Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Ισραήλ - Ανθρωπότητα : 1-0

Όπως και να το κάνεις, έχει ενδιαφέρον να μελετάς Ιστορία. Μπορείς για παράδειγμα να δεις πως ένας λαός που έχει υποστεί την χειρότερη αντιμετώπιση από ένα ολοκληρωτικό, ναζιστικό, σαδιστικό καθεστώς, καταφέρνει μέσα σε λίγα χρόνια να εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς με παρόμοια χαρακτηριστικά. Καταφέρνει να καταλάβει θέσεις κλειδιά σε διάφορα κέντρα εξουσίας και τελικά, παραβιάζοντας κάθε συνθήκη διεθνούς δικαίου και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, να κάνει εγκλήματα χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν. Γι’ αυτό άλλωστε ο ΟΗΕ και το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης χλευάζονταν ήδη από τη δεκαετία του ’60 για την πραγματική ισχύ που διέθεταν.

Με τη σημερινή πειρατεία, τις δολοφονίες, τις κακοποιήσεις και τους τραυματισμούς που έλαβαν χώρα στα πλοία του ανθρωπιστικού «Στόλου της Ελευθερίας», το Ισραήλ κερδίζει επάξια το βραβείο συνέχισης των ολοκληρωτικών, φασιστικών και αντι-ανθρωπιστικών τακτικών που λυμαίνονται την ανθρωπότητα. Θεωρώ λοιπόν ότι το Ισραήλ θα πρέπει να προβεί σε αλλαγή της σημαίας του, με ένα νέο συμβολισμό ο οποίος θα τιμάει αυτή την σπουδαία κληρονομιά.

Σήμερα στις 7μ.μ., με Δελτίο Τύπου που εξέδωσε η πρωτοβουλία «Ένα Καράβι για τη Γάζα», πραγματοποιείται συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από την Ισραηλινή πρεσβεία. Είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής όχι μόνο προς τα θύματα του στόλου της ελευθερίας, αλλά και προς τα διαχρονικά θύματα των πολεμόχαρων, ολοκληρωτικών τακτικών του Ισραηλινού καθεστώτος και που καθημερινά οι περισσότεροι αγνοούν.

Update: Επειδή προφανώς η σημαία ενόχλησε κάποιους αναγνώστες και έλαβα κάτι μηνύματα με τα γνωστά «ευαίσθητα ζητήματα» του συγκεκριμένου συμβολισμού στη συγκεκριμένη σημαία… Οι πράξεις και τα γεγονότα καθιστούν μία έννοια ή έναν συμβολισμό ευαίσθητο. Όχι κάποια τυποποιημένη, και αραχνιασμένη κοινωνική αντίληψη που απλά έχει διαιωνιστεί με το πέρασμα του χρόνου. Το καθεστώς το οποίο δημιουργήθηκε μετά από ευαισθησία της διεθνούς κοινότητας για τα φριχτά εγκλήματα που διαπράχθηκαν εναντίον του λαού του είναι αυτό στο οποίο καταλογίζονται οι ευθύνες, όχι μόνο του σημερινού εγκλήματος αλλά και των συνεχών εγκλημάτων των τελευταίων 50 ετών. Όχι ο λαός του. Αν και λογικό είναι για κάποιον να συλλογιστεί ότι όλα τα καθεστώτα δημιουργούνται υπό τις επευφημίες, την ψήφο και την ανοχή των λαών τους, εγώ προσωπικά βάλω εναντίον του άμεσα υπεύθυνου για το σημερινό έγκλημα.

Οι πράξεις, λοιπόν, και τα γεγονότα του συγκεκριμένου καθεστώτος είναι άκρως παράνομες, φασιστικές, εγκληματικές, εκτός διεθνούς δικαίου, άρα είναι δικαίωμα του καθενός είναι να τις κρίνει ανάλογα. Εάν υπάρχει κάποιος που θίγεται επειδή είτε προσβάλλεται το θρησκευτικό σύμβολο του Δαυίδ, είτε επειδή θεωρεί τον αγκυλωτό σταυρό άκρως προσβλητικό για τον εβραϊκό λαό, καλό θα ήταν να αναλογιστεί τις πράξεις και τα τεκταινόμενα του Ισραηλινού καθεστώτος τα τελευταία 50 χρόνια, με αποκορύφωμα τη σημερινή επιχείρηση. Εάν θεωρεί ότι ο φασισμός και αυτές οι πράξεις δεν συνάδουν, τότε μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσει την αντίληψή του για την έννοια του φασισμού. Επίσης με αυτό τον τρόπο, προφανώς νομιμοποιεί τις πράξεις και τα τεκταινόμενα του Γερμανικού Ναζιστικού καθεστώτος εις βάρος του εβραϊκού λαού.


Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Πρωκτοσκόπηση των τελευταίων ημερών

1) Ποιος πολιτικός θα καταφέρει μέσα σε λίγους μήνες να διαλύσει τελείως το κόμμα του, υποτιμώντας κάθε μέρα τη νοημοσύνη όλων των αμοιβάδων του ελληνικού χώρου με τον θρασύτερο λαϊκισμό που έχει επιδείξει ποτέ πολιτικός τα τελευταία χρόνια; Ονομάζεται Αντώνης Σαμαράς, και τις τελευταίες ημέρες τον θαυμάσαμε στις εξής επιτυχίες:

  • Κατηγόρησε την κυβέρνηση για καθυστέρηση της απομάκρυνσης της κας Γκερέκου από το αξίωμά της, επειδή από τη στιγμή της δημοσιοποίησης των φορολογικών τεκταινόμενων της οικογένειάς της, μέχρι την παραίτησή της, μεσολάβησαν περίπου 6 ώρες. Όλοι θυμόμαστε τα χρονικά διαστήματα και το πλήθος των σκανδάλων που έπρεπε να βγουν στην επιφάνεια για να αλλάξει έστω και πλευρό ο κάθε θρονιασμένος Υπουργός ή Υφυπουργός επί των ένδοξων ημερών διακυβέρνησης της ΝΔ.

  • Κατηγόρησε την κυβέρνηση για σημαντικές ελλείψεις πυροσβεστικού προσωπικού και σχεδιασμού εν όψει έναρξης της αντιπυρικής περιόδου. Τα κατορθώματα της ΝΔ στον τομέα της πυρασφάλειας είναι τόσο μεγάλα και αξιοσημείωτα που φαίνονται ακόμα και στο Google Earth.

  • Δήλωσε πως όταν ξαναγίνει κυβέρνηση η ΝΔ (ευτυχώς ποτέ), θα αποσύρει τον Καλλικράτη. Κοινώς, δήλωσε ευθέως ότι οποιαδήποτε βελτίωση και συμμάζεμα έχει να γίνει στην διοικητική δομή της χώρας, η ΝΔ θα φροντίσει ώστε να τα κάνει όλα πάλι λαμπόγιαλο.

  • Τόλμησε και έβαλε σε μία πρόταση ταυτόχρονα τις λέξεις «σκάνδαλα», «επιβαρύνουν», «μόνο», «αποδεδειγμένα», «ΠΑΣΟΚ», χωρίς φυσικά να καταφέρει ποτέ να βάλει σε μία πρόταση τις λέξεις «σκάνδαλα» και «ΝΔ».

2) Προς Αξιότιμον Υπουργόν Μεταφορών κ. Δημήτρη Ρέππα.
Όταν λέμε απελευθέρωση επαγγελμάτων, εννοούμε πραγματική απελευθέρωση. Όχι μόνο στα χαρτιά επειδή φοβόμαστε μην τυχόν και θιχτούν οι νταλικέρηδες.

3) Προς Αξιότιμον Υπουργόν Εργασίας κ. Ανδρέα Λοβέρδο.
Η εξυπηρετείς το σχέδιο εξυγίανσης της κυβέρνησης και της τρόικας, ή παραιτείσαι και κατεβαίνεις στους δρόμους. Δηλώσεις του τύπου «εγώ θα ήθελα, αλλά οι άλλοι μας πιέζουν», δεν είναι δηλώσεις υπουργού. Είναι δηλώσεις πανικόβλητου πολιτικού.

4) Προς Αξιότιμον Υπουργόν Οικονομίας, Α και Ν, κα Λούκα Κατσέλη.
Η άρση του καμποτάζ είναι συγκεκριμένη διαδικασία. Είτε το άρεις είτε όχι. Δεν μπορείς να το άρεις κατά το ήμισυ, ούτε κατά το 80%.

5) Προς Αξιότιμον Πρόεδρον της Βουλής, κ. Φίλιππο Πετσάλνικο.
Την περσόνα του Μαυρογιαλούρου είναι που προσπαθεί να αποβάλλει το πολιτικό σύστημα τον τελευταίο καιρό, και είναι αυτό που επιτάσσει και η υπόλοιπη κοινωνία. Είναι εξαιρετικά άκομψο για χάρη ενός χωριού να διαβάλλεται ευθέως ένα μεγάλο σχέδιο σαν τον Καλλικράτη από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Βουλής, για καθαρά προσωπικά συμφέροντα.

6) Σχετικά με τους παραπάνω. Στα μέτρα, δεν χωράνε ημίμετρα, ούτε πολιτικές του παρελθόντος. Η ανοχή των παραπάνω προσώπων για τις συγκεκριμένες τακτικές τους, μπορεί να διαβάλει την οποιαδήποτε θετική προσπάθεια. Αυτή την περίοδο που τα μάτια τόσο της τρόικας, όσο και του μεγαλύτερου ποσοστού της κοινωνίας, εκτός από την κυβέρνηση είναι και πάνω σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, δεν επιτρέπονται τέτοιου είδους παρατυπίες. Δηλαδή πόσα ακόμα χρόνια πρέπει να περάσουν για να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε μάγκες, αλλά κουτοπόνηροι, και ότι αυτό το ξέρουν πλέον και οι Ευρωπαίοι εταίροι, αλλά και μία σημαντική μερίδα του κόσμου;

7) Η ομολογία του κ. Μαντέλη, ακόμα ταράζει την κοινωνία, και αυτό δεν μπορώ ακόμα να το χωνέψω. Για ποιο λόγο δηλαδή πήρε τόση διάσταση κάτι τόσο αυτονόητο; Έπεσε από τα σύννεφα ο πολιτικός κόσμος για την ομολογία του Μαντέλη. Σα να λέμε ότι έπεσε από τα σύννεφα ο Αδόλφος Χίτλερ όταν αξιωματούχος των Ες Ες δήλωσε ότι πεθαίνει κόσμος στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σε τέτοιες καταστάσεις όμως είναι που αναδύεται το πραγματικό καραγκιοζιλίκι που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια. Ουδείς πολιτικός και ουδέν ΜΜΕ, δεν είχαν την αξιοπρέπεια να «μην πέσουν από τα σύννεφα». Η δε «άμεση» επέμβαση του ΣΔΟΕ στη Siemens, μερικά χρόνια αργότερα ήταν αξιομνημόνευτη και εξίσου καραγκιοζηδοειδής.

8) Όταν ξεκινάς μία σωστή εκστρατεία, που ξέρεις ότι θα διαρκέσει ίσως και χρόνια, και διαμηνύεις ότι ενσωματώνεται για πάντα στις διαδικασίες καθαριότητας των Νομαρχιών, όπως η απομάκρυνση των παράνομων διαφημιστικών πινακίδων, δεν το μετατρέπεις αμέσως σε επικοινωνιακό πανηγύρι. Η ιστοσελίδα άνοιξε, τα συνεργεία λειτουργούν. Ωραία. Δεν χρειάζεται να βγάζεις δελτίο τύπου για το που απομακρύνονται οι πινακίδες κάθε μέρα. Η εύρυθμη και αυτονόητη λειτουργία του Κράτους δεν αφορά κανένα. Είναι αυτονόητη.

9) Ευχάριστο διάλειμμα: Ο μητροπολίτης Αμβρόσιος ανησυχεί, και μοιράζεται μαζί μας τις ανησυχίες του.

Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

Όχι άλλο πράσινο!

Σήμερα είναι η Ευρωπαϊκή Ημέρα Πάρκων. Αυτό που εμείς στην Ελλάδα αποκαλούμε κοινώς, Ευρωπαϊκή Ημέρα Χρονικής και Χωρικής Εξάρτησης Κβαντομηχανικών Συστημάτων Χωρίς τη Χρήση της Χρονοανεξάρτητης Εξίσωσης Schrödinger.

Τα στοιχεία είναι απλά και σαφή. Ενώ ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Περιβάλλοντος έχει θεσπίσει ως «ανεκτό» όριο τα 10 τ.μ. πρασίνου ανά κάτοικο, στην Ελλάδα έχουμε μία πρωτεύουσα με 2,5 τ.μ. πρασίνου ανά κάτοικο. Παρόμοια νούμερα (2 ~ 4) ισχύουν και για τις υπόλοιπες ελληνικές πόλεις, αποδεικνύοντας ότι ως λαός, η σημασία που δίνουμε στην έννοια του ελεύθερου κοινόχρηστου χώρου είναι πανομοιότυπη με αυτή που δίνουμε για την εξαφάνιση της πεταλούδας Deloneura immaculata. Παράλληλα, το μίσος που φαίνεται να τρέφουμε για το πράσινο, παίζει και να ξεπερνάει αυτό που έχουμε συνολικά για τους μετανάστες, τους ομοφυλόφιλους, το ΔΝΤ, το κεφάλαιο, τους μπάτσους, τους Τούρκους, τα Νεφελίμ και τον Βγενόπουλο.

Η νοοτροπία που έχουμε όσον αφορά την αξία και τα πλεονεκτήματα των ελεύθερων χώρων πρασίνου μέσα στις πόλεις είναι έκδηλη, όχι μόνο στους υπάρχοντες αστικούς ιστούς, αλλά και στις επεκτάσεις αυτών. Για παράδειγμα, μπορεί κανείς να θαυμάσει σε τι υπέροχη κατάσταση βρίσκονται οι νεόδμητες περιοχές του Γέρακα Αττικής, των Γλυκών Νερών, της Παιανίας, και άλλων περιοχών που αποτελούν την ανάπτυξη της Αθήνας προς Μεσόγεια, όπου μπορεί κάποιος να συναντήσει κάτι υποτυπώδη παρκάκια σφηνωμένα ανάμεσα σε άλλα ακίνητα ή νησίδες δρόμου. Τα παρκάκια αυτά, συνήθως προκύπτουν είτε σε δημόσιους χώρους, επειδή δεν χωράει να χτιστεί κάποια «δημοτική» καφετέρια, είτε σε ιδιωτικούς επειδή προφανώς πρόκειται για καμιά δεκαριά κληρονόμους που πλακώνονται και δεν μπορούν να διαχειριστούν την έκταση, οπότε κατά κάποιο τρόπο η έκταση μένει ανεκμετάλλευτη στο «μένος» των στοιχείων της φύσης. Και φυσικά οι εκάστοτε δήμοι, ονομάζουν πάρκο αυτό το αναξιοποίητο συνονθύλευμα αγριόχορτων, μπαζών και χωμάτων.

Εκτός από τις νεόδμητες περιοχές, υπάρχουν και οι υφιστάμενες που παλεύουν να ανασάνουν. Έχουμε μία περιοχή όπου αναλογούν 100 κυβ. μ. τσιμέντου ανά κάτοικο και ξαφνικά απελευθερώνεται μία μικρή έκταση. Τι θα την κάνουμε; Τσιμέντο φυσικά! Μάλιστα, αν ο δήμαρχος είναι και ψιλό-ξύπνιος, θα τσιμεντώσει την έκταση πάνω απ’ όλα βάσει αρχιτεκτονικής μελέτης (!), θα φυτέψει και 1-2 διάσπαρτες γλάστρες, και κόβοντας την κορδέλα, θα εκφωνήσει έναν ηρωικό λόγο για τον χώρο που παραδίδεται στους κατοίκους. (Ως γνωστόν από την τσιμεντοποίηση τρώνε οι άπορες οικογένειες εργολάβων, αλλά και λοιπών δημοτικών στελεχών).

Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις, όπου μία έκταση ή ένα εγκαταλειμμένο κτιριακό συγκρότημα ανήκουν ήδη στο Δήμο, αλλά για κάποιο λόγο, και ενώ τα χρόνια περνούν, τα Δημοτικά Συμβούλια αναλώνονται στο πως θα εκμεταλλευτούν οικονομικά αυτόν το χώρο, χωρίς φυσικά να γίνεται λόγος για την αξιοποίησή του ως πάρκο. Οι δημοτικές παρατάξεις, ή οι πολίτες που ζητούν πάρκα θεωρούνται άλλωστε γραφικοί.

Φυσικά, αν κάποιος δει τα στατιστικά για τους «κοινόχρηστους χώρους» θα απορήσει για την σχετικά μεγάλη έκτασή τους και θα αναρωτηθεί πού βρίσκονται όλοι αυτοί οι χώροι. Και η απάντηση είναι: κάτω από τα τραπεζάκια των καφετεριών. Διότι μπορεί να μισούμε θανάσιμα το πράσινο, αλλά το ίδιο φαίνεται να κάνουμε και με τους ελεύθερους χώρους. Για έναν Δήμο, ελεύθερος χώρος σημαίνει χάσιμο χρημάτων. Αν μάλιστα ο ελεύθερος χώρος είναι πράσινος, σημαίνει παραπάνω έξοδα από τη συντήρησή του και πρόσληψη εν ενεργεία τερματοφυλάκων ως κηπουρούς. Αν όμως έναν ελεύθερο χώρο τον γεμίσεις τραπεζάκια, εξασφαλίζεις και ένα εισοδηματάκι είτε από δημοτικά τέλη είτε από λαδώματα των ιδιοκτητών, ώστε να έχεις χρήματα για να τσιμεντώσεις τον επόμενο διαθέσιμο ελεύθερο χώρο, οπότε θεωρείσαι πιο πετυχημένος Δήμος.

Όταν λοιπόν η κακή αυτή σχέση που έχουμε με τα πάρκα είναι εμφανής ακόμα και σε καινούργιους αστικούς ιστούς, ή σε ευκαιρίες που παρουσιάζονται στους υπάρχοντες, καταλαβαίνει κανείς ότι πρέπει να περάσουν ακόμα αρκετές γενεές για να το πιάσουν το νόημα. Για την ώρα, ο μέσος Έλληνας αστός, αν θέλει να ξαπλώσει πάνω σε γρασίδι, να δει λίγο δέντρο και να ανοίξει γενικά λίγο το μάτι του, θα πρέπει να μπει στο αυτοκίνητο και να ταξιδέψει τουλάχιστον κάνα μισάωρο εκτός πόλης, επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερο το περιβάλλον.

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Ο κυρ-Στάθης πήρε τ' όπλο του

Επιτρέψτε μου να σας συστήσω τον κυρ-Στάθη. Ο κυρ-Στάθης είναι ένας απλός άνθρωπος, που ανήκει στον διάσημο «κοσμάκη» ή κατά τα ΜΜΕ, στους «απλούς πολίτες». Είναι ένας τυπικός μισθωτός με δύο παιδιά, και ζει με την οικογένειά του σε ένα σπίτι που θα ξεχρεώνει για τα υπόλοιπα 20 χρόνια της ζωής του. Έχει δύο αυτοκίνητα (ένα για αυτόν και ένα για τη γυναίκα του), που θα ξεχρεώνει για τα υπόλοιπα 3 χρόνια, και κάποιες τιγκαρισμένες πιστωτικές κάρτες, κυρίως από τα ψώνια και τα κομμωτήρια της συζύγου.

Έχει και ένα μικρό δυαράκι που είχε αποκτήσει από τον πατέρα του και το εκμισθώνει σύμφωνα με τις ανάγκες του, και όχι βάσει της αντικειμενικής αξίας του ακινήτου. Συνήθως βέβαια, έρχεται σε συμφωνία με τον ενοικιαστή ώστε να μην δηλώνουν το μίσθωμα στην εφορία, οπότε όλο και κάτι βγαίνει από εκεί. Η δε σύζυγος είχε βρει ένα βύσμα και κατάφερε με ένα πρόβλημα που είχε στο γόνατό της, να βγάλει ποσοστό αναπηρίας 67%, ώστε να εισπράττει σχετικό επίδομα, αλλά και να εκμεταλλεύεται σχετικές διευκολύνσεις που της παρέχει το ελληνικό κράτος πρόνοιας. Έπρεπε βέβαια να δώσει 1-2 φακελάκια, αλλά τελικά άξιζαν τον κόπο.

Ο κυρ-Στάθης δεν είναι κακός άνθρωπος. Είναι βιοπαλαιστής, με φτωχά παιδικά χρόνια, και ακολούθως με πείσμα να μην λείψει τίποτα στα παιδιά του. Γι’ αυτό ότι φορολογικές ή νομικές «ατασθαλίες» κάνει, δεν τις κάνει από εσκεμμένη παραβατική συμπεριφορά, αλλά για το «καλό» της οικογένειάς του. Είχε παίξει και φυσικά είχε χάσει κάποια λεφτά στο χρηματιστήριο επί Σημίτη, αλλά τα τελευταία 10 χρόνια κάτι με το έξτρα ενοίκιο, κάτι με τα δάνεια, δημιούργησε και πάλι την ψευδαίσθηση ευμάρειας που είχε πλημμυρίσει και τον υπόλοιπο «κοσμάκη».

Ξαφνικά, μέσα σε λίγους μήνες, ο κυρ-Στάθης βρέθηκε όχι μόνο με μειωμένο εισόδημα, αλλά και με μειωμένη αγοραστική δύναμη. Τα χρέη άρχισαν να γίνονται δυσβάσταχτα, και τα έξοδα σχεδόν διπλάσια. Ο κυρ-Στάθης, έκανε αυτό που έκανε και ο υπόλοιπος «κοσμάκης». Κατέβηκε στους δρόμους. Για να φωνάξει από αγανάκτηση. Του ήρθαν ξαφνικά στο μυαλό κάποια ονόματα που είχαν μπλεχτεί σε οικονομικά σκάνδαλα. Σκέφτηκε και κάποιους γιατρούς, εργολάβους, δικηγόρους και επιχειρηματίες που ανέκαθεν ζήλευε τα αυτοκίνητά τους. «Αυτοί να πληρώσουν» φώναζε! Το άδικο τον έζωνε και η οργή τον είχε κατακλύσει.

Ο κυρ-Στάθης έχει εν μέρει δίκιο. Φταίνε πολλοί από αυτούς. Όμως κοιτάζοντας και λίγο πιο προσεκτικά την περίπτωσή του, φταίει ΚΑΙ αυτός. Είναι πολύ εύκολο και βολικό για μία κοινωνική ομάδα, που βρίσκεται στις παρυφές της μικροαστικής τάξης, να κατηγορεί την κορυφή του παγόβουνου για ότι κακό της συμβαίνει. Είναι επίσης λαϊκό και φυσικά πουλάει στα ΜΜΕ. Ο «κοσμάκης», μια αφηρημένη έννοια, με την οποία ταυτιζόμαστε οι περισσότεροι επειδή θα μπορούσε να είμαστε εμείς ή ο διπλανός μας, είναι ανέκαθεν το θύμα, και οι έχοντες περισσότερα είναι οι θύτες.

Βέβαια, προς έκπληξη του κυρ-Στάθη, τα αμαρτήματα των μεν, βαραίνουν και τους δε. Αν πάρουμε, για παράδειγμα, τα αποτελέσματα από ηλεκτρονικές διασταυρώσεις της ΓΓΠΣ, του Υπουργείου Οικονομικών, για το οικονομικό έτος 2009, θα δούμε ότι για τους μισθωτούς υπάρχει μία απόκλιση δηλωθέντων και αδήλωτων αποδοχών, της τάξης των 206 εκατομμυρίων ευρώ. Ταυτόχρονα σε 27.000 περίπου περιπτώσεις, όπου δεν δηλώθηκαν εισοδήματα από μισθωτές εργασίες, το συνολικό ύψος των μη δηλωθέντων εισοδημάτων φτάνει τα 507 εκατομμύρια ευρώ.

Άρα τα μαύρα πρόβατα της φοροδιαφυγής, φαίνεται πως δεν είναι μόνο οι γνωστοί ύποπτοι ελεύθεροι επαγγελματίες και επιχειρήσεις. Από την άλλη βέβαια, τα ποσά φοροδιαφυγής των μισθωτών, σε σχέση με αυτά των άλλων ομάδων ενδεχομένως να είναι αρκετά χαμηλότερα. Εκεί όμως είναι η μεγάλη λεπτομέρεια που ο καθένας ερμηνεύει όπως τον βολεύει. Διότι, αυτά τα στοιχεία δείχνουν, πως μπορεί μεν ο κυρ-Στάθης να μην κλέβει το δημόσιο όσο ένας μεγαλογιατρός, αλλά προφανώς εάν είχε τη δυνατότητα θα το έπραττε χωρίς ιδιαίτερες αναστολές.

Γι’ αυτό και πρέπει να επαναληφθεί όσες φορές χρειαστεί, μέχρι να μαλλιάσουν ακόμα περισσότερες γλώσσες. Τα περισσότερα προβλήματα στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένης και της οικονομικής κρίσης, δεν είναι ταξικά. Είναι κοινωνικά και θεσμικά. Έχουν να κάνουν με τις γενικότερες νοοτροπίες, αρχές, αξίες και την παιδεία που κουβαλάει ο κάθε Έλληνας μέσα του. Είτε ανήκει στον «κοσμάκη», είτε στην απρόσωπη ελίτ. Ο κυρ-Στάθης, μπορεί να είναι το θύμα κάποιων κακών πολιτικών, αλλά αν αύριο ο ίδιος γινόταν πολιτικός, κατά πολύ μεγάλη πιθανότητα θα κουβαλούσε τα ίδια, ίσως και πιο σάπια, μυαλά.

Την λεωφορειολωρίδα δεν την παραβιάζουν μόνο Cayenne και BMW. Την παραβιάζουν και κάτι σαράβαλα που δεν έχουν περάσει καν ΚΤΕΟ. Στις εθνικές οδούς, δεν είναι μόνο οι Audi που τρέχουν με 200 κάνοντας οχτάρια. Είναι και κάτι 20χρονα καγκούρια με πειραγμένα Saxo από τις «λαϊκές» συνοικίες. Την εφορία δεν την κλέβει μόνο ο πολιτικός με τις 10 off-shore. Την κλέβει και ο κυρ-Στάθης. Στον παπά δεν κάνει δωρεά μόνο ο Ελληναράς εφετζής επιχειρηματίας, αλλά και η γιαγιά με τη σύνταξη των 400 ευρώ. Το φακελάκι δεν το παίρνει μόνο ο διευθυντής της κλινικής. Το παίρνει και η τελευταία νοσοκόμα. Τον τζίρο στην τοπική παραγωγή, δεν τον ρίχνουν μόνο οι πολυεθνικές. Τον ρίχνουν και οι ψωνισμένοι ανώριμοι καταναλωτές. Το αυθαίρετο δεν το φτιάχνει μόνο ο Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ. Το φτιάχνει και ο κυρ-Στάθης, ο μεροκαματιάρης, που τη μία μέρα λαδώνει την πολεοδομία και την επόμενη κατεβαίνει στους δρόμους και βρίζει το Κράτος. Το ρουσφέτι δεν το χρησιμοποιεί μόνο ο γιος του τάδε βουλευτή. Το χρησιμοποιεί και ο κυρ-Στάθης, που αν ο βουλευτής βολέψει το βλαστάρι του έχει καλώς. Αν όχι, τότε η Βουλή είναι μπουρδέλο και πρέπει να καεί.

Οι εσωτερικές διαμάχες και τριβές που γίνονται μέσα στην ελληνική κοινωνία είναι πάντα άπραγες. Δεν παράγουν κάποιο αποτέλεσμα, ούτε οδηγούν προς κάποια κατεύθυνση. Για τον απλούστατο λόγο ότι ο καθένας ερμηνεύει την πραγματικότητα όπως τον βολεύει σε κάποια δεδομένη στιγμή. Και αν την επόμενη κιόλας μέρα, λόγω προσωπικού συμφέροντος, αναγκαστεί να πάει στο αντίπαλο στρατόπεδο, πάλι θα ερμηνεύσει την πραγματικότητα ανάλογα. Τη μία, η παρανομία είναι κακό πράγμα και την άλλη καλό. Τη μία, η βία είναι καταδικαστέα, την άλλη αναγκαία. Κάποιοι πρέπει να είναι σωστοί απέναντι στο Κράτος, αλλά κάποιοι άλλοι όχι. Και πάει λέγοντας. Ένα νηπιαγωγείο με 4χρονα που παίζουν σφαλιάρες και γκρινιάζουν. Άλλο επειδή τρώει σφαλιάρες, άλλο επειδή νυστάζει, άλλο επειδή θέλει τη μαμά του, και άλλο επειδή δεν του αρέσουν οι φακές.

Εφόσον αυτές οι αδιέξοδες κοινωνικές διαμάχες και τριβές δεν αποκτήσουν θετικό χαρακτήρα, δηλαδή αν δεν αρχίσουν να οδηγούν προς κάποια κατεύθυνση με συλλογικό όφελος, τότε δεν έχουν κανένα νόημα ύπαρξης. Και χωρίς διάθεση αυτοκριτικής, ανάληψης αλλά και ουσιαστικής επίρριψης ευθυνών, το ποτάμι δεν κυλάει. Λιμνάζει και βρωμάει.

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Σσσστ! Η λογική κοιμάται

Το γεγονός ότι η λογική έχει αποδημήσει από αυτόν τον τόπο αιώνες τώρα, είναι γνωστό. Η επικύρωση όμως αυτού του γεγονότος έρχεται στην πρόσφατη περίοδο, η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως περίοδος πανικού. Άλλωστε η συνοχή λογικής που υπάρχει κάπου, δοκιμάζεται σε τέτοιες περιόδους˙ εκεί που είναι αναγκαιότερη από ποτέ.

Κατά την έλλειψη της λογικής, και εν ακολουθία της ψυχραιμίας, συμβαίνουν πολλά τινά. Η συνομωσιολογία απογειώνεται στα ύψη, τα αλλοπρόσαλλα γκαρίσματα πληθαίνουν καπελώνοντας τις πιο ψύχραιμες φωνές και η γενικότερη ανασφάλεια φτάνει σε τέτοια επίπεδα ώστε να επικρατεί μία απελπισία και ένας ευρύτερος αποπροσανατολισμός. Και το βασικότερο: Οι φωνές παραλογισμού επηρεάζουν ακόμα περισσότερο. Οι έξυπνοι δημαγωγοί γνωρίζουν ότι λέγοντας σε κάποιον αυτό που θέλει να ακούσει, τον έχουν κερδίσει, όσο παράλογα και αν είναι τα λεγόμενά του.

Αυτή τη στιγμή, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε μία ευρεία κατάσταση πανικού και αποπροσανατολισμού. Ο καθένας ερμηνεύει την πραγματικότητα όπως τον βολεύει ή όπως θα ήθελε αυτή να είναι, χωρίς να έχει μάτια και αυτιά ανοιχτά. Οι πολιτικές δυνάμεις συνεχίζουν και παίζουν το δικό τους παιχνίδι, όπως πάντα άλλωστε, αλλά στο επίπεδο της κοινωνίας είναι που γίνεται το πανηγύρι. Εάν ρίξει κανείς μια ματιά σε blogs, μαζικά e-mails, αλλά και τις συζητήσεις στα καφενεία θα διαπιστώσει τον πανικό, την ισοπέδωση και τον παραλογισμό σε όλο τους το μεγαλείο.

Υπό αυτό το πρίσμα πληθαίνουν και οι φωνές που αντί να επιτίθενται σε συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα με μεγάλο μερίδιο ευθύνης, επιτίθενται σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, την ίδια τη Δημοκρατία και το Κοινοβούλιο. Τους θεσμούς για τους οποίους έχουν γίνει αγώνες και έχει χυθεί πολύ περισσότερο αίμα από όσο φαντάζονται οι σημερινοί δήθεν επαναστάτες. Για το συγκεκριμένο, μία καλή τοποθέτηση είχε ο Γρηγόρης Ψαριανός στη γνωστή πλέον ομιλία του στη Βουλή.

Μέσα στην ανάγκη της ελληνικής κοινωνίας να βρει μία προσφιλή εξήγηση ή ένα στήριγμα, καταφεύγει σε οτιδήποτε διαθέσιμο. Ξαφνικά, ο γνωστός πυροβολημένος συνομωσιλόγος και συντηρητικός Alex Jones έγινε γνωστός στο ελληνικό κοινό. Το ίδιο και ο οικονομολόγος Dr. Mark Weisbrot, γνωστός πολέμιος του ΔΝΤ, στον οποίο προσάπτουν μία συνέντευξη η οποία όλα δείχνουν πως είναι ανύπαρκτη. Μία σειρά από άλλες μούφες μπορείτε να βρείτε συνοπτικά σε σχετική Ζαφωδο-ανάρτηση. Και φυσικά τα κοινωνικά δίκτυα στο διαδίκτυο, έχουν γεμίσει με μία σειρά από εκατοντάδες groups απόγνωσης και κατακραυγής που απλά φωνάζουν χωρίς στην ουσία να λένε κάτι, τα οποία με τη σειρά τους έχουν ήδη χιλιάδες μέλη.

(Παρένθεση: Από τα top των ημερών, ήταν η αγανάκτηση ενός παραγωγού ραδιοφώνου, που στην εκπομπή του άρχισε να ωρύεται επειδή το ΣΔΟΕ έχει ξεκινήσει επιδρομές σε καλοκαιρινά κέντρα διασκέδασης (σκυλο-club), και απειλεί με τσουχτερά πρόστιμα ή κλείσιμο σε περίπτωση φοροδιαφυγής, ενώ το Υπουργείο Περιβάλλοντος ξεκίνησε κάποιες κατεδαφίσεις αυθαίρετων μαγαζιών του είδους. Το επιχείρημα του παραγωγού: τώρα που πρέπει να προσελκύσουμε τουρισμό, αλλά και να κάνουμε τον κόσμο να ξεχνιέται για λίγο, αποφάσισαν να την πέσουν στα σκυλο-clubs; Κλείνει η παρένθεση, άνευ περαιτέρω σχολιασμού).

Όλα αυτά δεν είναι αξιοπερίεργα. Είναι φυσικά επακόλουθα του σοκ που επήλθε στις ελληνικές κοινωνικές δομές, με τον σχετικό πανικό. Ο κίνδυνος έγκειται στην περίπτωση που αυτός ο παραλογισμός καλλιεργήσει μυαλά, συνειδήσεις, και αναθρέψει τη νεότερη γενιά που εισέρχεται στην επαγγελματική και κοινωνική ζωή αυτή την περίοδο, με αρνητικές ιδέες. Δηλαδή, η προσκόλληση σε δυνατές και συναισθηματικές φωνές, αντί σε ψύχραιμες και λογικές, ο εύκολος προσεταιρισμός σε επιφανειακές και παράλογες ιδέες, και ο αποπροσανατολισμός από τους πραγματικούς κοινωνικούς στόχους.

Οι κρίσεις όμως, η οικονομική και η κοινωνική, δεν αντιμετωπίζονται με τέτοιου είδους δυναμικές. Δεν χρειαζόμαστε άλλες συνομωσίες φτηνού επιπέδου, καταστροφολογικές ρητορικές, παλαιοκομματικά κλισέ και ισοπέδωση ολόκληρου του πολιτικού συστήματος. Χρειάζεται συνεχής επαγρύπνηση μεν, αλλά με συγκροτημένη σκέψη, ψυχραιμία λογική, και κυρίως συλλογική συνείδηση. Αν υπάρχει κάποια περίπτωση να γίνουν οι θετικές αλλαγές ώστε να ξαναμπούμε σε αναπτυξιακή πορεία, θα πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό γίνεται συλλογικά και όχι όπως συνέβαινε έως τώρα, δηλαδή ατομικιστικά˙ ο κύριος λόγος, κατά τη γνώμη μου, που μας έφερε εδώ.

Μέσα σε όλη αυτή τη φασαρία, υπάρχουν ικανοί άνθρωποι, είτε μέσα στην ευρύτερη κοινωνία, είτε σε θέσεις ευθύνης του πολιτικού φάσματος, που έχουν ακόμα το μυαλό στη θέση τους, πραγματικά δουλεύουν και προσπαθούν να πορευθούν μπροστά. Με λογικές, πρακτικές και προοδευτικές ιδέες. Είναι κοινωνικά άκομψο να θάβονται για χάρη της οχλοκρατικής καταστροφολογίας.

Και μία υπενθύμιση σε όσους ευαγγελίζονται το χάος ως προοπτική για να αναδυθεί κάτι καλύτερο. Το χάος ήταν και είναι εδώ τα τελευταία 30 χρόνια. Επειδή με κάποιον τρόπο όλοι τη βγάζαμε καθαρή, δε σημαίνει ότι δεν υπήρχε χάος. Απλά το βάζαμε κάτω από το χαλάκι. Άρα την βιώσαμε την περίοδο του χάους. Σειρά έχει η περίοδος της αναγέννησης. (Αρκεί να μη βγει σε μορφή Φοίνικα, όπως το ’67).

Κυριακή 9 Μαΐου 2010

Το πάθος για τη λεφτεριά...

Μη νομίζεις ότι δεν έχω περάσει από εκεί. Ότι δεν έχω νοιώσει την αδρεναλίνη στο κυνηγητό, τον αποπροσανατολισμό από τα δακρυγόνα, την απελπισία βλέποντας παντού νοικοκυραίους και τον θαυμασμό για αυτό που έκανα. Το ξέρω πως είναι. Γνωρίζω την έκσταση όταν η μολότωφ σκάει, και πόσο αληθινό και ανθρώπινο είναι να μιλάς με πάθος για αυτά που πιστεύεις. Πόσο υποτιμητικό και εξευτελιστικό είναι όταν τρως ξύλο και βρισίδια από Ελληναράδες με εθνόσημο στο στήθος. Ξέρω πόσο δημιουργικό και ωθητικό είναι να δρας για έναν καλύτερο κόσμο όπως τον έχεις πλάσει μέσα στο δικό σου το κεφάλι, άσχετα από το πόσο σφιχτά σε πνίγει η αδικία.

Δεν είναι ψεύτικο. Οι πορείες, ο κλεφτοπόλεμος με τους μπάτσους, και οι ώρες μετά τις πρώτες προσαγωγές είναι πραγματικές. «Έπιασαν 20 άτομα», θα φώναζε κάποιος. «Όλοι στη ΓΑΔΑ για συμπαράσταση», θα φώναζε κάποιος άλλος. Αγωνία για τους προσαχθέντες. Τα κινητά έπαιρναν φωτιά και μέσα σε 1-2 ώρες θα ήμασταν όλοι πάλι εκεί μαζεμένοι. Φωνάζοντας δυνατά, ενωμένοι και πάντα μόνοι.

Η μοναξιά αυτή, παρούσα πάντα από τα πρώτα χρόνια και τις πρώτες πορείες, ήταν πιο πολύ η κινητήρια δύναμη παρά η αποτρεπτική. Μόνοι αλλά και οι μοναδικοί τολμηροί που πέρναγαν τα όρια, πλημμυρισμένοι από αισθήματα ελευθερίας και αγώνα.

Ήμουν και τον Ιούνιο του 2003 στη Θεσσαλονίκη. Στην ευρωπαϊκή σύνοδο. Ίσως για μοναδική φορά, το μαύρο μπλοκ, γεμάτο με ομάδες και συντρόφους από όλη την Ευρώπη, απαριθμούσαμε τουλάχιστον 5000 άτομα. Τα συναισθήματα απίστευτα. Όταν βγήκαμε στην Εγνατία, δεν πίστευα το μέγεθος. Όλοι κοιταζόμασταν και γελάγαμε. Εκείνη η μέρα ίσως και να ήταν η τελευταία που πίστεψα πως κάτι γίνεται.

Το πάθος για τη λεφτεριά είναι κυριολεκτικά δυνατότερο από όλα τα κελιά. Αυτό όμως που δεν μας είπε ποτέ κανείς, και που τελικά έμαθα μόνος μου, ήταν το είδος της λεφτεριάς που ευαγγελιζόμασταν. Διότι, η ελευθερία είναι μία άκρως αόριστη έννοια. Ίσως πιο αόριστη και από την αγάπη ή την αλληλεγγύη. Και η ελευθερία για την οποία μιλάγαμε, και για την οποία μιλάνε πολλοί ακόμα, απαιτεί πολλή περισσότερη σκέψη και προσπάθεια από τα συνθήματα, τα βρισίδια, τις αντικομφορμιστικές ρητορικές και μερικές σπασμένες τράπεζες.

Αυτό που άλλαξε, δεν είναι ούτε η ηλικία, ούτε ένα κάποιου είδους βόλεμα, ούτε η συμβατικότητα. Είναι η περαιτέρω ανάλυση αυτής της ελευθερίας και η εμβάθυνση σε αυτή. Πώς μπορείς να απαιτείς κάτι για το οποίο δεν είσαι καλός γνώστης; Πόσο υποκριτικό είναι αυτό, όχι μόνον απέναντι στην κοινωνία αλλά και απέναντι στη συνείδησή σου;

Η ελευθερία είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο και ομορφότερο από αυτό που θεωρούσα τότε. Ακόμα και όταν παραβίαζα τους κανόνες της αστικής δημοκρατίας, ακόμα και όταν προκαλούσα επίτηδες για να δοκιμάσω τα όρια των «άλλων». Η ελευθερία δεν μπορεί να οριστεί μέσα στη συνοικία των Εξαρχείων, ούτε στα αυτόνομα στέκια. Ο κόσμος είναι πολύ πολύ μεγαλύτερος από τα φυλακισμένα μυαλά των μικροαστών, αλλά και αυτά των δήθεν επαναστατών. Και η ελευθερία είναι ανάλογη αυτού του κόσμου. Όσο μίζερη και μικροσκοπική δείχνει η θεώρηση του σύμπαντος και της ζωής από τη θρησκεία σε σχέση με την πραγματικότητα, τόσο μίζερη και μικροσκοπική δείχνει η θεώρηση της ελευθερίας από τους παθιασμένους μαυροφορεμένους πιτσιρικάδες.

Εκεί όμως έγκειται το πρόβλημα της πάλης για την ελευθερία. Στο γεγονός ότι θεωρείται κάτι τόσο απλό, ευνόητο και ξεκάθαρο που οι συγκεκριμένοι πιτσιρικάδες πιστεύουν πως όλοι πρέπει να αντιλαμβάνονται, ξεκινώντας από τους εαυτούς τους. Και επειδή φυσικά αυτό δεν συμβαίνει, κάπου εκεί χάνεται το παιχνίδι.

Το παιχνίδι χάνεται όταν η προβοκάτσια δίνει και παίρνει από όλες τις πλευρές. Όταν σε κάθε μα κάθε μαζική πορεία, το στόρι εξελίσσεται ακριβώς το ίδιο: Ξεκινάει η πορεία, παρεισφρύουν κουκουλοφόροι (ασφαλίτες ή μη, ΔΕΝ έχει σημασία) οι οποίοι ξεκινάνε μπάχαλα, τα ΜΑΤ βρίσκουν ευκαιρία να διαλύσουν την κατά τ’άλλα ειρηνική πορεία, ο κόσμος πάει σπίτια του, και οι εναπομένοντες κουκουλοφόροι πιτσιρικάδες διαλύονται στα στενά στήνοντας οδοφράγματα, δίνοντας την ευκαιρία στην αστυνομία να προχωρήσει σε αδιάκριτες προσαγωγές ή εφορμήσεις σε στέκια και μαγαζιά. Το βράδυ στα κανάλια, οι δημοσιογράφοι βγάζουν το σκονάκι από τις προηγούμενες πορείες και λένε ακριβώς το ίδιο ποιήμα. Με μαθηματική ακρίβεια, αυτό το σκηνικό επαναλαμβάνεται από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να κατεβαίνει στους δρόμους. Τουλάχιστον είκοσι χρόνια τώρα συμβαίνει ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο σκηνικό. Και τελικά ποια είναι η κατάληξη; Κλούβες σε κάθε γωνία της Αθήνας, γεμάτες αφηνιασμένους πιτσιρικάδες ματατζήδες, και τρομαγμένες θείες να ζητάνε ακόμα περισσότερους.

Αν λοιπόν με ρωτήσεις αν άξιζε το «αντάρτικο» της πόλης, τα κυνηγητά, οι πέτρες, οι μολότωφ, η αγωνία, οι φωνές, το αίσθημα της αδικίας και όλη αυτή η προσπάθεια που κατέβαλα πριν 10 χρόνια θα σου απαντήσω ότι για μένα, ως προσωπικός αγώνας, ναι· για τις καθεαυτό πράξεις όμως, ως κοινωνικός αγώνας δεν άξιζαν μία. Μάλιστα, όχι μόνο δεν άξιζαν μία, αλλά χρησιμοποιήθηκαν και από το «αντίπαλο στρατόπεδο» με πολύ πιο έξυπνο τρόπο από αυτό που θεωρούσαμε εμείς.

Σε προσωπικό επίπεδο, κάθε νέα εμπειρία, κάθε διεκδίκηση και κάθε αντίσταση στο βόλεμα, τον κομφορμισμό, την αδικία και τη μονοτονία είναι θεμιτά. Είναι αυτά τα στοιχεία που μας εξελίσσουν, μας κάνουν πιο ώριμους, και πιο σοφούς. Μακάρι όλοι οι άνθρωποι συνεχώς να ωρίμαζαν και να άλλαζαν προς το σοφότερο. Όμως σε κοινωνικό επίπεδο, η ατομική ελευθερία έχει όρια. Για τον απλό λόγο ότι πρέπει να αφήσεις χώρο και για τις ατομικές ελευθερίες του άλλου. Έτσι αλληλοϋποστηρίζεται μία κοινωνία, και έτσι μόνον λειτουργεί. Όταν για χάρη της ατομικής σου ελευθερίας, προσπαθείς να σπάσεις κοινωνικές συμβάσεις δια της βίας, τότε με μαθηματική ακρίβεια οδηγείσαι όχι μόνο στην ήττα αλλά και στην ήττα των ιδεών που εκπροσωπείς. Πόσο μάλλον όταν η ίδια τακτική έχει αποτύχει ίσα με μερικές χιλιάδες φορές μέχρι σήμερα. Η μοναδική περίπτωση που μπορείς να καταφέρεις κάτι με αυτό τον τρόπο, είναι μόνον όταν αυτά που πρεσβεύεις αντανακλούν και τις ανάγκες της υπόλοιπης κοινωνίας, οπότε σε αυτή την περίπτωση σημαίνει ότι είσαι εναντίον μίας ολιγαρχίας την οποία αργά ή γρήγορα πιθανώς όντως να νικήσεις.

Στην τελική, η επανάληψη αποτυχημένων τακτικών δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω από την διάχυση περισσότερης ανοησίας στην κοινωνία. Και αν το ζητούμενο είναι να δημιουργήσουμε μία πιο ανόητη κοινωνία, τότε καλύτερα να μην είχαμε καμία αίσθηση «ελευθερίας» εξ αρχής.


Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Ο δολοφόνος είναι δολοφόνος, ή να το συζητήσουμε;

Όποιος αναζητά την ευθύνη για τη χθεσινή δολοφονία των τριών ανθρώπων κυρίως στον Βγενόπουλο, τότε χρησιμοποιεί την ίδια συλλογιστική με τον Κούγια, ο οποίος αναζητά την κύρια ευθύνη που έχει ο Θεός για τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου.

Η ερώτηση "Γιατί δούλευαν οι τρείς δολοφονηθέντες αφού όλοι απεργούσαν;", είναι ανάλογη με την ερώτηση "Τι δουλειά είχε ο Γρηγορόπουλος στα Εξάρχεια;" που διατυπώνει ο Κούγιας.

Όποιος πιστεύει πως φταίει η πλημμελής πυρασφάλεια για το θάνατο των Παρασκευή Ζούλια, Αγγελική Παπαθανασοπούλου, και Επαμεινώνδα Τσακάλη, οφείλει να πιστεύει με τον ίδιο τρόπο πως φταίει η ζαρντινιέρα για το ψυχολογικό και σωματικό σακάτεμα του Δημητρίου.

Αν κάποιος προσπαθεί να δει τη δολοφονία ως ατύχημα, και υποστηρίζει πως αυτοί που έβαλαν τη φωτιά δεν είχαν πρόθεση, καθώς δεν γνώριζαν πως μέσα στο κτίριο υπήρχαν άνθρωποι, επιχειρηματολογεί κατά τον ίδιο τρόπο που το κάνει κι ο Κορκονέας, ο οποίος υποστηρίζει πως ήταν ατύχημα, πως πυροβόλησε στον αέρα και πως δεν είχε πρόθεση να σκοτώσει.

Και ενώ αβίαστα θα διατυπώνατε την πρόταση: "Κύριοι ένστολοι με τα όπλα σας, όποιος πυροβολεί μέσα στο πλήθος, προς τα πάνω ή προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, είναι υπόλογος για κακούργημα και εν δυνάμει δολοφόνος.", δυσκολεύεστε πολύ να διατυπώσετε, ως θα οφείλατε, και την πρόταση: "Κύριοι με τις μολότοφ και τη βενζίνη, όποιος πυρπολεί κτίριο, φαινομενικά άδειο ή σε οποιαδήποτε κατάσταση, είναι υπόλογος για κακούργημα και εν δυνάμει δολοφόνος."

Κύριοι δολοφόνοι που αυτή τη στιγμή ελπίζω να αναλογίζεστε τις πράξεις σας, σας θυμίζω πως πριν λίγο καιρό ομάδα πιτσιρικάδων στη Σπάρτη έβαλε φωτιά σε εγκαταλελειμμένο και κατειλημμένο από μετανάστες σπίτι. Τότε ήταν προφανές πως τα παιδιά αυτά είναι φασίστες, καθίκια και παρ' ολίγον δολοφόνοι. Εσείς λοιπόν που κάψατε τους ανθρώπους χθες, είτε είσαστε πράγματι φασίστες, καθίκια και δολοφόνοι, είτε είστε στην ψυχή φασίστες, αλλά και πάλι καθίκια και δολοφόνοι.

Λίγο με ενδιαφέρει τι υποστηρίζει κάποιος. Λίγο με ενδιαφέρουν οι ιδεολογίες, όσο είναι λόγια. Πραγματικός φασίστας και δολοφόνος δεν είναι κάποιος λόγω φρασεολογίας ή ιδεολογίας. Φασίστας και δολοφόνος γίνεται κάποιος με τις πράξεις του.

Ήμουνα κι εγώ στην πορεία χθες, και τώρα έχω μπροστά μου δύο μόνο επιλογές:

1η. Είμαστε όλοι όσοι συμμετείχαμε στην πορεία συνυπεύθυνοι, όπως είναι όλοι οι μπάτσοι συνυπεύθυνοι για τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου.

2η. Βγαίνουμε μπροστά όπως ο αστυνομικός Αθανάσιος Ράδης, που διαψεύδει τους ισχυρισμούς του Κορκονέα, και "αδειάζουμε" ιδεολογικά, πολιτικά, συναισθηματικά και με κάθε τρόπο τους δολοφόνους και τους φασίστες.

Σκατά στους φασίστες και τους δολοφόνους, απ' όπου κι αν αυτοί προέρχονται.


Διογένης ο σκύλος, ανταπόκριση από τη Σινώπη.


Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

Τρεις παράγραφοι, μία πρόταση και μία φωτογραφία

Εκτιμάται ότι η πορεία σήμερα απαριθμούσε περίπου 100.000 κόσμο. Ωραίο νούμερο. Μακάρι και στο μέλλον οι πορείες να έχουν παρόμοια δυναμική. Όμως θα την πω την αμαρτία μου. Παρά τον ενθουσιασμό μου, δεν παύω να διατηρώ και τον ρεαλισμό μου. Και για να είμαι ειλικρινής, θα προτιμούσα να δω τις ίδιες εκατό χιλιάδες κόσμου να βγαίνουν στους δρόμους και όταν γνωστός πολιτικός είχε ξεστομίσει το «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό», ή όταν η σύζυγός του μετά από συμφωνίες εκατομμυρίων μιλούσε για την ευλογία της παναγίας, ή όταν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων εξανεμίζονταν σε «τοξικά» ομόλογα, ή όταν κάποτε ο Παπανδρέου senior είχε πει «Τσοβόλα δώστα όλα». Θα ήθελα να δω τις ίδιες εκατό χιλιάδες όταν η Αμαλία πέθανε επειδή αρνήθηκε να δώσει φακελάκι, ή επειδή κάποιος «καλός γείτονας» έφτιαξε το αυθαιρετάκι του σε καμένη δασική έκταση. Όμως τότε, όταν συνέβαιναν αυτά, δεν τις είδα τις εκατό χιλιάδες. Μόνο κάτι δεκάδες, άντε εκατοντάδες, γραφικοί νέοι κατά κανόνα. Προφανώς όμως, επειδή τα αποτελέσματα από τα τοξικά ομόλογα, τους διεφθαρμένους πολιτικούς, τα φακελάκια, τους φοροφυγάδες και τα λαμόγια, μπήκαν πλέον στην τσέπη μας, ξαφνικά θυμηθήκαμε το κοινωνικό μας χρέος για αγώνες και πορείες. Τώρα πια είναι αργά όμως αγαπητέ αγωνιστή. Η κοινωνική αδιαφορία, κάποια στιγμή ακουμπά και τη δική σου πόρτα, εφόσον δεν κάνεις κάτι όταν ακουμπά του γείτονα. Οποία η έκπληξις λοιπόν;

Και οποία η έκπληξις όταν μετά από τις χιλιάδες μολότωφ που έχουν πέσει τα τελευταία χρόνια σε τράπεζες, ξαφνικά κάηκαν και άνθρωποι! Ήταν στατιστικά αδύνατο να μην συμβεί. Όλα τα υπόλοιπα με πολιτικούς, δημοσιογράφους και πολίτες που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τον «στεγνό φόνο» τριών νέων ανθρώπων, είναι απλά φαμφάρες για την ημερήσια κατανάλωση. Στην Ελλάδα, αυτή τη λανθασμένη σχέση της κριτικής εκ των υστέρων και της αντίδρασης τύπου «πέφτω από τα σύννεφα», την έχουμε σε κάθε τομέα. Από την οδική ασφάλεια, μέχρι την οικονομία και απ΄ότι φαίνεται, πλέον και στους γνωστούς μπαχαλάκηδες. Η ίδια ακριβώς κίνηση που συμβαίνει χρόνια τώρα, τους άφησε όλους έκπληκτους επειδή αυτή τη φορά είχε θύματα. Έπρεπε δηλαδή, πρώτα να πεθάνουν τρεις άνθρωποι, και μετά σύσσωμη η κοινωνία να καταδικάσει την υπόσταση της μολότωφ. Όπως έπρεπε πρώτα να διαμελιστεί ένα 15χρονο παιδί για να αποκτήσουμε περισσότερη ευαισθησία στη δράση μίας τρομοκρατικής οργάνωσης. Και αν αύριο, μεθαύριο, κάποιος ασθματικός παππούς πεθάνει από ασφυξία επειδή κάποιος μπάτσος θα τον ψεκάσει με ληγμένα χημικά στη μούρη, πάλι θα γίνει λαϊκή κατακραυγή για τα χημικά της αστυνομίας. Λες και τόσα χρόνια εισπνέουμε λεβάντα.

Και επειδή ως λαός έχουμε αυτό το πάθος που έχει διεισδύσει ακόμα και στην ιδεολογία μας, ήδη μαζί με τον καταιγισμό μπουρδολογίας των πολιτικών, δημοσιογράφων και «κοινής γνώμης», έχει αρχίσει και η ακατάσχετη μπουρδολογία από τον αντιεξουσιαστικό χώρο, τα οργισμένα νιάτα και την επαναστατική νεολαία. Μιλάνε για συνυπευθυνότητα της τράπεζας, των απεργοσπαστών, του ανύπαρκτου σχεδίου ασφαλείας, … απουσία πυρόσβεσης… και… δεν συνεχίζω γιατί θα αρχίσω να γεμίζω το υπόλοιπο της ανάρτησης με βαριά βρισίδια προς πάσα κατεύθυνση.

Με βάση, λοιπόν, τα παραπάνω, προτείνω να εκτυπώσουμε την φωτογραφία που ακολουθεί σε τεράστιο μέγεθος και να την κρεμάσουμε σε κάθε γωνιά της χώρας. Να την κάνουμε σημαία. Να κατεβάσουμε τους χριστούς και τις παναγίες από σχολικές αίθουσες, δικαστήρια και δημόσιες υπηρεσίες και να βάλουμε αυτή. Για να υπενθυμίζει σε όλους μας τι σόι κοινωνία είμαστε, αλλά και τα αποτελέσματα που μπορούμε να παράγουμε. Διότι ίσως να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε σε γενικές γραμμές, να κοροϊδευόμαστε συνεχώς μεταξύ μας, να μη δρούμε συλλογικά, και να εστιάζουμε μόνο στις δικές μας ανάγκες πατώντας εν ανάγκη και επί πτωμάτων άλλων, ειδικά ολόκληρης της υπόλοιπης κοινωνίας, αλλά ντάαααααξ’ μωρέ αδερφέ… Δεν έγινε και τίποτα.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...