εκείνη την καλοκαιρινή αύρα.

Σκηνή 5 - Οι βόλτες στο χωριό

Λένε ότι η Αθήνα στην ουσία δεν είναι μία μεγάλη πόλη, αλλά πάρα πολλά χωριά μαζί. Δεν έχουν και άδικο. Αν μπορούσε ο κάθε σύγχρονος Έλληνας, Αθηναίος ή μη, να έχει αρκετά λεφτά ώστε να φτιάξει σπίτι, θα έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να χτίσει το πιο κιτς, άσχημο και βλαχοκυριλάτο σπίτι, της ευρύτερης περιοχής. Λες και μετά την ανέγερση θα μπορεί να κομπάζει: «Κοίτα πόσο πιο χειρότερη αισθητική μπορώ να έχω από αυτή του γείτονα! Κοίτα με πόση σοφία και μεθοδικότητα γαμάω το τοπίο!».

Κάπως έτσι και το συγκεκριμένο χωριό έχει χάσει το μεγαλύτερο μέρος της ομορφιάς του, με διάφορα σωμών / ροζουλί, διώροφα, τσιμεντόκουτα να αντικαθιστούν σιγά σιγά τα παραδοσιακά πετρόχτιστα. Με τον μεγαλογιατρό του χωριού να υποδηλώνει τη «μεγαλοσύνη» του χτίζοντας ένα κηφισιώτικο wannabe αίσχος στη μέση του χωριού, και με τον ανώνυμο καραγκιόζη να κόβει έναν τεράστιο πλάτανο και να πετάει τον κορμό απέναντι από το νεόδμητο εξάβλωμά του, σαν τρόπαιο προς δημόσια θέα. Για να υποδηλώσει την υποταγή της φύσης από την αρχοντιά του; Για να μοστράρει την πρόσοψη του εξαβλώματος στους περαστικούς; Μήπως επειδή έχει ξεχάσει τη δροσιά και ομορφιά που προσφέρουν τα πλατάνια; Ποιος ξέρει...

Και αν στην Αθήνα, οι γάιδαροι παρκάρουν πάνω στα πεζοδρόμια επειδή και καλά δεν βρίσκουν εύκολα θέσεις, εκεί παρκάρουν ακριβώς πάνω στην κεντρική πλατεία, παρά τον απεριόριστο χώρο. Εκεί που παίζουν τα παιδιά και κάνουν ποδήλατο. Για να τη σπάσουν στα παιδιά; Για να επιδείξουν το όχημα; Μήπως επειδή έχουν ξεχάσει σε τι χρησιμεύουν οι πλατείες; Ποιος ξέρει…

Αντιγράφοντας την προσπάθεια των Αθηναίων να βρωμίζουν την πόλη τους με διαφόρων ειδών σκουπιδάκια, έτσι και οι χωριανοί έχουν μετατρέψει ρεματιές ή μικρά πλατώματα σε μίνι χωματερές. Επειδή απλά δεν κοπιάζουν να πάνε 100 - 200 μέτρα πιο κάτω. Έχοντας πάρει το κολάι, διακοσμώντας τους επαρχιακούς δρόμους με άδεια πλαστικά ποτήρια από φραπέ, μπουκαλάκια νερού ή ότι άλλο «περισσεύει» μέσα στο αυτοκίνητο, ρίχνουν και τα μεγαλύτερα σκουπίδια όπου τους βολεύει. Για να προκαλέσουν; Επειδή απλά βαριούνται; Μήπως επειδή δεν σέβονται τον ίδιο τους το χώρο; Πάλι ποιος ξέρει…

Σκηνή 6 - Η ατάκα των ημερών

Σκάει στο σπίτι τύπος γύρω στα 40-50 που κάποτε έμενε Εξάρχεια και ήταν του χώρου, μέχρι που κάποια στιγμή τα παράτησε και κατέβηκε Κρήτη για να βρει την ηρεμία του. «Εμείς ήμασταν οι ωραίοι, οι φιλόσοφοι, και περνάγαμε καλύτερα. Όμως το δίκιο το είχαν οι άλλοι».

Σκηνή 7 - Η επιστροφή

Το λιμάνι του Πειραιά αναδύει μία απαίσια μπόχα. Τα νερά είναι τόσο θολά και το μαζούτ βρωμάει τόσο πολύ, που δε βλέπεις την ώρα να επιστρέψεις γρήγορα σπίτι σου και να χαθείς μέσα στη χαβούζα. Αφήνεις την ανοησία της επαρχίας για να επιστρέψεις σε αυτή της Αθήνας.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...