Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

Intermission #34 (Φου μπου edition)

Αν έχεις βαλθεί να απομακρυνθείς από τα εγκόσμια, αλλά τελικά δεν..., τα εγκόσμια θα απομακρυνθούν από σένα. (Κάτι σαν τον Μωάμεθ και το βουνό). Έτσι, σήμερα, σε μία στιγμή νοσταλγίας για τον θόρυβο της πληροφορίας, επιχείρησα να συνδεθώ στο facebook, για να λάβω αυτό το μήνυμα:

"Your account was disabled because the name under which it was registered was fake. We do not allow users to register with fake names, to impersonate any person or entity, or to falsely state or otherwise misrepresent themselves or their affiliations. In addition, Facebook accounts are intended for use by single individuals, so groups, clubs, businesses, or other types of organizations are not permitted to maintain accounts."

Δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς από που και ως που ο κουκουλοφόρος Αριστοτέλης δεν μπορεί να είναι υπαρκτό πρόσωπο, αλλά για το facebook φαίνεται ότι σίγουρα είναι ανύπαρκτο. Θα εκλάβω λοιπόν αυτή τη διαγραφή ως σημάδι και θα επιχειρήσω να μην ξαναγραφτώ σε αυτόν τον φουμπου-διάολο. Τουλάχιστον για όσο κρατάει η ηρεμία μου μακριά από την παράλογη οχλοκρατία των ημερών.

Facebook User: Το ελληνάκι
DoD: 28/6/2010

R.I.P... αιωνία του η μνήμη και τα ρέστα.


Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Φασίστες!

Μία ιδεολογία δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί μονόπλευρα. Αυτό σημαίνει πως οποιαδήποτε δράση εκτός νόμου, είτε αυτό λέγεται αποκλεισμός ελεύθερης πρόσβασης, είτε φόνος, «νομιμοποιεί» και την αντίστοιχη αντίδραση. Δηλαδή, δίνει το δικαίωμα σε μένα να πάω να τη στήσω στην εξώπορτα ενός κουκουέ και να μην τον αφήνω να πάει στη δουλειά του ή σε έναν μπάτσο να μπουκώσει το στόμα ενός «αντιεξουσιαστή» με δέκα χειροβομβίδες κρότου λάμψης μέχρι το κεφάλι του τελευταίου να γίνει κιμάς.

Επειδή όμως θεωρούμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι, που σημαίνει ότι σεβόμαστε την κοινωνική ανάπτυξη των τελευταίων αιώνων ώστε οποιαδήποτε δράση εκτός νόμου να μην νομιμοποιείται ούτε ιδεολογικά, ούτε υποκειμενικά, έχουμε κάνει ορισμένες συμβάσεις, που ονομάζονται θεσμοί, και μας επιτρέπουν να ζούμε πολιτισμένα και ανθρώπινα. Εννοείται ότι ούτε οι νόμοι, ούτε οι θεσμοί είναι τέλειοι, αλλά αν μη τι άλλο, όσο περνάνε οι αιώνες, κάθε φορά όλο και κάποια κατάκτηση κάνουμε ως πολιτισμένοι πλέον άνθρωποι. Μην συγχέουμε όμως την ατέλεια με την ισοπέδωση.

Ορισμένοι βέβαια επιλέγουν να ζουν εκτός νόμου. Πράγμα το οποίο, κατά τη δική μου γνώμη είναι επίσης θεμιτό, εφόσον βέβαια αναλαμβάνονται και οι αντίστοιχες ευθύνες. Και δεν μιλάω για προκηρύξεις του κώλου, πολιτικά διαγγέλματα καραγκιοζηλίκια κλπ, αλλά για την ανάληψη της ευθύνης που έχει το βάρος της εκάστοτε ιδεολογίας.

Για παράδειγμα. Μπορείς να κλείσεις δρόμους, καράβια και ολόκληρο το σύμπαν και να βγεις και να πεις ότι σε νοιάζει μόνο ο εαυτός σου και όχι η υπόλοιπη κοινωνία; Με γεια σου και χαρά σου. Σεβασμός στην ειλικρίνεια! Μπορείς να σκοτώσεις έναν μπάτσο, έναν υπουργό, έναν οποιονδήποτε και στην προκήρυξή σου να γράψεις ότι είσαι φασίστας γιατί μόνον εσύ έχεις δίκιο και τα αρχίδια να σκοτώνεις όποιον γουστάρεις; Πάλι θα το σεβαστώ. Μάλιστα, μπορεί να το σεβαστώ τόσο πολύ που όταν μου σαλέψει και μένα και θέλω να γίνω φασίστας, παίζει και να έρθω μαζί σου αντί να πάω στα Χρυσά Αυγά. Γιατί και αυτοί τελικά φλώροι είναι. Όλο κάτι ελιγμούς μέσω νομιμότητας και συντάγματος προσπαθούν να κάνουν, ενώ από την άλλη περιμένουν την ώρα και τη στιγμή που θα μπορούν να καίνε και να μαχαιρώνουν όσους δε γουστάρουν, νόμιμα και ηθικά. Υποκριτές της πλάκας δηλαδή.

Κοινώς, ρε φασιστάκι οποιουδήποτε χρώματος, ταμπέλας και ιδεολογικής παπαρολογίας, έχεις τα αρχίδια να βγεις δημοσίως και να υποστηρίξεις τον φόνο σου και τη λύσσα σου; Φυσικά και όχι. Γιατί τότε δεν θα ήσουν φασίστας. Θα ήσουν ένας απλός βαρετός θνητός. Ξέρεις… Από αυτούς που χρησιμοποιούν το λόγο για να παίρνουν αποφάσεις και να παράγουν κάτι. Άσε που μπορεί να έχανες τη δουλειά σου, ή να έτρωγες ξύλο, ή να έμπαινες φυλακή, οπότε γιατί να χαλάσει η επανάσταση και η αντίδραση εκ του ασφαλούς, πίσω από τις μάσκες και την οχλοκρατία;

Διότι, είτε κρατάς σημαία του ΠΑΜΕ, είτε της ΧΑ… Είτε μιλάς επιθετικά για μετανάστες, είτε για μπάτσους… Είτε καις σπίτια μεταναστών, είτε πολιτικών… Είτε προτιμάς το μπλε, είτε το κόκκινο… Είτε μιλάς για την ανωτερότητα της φυλής, είτε για την ανωτερότητα της ιδεολογίας σου… Στο τέλος πάλι φασίστας παραμένεις, γιατί πολύ απλά χρησιμοποιείς την ίδια ακριβώς φρασεολογία μίσους, τα ίδια ακριβώς μοτίβα, τον ίδιο ακριβώς ισοπεδωτισμό, την ίδια ακριβώς καταστροφολογία και κυρίως την ίδια ακριβώς ανοησία, που ανέκαθεν χρησιμοποιούσαν οι φασίστες. Την ανωτερότητα του ενός σε σχέση με τους υπόλοιπους. Την ανωτερότητα της σκέψης του ενός, σε σχέση με τις σκέψεις των άλλων. Γιατί; Γιατί έτσι!


Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

Intermission #33 (Δε δε... edition)

Το ελληνάκι, πιστό στις παραδόσεις του για μία πιο αξιοπρεπή ζωή, θα αποχωρήσει για 3 εβδομάδες από το κλουβί, γιατί... δεεε... δε.


Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Δεν είμαστε Ουγκάντα

Ως γνωστόν, ο επίσημος τίτλος του υπουργείου που είναι υπεύθυνο για την παιδεία στην Ελλάδα είναι: «Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων». Επειδή με αντιφάσεις που βγάζουν τόσο μάτι και ειδικά αυτές που αφορούν την παιδεία, δεν έχω ιδιαίτερα καλές σχέσεις, έκανα μία σύντομη έρευνα για να δω ποιοι είναι οι επίσημοι τίτλοι των υπουργείων παιδείας σε άλλες χώρες. Για να καταλάβω δηλαδή, τι αντίληψη υπάρχει για την παιδεία σε άλλους πολιτισμούς.

Ας ξεκινήσουμε με κάποιες ευρωπαϊκές χώρες.

Αυστρία:
Υπουργείο Επιστήμης και Έρευνας
Bundesministerium für Wissenschaft und Forschung

Γαλλία:
Υπουργείο Εθνικής Παιδείας, Ανώτατης Εκπαίδευσης και Έρευνας
Ministre de l'Éducation nationale, de l'Enseignement supérieur et de la Recherche

Γερμανία:
Υπουργείο Παιδείας και Έρευνας
Bundesministerium für Bildung und Forschung

Δανία:
Υπουργείο Παιδείας
Undervisnings Ministeriet

Ελβετία:
Γραμματεία Παιδείας και Έρευνας
Staatssekretariat für Bildung und Forschung

Ιρλανδία:
Υπουργείο Παιδείας και Επιστήμης
Department of Education & Science

Ισπανία:
Υπουργείο Παιδείας
Ministerio de Educación

Ιταλία:
Υπουργείο Παιδείας, Πανεπιστημίων και Έρευνας
Ministero dell'Istruzione, dell'Università e della Ricerca

Μεγάλη Βρετανία:
Τομέας Παιδείας (1/2βάθμια Εκπαίδευση)
Department of Education

Τομέας Επαγγελματικής Καινοτομίας και Δεξιοτήτων (3βάθμια Εκπαίδευση)
Department for Business Innovation & Skills

Νορβηγία:
Υπουργείο Παιδείας και Έρευνας
Kunnskapsdepartementet

Ολλανδία:
Υπουργείο Παιδείας, Πολιτισμού και Επιστημών
Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap

Σουηδία:
Υπουργείο Παιδείας και Έρευνας
Utbildningsdepartementet

Φιλανδία:
Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού
Opetus- ja kulttuuriministeriö

Πάμε και λίγο εκτός Ευρώπης.

Αυστραλία:
Τομέας Παιδείας, Εργασίας και Επαγγελματικών Σχέσεων
Department of Education, Employment and Workplace Relations

Ιαπωνία:
Υπουργείο Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού, Επιστήμης και Τεχνολογίας

ΗΠΑ:
Τομέας Παιδείας
Department of Education

Νότια Κορέα:
Υπουργείο Παιδείας, Επιστήμης και Τεχνολογίας

Καναδάς:
Υπουργείο Παιδείας
Ministry of Education

Πάμε και σε «λιγότερο πολιτισμένες χώρες» (Δεν παραθέτω τον πρωτότυπο τίτλο για ευνόητους λόγους. Κάνω κατευθείαν τη μετάφραση από την αντίστοιχη αγγλική ή γαλλική)

Αίγυπτος:
Υπουργείο Παιδείας

Τουρκία:
Υπουργείο Εθνικής Παιδείας

Κένυα:
Υπουργείο Παιδείας

Ταϊλάνδη:
Υπουργείο Παιδείας

Ζιμπάμπουε:
Υπουργείο Παιδείας, Αθλητισμού, Τεχνών και Πολιτισμού

Μοζαμβίκη:
Υπουργείο Ανώτατης Παιδείας, Επιστήμης και Τεχνολογίας

Ναμίμπια:
Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού

Ρουάντα:
Υπουργείο Παιδείας, Επιστήμης, Τεχνολογίας και Επιστημονικής Έρευνας

Ουγκάντα:
Υπουργείο Παιδείας και Αθλητισμού

Λιβυή:
Υπουργείο Παιδείας

Βόρεια Κορέα:
Υπουργείο Παιδείας

Πακιστάν:
Υπουργείο Παιδείας

… έχε γούστο…

Σαουδική Αραβία:
Υπουργείο Παιδείας

Ιράν:
Υπουργείο Παιδείας

Αποκάλυψιc! Ο σκοταδισμός, η αστρολογία, και η μεταφυσική, αφορούν μόνο την ελληνική παιδεία. 300 χρόνια μετά την έλευση του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, 2500 χρόνια μετά τον αρχαίο ελληνικό Λόγο, και το κοινό νεοελληνικό πνεύμα θεωρεί ότι η μάθηση και η έρευνα συμπλέουν άψογα με το σύστημα αξιών μιας σειράς μυθολογικών συγγραμμάτων της εποχής του χαλκού και του προ-μεσαιωνικού σκοταδισμού. Δέκα με τόνο για την παγκόσμια πρωτοτυπία! Προφανώς αυτή την πρωτοτυπία είχε υπόψη το ελληνικό υπουργείο, όταν είχε τη δυνατότητα να εξαλείψει την μεγαλύτερη νοητική αντίφαση της ανθρωπότητας σε τίτλο υπουργείου. Τελικά κότσαρε απλά ένα «δια βίου μάθησης» και ξεμπέρδεψε.


Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Ο οργασμός της κρατικοδίαιτης αγελάδας

Μία χώρα δεν είναι συντηρητική μόνο όταν ο πληθυσμός της κουβαλάει συντηρητικές ιδέες ή μένει προσκολλημένος σε παλαιότερα ήθη και αρχές. Μπορεί να είναι εξίσου συντηρητική και όταν αρνείται να αφήσει ήσυχα κάποια φαντάσματα του παρελθόντος, να αναγνωρίσει τα λάθη της και να προχωρήσει μπροστά με φρέσκες ιδέες και πρακτικές.

Με τον ίδιο τρόπο που οι περισσότεροι κάτοικοι αυτής της χώρας έχουν προσκολληθεί σε πεπαλαιωμένες ιδέες που πλέον δεν έχουν και πολύ σχέση με την πραγματικότητα, έτσι κάπως ολόκληρη η χώρα έχει προσκολληθεί και στην έννοια του Κράτους. Μόνο στην έννοιά του όμως˙ την θεωρητική του υπόσταση. Διότι αν κάποιος έβλεπε επί του πρακτέου τι σημαίνει το Κράτος στην Ελλάδα, ενδεχομένως να είχε αλλάξει προ πολλού απόψεις.

Θεωρητικά, ενδυναμώνοντας το Κράτος, δηλαδή τον δημόσιο τομέα, τον δημόσιο έλεγχο της αγοράς, τις δημόσιες επενδύσεις και γενικότερα χτίζοντας ένα «κρατικοκεντρικό» μοντέλο, αυξάνεται ταυτόχρονα η δημοκρατικότητα της χώρας, η ποιότητα των κοινωνικών αγαθών όπως η παιδεία, η υγεία και η πρόνοια, και γενικότερα αποτρέπεται η ενδυνάμωση ενός ιδιωτικού συμφέροντος εις βάρος του κοινού. Ωραία η έκθεση. Δέκα με τόνο!

Στην πράξη τα πράγματα δείχνουν να ισχύουν από την τελείως ανάποδη πλευρά. Καταρχήν, τα κοινωνικά αγαθά στην Ελλάδα, στην ουσία δεν είναι δημόσια. Είναι κρατικά. Αυτό σημαίνει, ότι η ποιότητα και οι υπηρεσίες τους δεν εξαρτώνται από τις δημόσιες ανάγκες της κοινωνίας, αλλά από το Κράτος, γενικώς και αορίστως, δηλαδή από τον κάθε δημόσιο λειτουργό που έχει τη δύναμη να επεμβαίνει στην διοίκηση και λειτουργία τους. Και αυτό περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα ανθρώπων, από τον Χ πολιτικό, μέχρι και τον τελευταίο υπάλληλο που δουλεύει στον σχετικό οργανισμό. Μέσα στο ίδιο φάσμα υπάρχουν γραμματείς, προϊστάμενοι, κομματόσκυλα, συνδικαλιστές, πολιτικάτζες, υπάλληλοι που παρανόμως μετέχουν σε εταιρίες, κομματικά στελέχη, κλητήρες που με το πέρασμα των χρόνων έχουν καταλάβει θέσεις ευθύνης, κουμπάροι, μπατζανάκηδες, κοκ. Το ίδιο φάσμα ανθρώπων είναι παρόν στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα, γι’ αυτό αν θέλουμε να ακριβολογούμε, η σωστή ορολογία θα ήταν «Κρατικός Τομέας».

Μία από τις κυριότερες «μαγκιές» του Κρατικού Τομέα, είναι η διαχείριση του δημόσιου χρήματος. Σε αυτή την περίπτωση, έχουμε κυριολεκτικά δημόσιο χρήμα, δεδομένου ότι αυτό εισπράττεται από φόρους, πρόστιμα, και διάφορα τέλη από όλους τους πολίτες. Συμβαίνει λοιπόν το εξής φαινόμενο, με το οποίο φαίνεται ολόκληρη η ελληνική κοινωνία να έχει συμβιβαστεί δεκαετίες τώρα: Το Κράτος, με όλο αυτό το φάσμα ανθρώπων που προαναφέρθηκε, και όχι το Δημόσιο κατ’ ουσία, διαχειρίζεται το δημόσιο χρήμα. Κοινώς, στο όνομα της διαφάνειας, της δημοκρατίας και της αξιοκρατίας, έχουμε ορίσει μία μεγάλη επιχείρηση να διαχειρίζεται τα χρήματά μας η οποία μάλιστα δεν ελέγχεται από κανέναν. Η επιχείρηση αυτή ονομάζεται «Κράτος».

Κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, ισχυρότερο κράτος σήμαινε αυτόματα και ισχυρότερη κοινωνία. Η ενδυνάμωσή του, είτε μέσω μεγέθυνσης του Δημοσίου Τομέα, είτε μέσω αύξησης των σημείων ελέγχων σε κάθε οικονομική δραστηριότητα ιδιώτη ή ιδιωτικής επιχείρησης, το κατέστησε την κινητήρια δύναμη της οικονομίας για όλα αυτά τα χρόνια. Δεδομένου, άλλωστε ότι οι Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις διαχειρίζονταν από το Κράτος, ο ιδιωτικός τομέας προσέβλεπε σε δουλειές με το Δημόσιο όλο και περισσότερο. Έχοντας μεν τη φερεγγυότητα του καλού πληρωτή, αλλά και τα «παραθυράκια» για αδιαφανείς πράξεις και συμφωνίες, σύντομα το Κράτος έγινε η αγελάδα την οποία μπορούσε να αρμέξει ο οποιοσδήποτε και να βγάλει γάλα, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα. Άλλωστε ουσιαστικοί έλεγχοι ή προσωπικές ευθύνες δεν υπήρξαν ποτέ σε ρεαλιστικό βαθμό για την διακίνηση των δημοσίων κεφαλαίων, τις επενδύσεις και τις δαπάνες του Δημοσίου, οπότε το γάλα της αγελάδας έρεε άφθονο.

Έχοντας στηρίξει το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό της οικονομίας στο σπάταλο και ανεύθυνο Κράτος, τους τελευταίους μήνες που η ελληνική οικονομία καταρρέει, δεν υπάρχει άλλος ισχυρός πυλώνας για να τη συγκρατήσει. Οι επιχειρήσεις και ο κύριος όγκος του ιδιωτικού τομέα, αντιμετωπίζοντας ένα εχθρικό και γραφειοκρατικό περιβάλλον και ένα δυσλειτουργικό πλαίσιο επιχειρηματικότητας, έχουν κατά κανόνα για πελάτη το Κράτος, το οποίο φυσικά τον τελευταίο καιρό δεν έχει ρευστό για αποπληρωμές, και ως αποτέλεσμα το ντόμινο συνεχίζει και μέσα στον ιδιωτικό τομέα.

Εφόσον λοιπόν, ως χώρα δοκιμάσαμε το κρατικό μοντέλο, το οποίο όχι μόνο απέτυχε παταγωδώς, αλλά τελικά παρασέρνει και την υπόλοιπη κοινωνία μαζί του, γιατί συνεχίζουμε αυτή την εμμονή με τον κρατισμό; Γιατί έχει δαιμονοποιηθεί τόσο πολύ η επιχειρηματικότητα και ο ιδιωτικός τομέας, δεδομένου ότι ουδέποτε υπήρξε ελεύθερη αγορά ή πραγματική ανταγωνιστικότητα στη χώρα; Πώς έχουμε την ευκολία να κατακρίνουμε κάτι που ουδέποτε έχουμε βιώσει, αλλά συνεχίζουμε να στηρίζουμε κάτι που έχει αποδεδειγμένα αποτύχει; Γιατί αυτή η εμμονή στην παροχή δημοσίων αγαθών, όπως η υγεία, η παιδεία, και η κοινωνική ασφάλιση, ακόμα και αν αυτά είναι σε τριτοκοσμική κατάσταση που συνεχώς υποβαθμίζεται;

Ακόμα και τώρα που το Κράτος προσπαθεί να ξεφορτωθεί ζημιογόνους οργανισμούς, κάποιοι μιλάνε για «ξεπούλημα». Δηλαδή, όλα αυτά τα χρόνια όπου το δημόσιο χρήμα εξαφανιζόταν μέσα σε αόρατα και σκοτεινά κανάλια κρατικοδίαιτων συμφερόντων και πήγαινε στις τσέπες του φάσματος που προαναφέρθηκε, με τι ακριβώς είχαμε να κάνουμε; Εκτός αν το πρόβλημα της χώρας δεν είναι τόσο η ανομία, η αδικία, η αναξιοκρατία, και η τριτοκοσμικότητα που διέπει όλα τα δημόσια κοινωνικά αγαθά, αλλά αν τα συμφέροντα είναι ιδιωτικά μέσα από τον δημόσιο τομέα ή μέσα από τον ιδιωτικό.

Διότι, τελικά το πραγματικό δίλλημα δεν είναι κράτος ή ελεύθερη αγορά, αλλά πλασματική ή ουσιαστική δημοκρατία. Από εκεί και πέρα, αν θα επιλέξουμε το κράτος ή την ελεύθερη αγορά ή τη συνύπαρξη και των δύο προκειμένου να έχουμε ουσιαστική δημοκρατία και ευημερία είναι διάλογος σε δεύτερο στάδιο. Μην μπλέκουμε όμως την ιεραρχία των ερωτημάτων και των σχετικών απαντήσεων.

Κάπου εκεί είναι που χάνεται λιγάκι η μπάλα. Μπερδεμένοι ανάμεσα σε ιδεολογίες του παρελθόντος, αναλύσεις των κοινωνιών του προηγούμενου αιώνα και της πραγματικότητας η οποία φυσικά συνεχίζει ακάθεκτη, χωρίς να συμμερίζεται τις δικές μας συντηρητικές απόψεις και ανησυχίες.


Σχήμα 1: Μηχανισμός αρμέγματος της αγελάδας. Ο υπομνηματισμός θα ακολουθήσει σε διδακτορική διατριβή που ενδεχομένως να ολοκληρωθεί σε μερικές γενιές.

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

Intermission #32 (Bertolt Brecht edition)

Ποίηση από το θεατρικό έργο "Mutter Courage und ihre Kinder" (1939) του Bertolt Brecht, με μελοποίηση από τους Dead Can Dance. Στο συγκεκριμένο, ο κ. Νίκος Δήμου ίσως και να έκανε λάθος.



"How fortunate the man with None"

You saw sagacious Solomon
You know what came of him,
To him complexities seemed plain.
He cursed the hour that gave birth to him
And saw that everything was vain.
How great and wise was Solomon.
The world however did not wait
But soon observed what followed on.
It's wisdom that had brought him to this state.
How fortunate the man with none.

You saw courageous Caesar next
You know what he became.
They deified him in his life
Then had him murdered just the same.
And as they raised the fatal knife
How loud he cried: you too my son!
The world however did not wait
But soon observed what followed on.
It's courage that had brought him to that state.
How fortunate the man with none.

You heard of honest Socrates
The man who never lied:
They weren't so grateful as you'd think
Instead the rulers fixed to have him tried
And handed him the poisoned drink.
How honest was the people's noble son.
The world however did not wait
But soon observed what followed on.
It's honesty that brought him to that state.
How fortunate the man with none.

Here you can see respectable folk
Keeping to God's own laws.
So far he hasn't taken heed.
You who sit safe and warm indoors
Help to relieve our bitter need.
How virtuously we had begun.
The world however did not wait
But soon observed what followed on.
It's fear of god that brought us to that state.
How fortunate the man with none.

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Η αβάσταχτη ελαφρότητα της παρωπίδας

Υπάρχει ένα είδος παράνοιας στον ανθρώπινο τρόπο σκέψης. Ο άνθρωπος που σκέφτεται λίγο, τείνει να βρίσκει τον πιο εύκολο και απλό δίαυλο συλλογιστικής αλληλουχίας, προκειμένου να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα που προφανώς βολεύει αυτού του είδους τη συλλογιστική. Ας τον ονομάσουμε αυτόν, ελαφρόμυαλο. Ταυτόχρονα, ο άνθρωπος που σκέφτεται πολύ, τείνει να «γαντζώνεται» από απόλυτες αλήθειες, για τον απλό λόγο ότι η δίψα για γνώση χρειάζεται κάποια στιγμή και ένα ποτήρι νερό. Προσωρινά μεν, αλλά για ένα αρκετό διάστημα, ώστε να τον κάνουν απόλυτο στις απόψεις του, και ενδεχομένως το ίδιο ανόητο με τον πρώτο. Ας τον ονομάσουμε αυτόν «βαρύμυαλο».

Αντίστοιχα παραδείγματα:

Ελαφρόμυαλος: Ένα παραδοσιακό στέλεχος συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, έχει μία αδιαμφισβήτητη αντίληψη για τη δομή της κοινωνίας. Υπάρχει το Κεφάλαιο, και υπάρχει ο εργάτης. Τέλος. Κάπου σε μία μυστική αίθουσα συσκέψεων, σε ένα κτίριο στην οδό Κέντρου Αποφάσεων και Σκοτεινού Συμφέροντος γωνία, υπάρχουν οι τραπεζίτες που κάθε μέρα συσκέπτονται και αποφασίζουν πως θα πατήσουν πάνω σε περισσότερα πτώματα για να βγάλουν περισσότερα λεφτά. Αυτοί δίνουν εντολές και παχυλά πακέτα δωροδοκίας σε πολιτικούς που διαχειρίζονται την εκάστοτε εξουσία σε κάθε χώρα, και οι οποίοι με τη σειρά τους καταπιέζουν ακόμα περισσότερο τον τίμιο, δίκαιο, και φτωχό εργάτη. Πάνω σε αυτή την απλουστευμένη ιεραρχία στηρίζεται ένα τεράστιο οικοδόμημα ιδεολογίας και αντίληψης για την πραγματικότητα της κοινωνικής δομής, που ρυθμίζει την καθημερινότητα, τις πράξεις, τις ιδέες και τις ενέργειες αυτού του ανθρώπου με τη συγκεκριμένη κοσμοθεωρία. Δεν υπάρχει λόγος για περαιτέρω σκέψη αφού αυτή η απλότητα αρκεί για να εξηγεί τα πάντα ανά πάσα στιγμή.

Βαρύμυαλος: Ένας οικονομολόγος, με σοβαρές σπουδές αλλά και σημαντική ακαδημαϊκή έρευνα έχει διαβάσει σχεδόν τα πάντα πάνω σε οικονομικές θεωρίες, έχει εργαστεί σε αντίστοιχα πόστα και έχει σχηματίσει την ακριβή εικόνα της ιδανικής οικονομίας που θα επιφέρει μία απόλυτη κοινωνία ευημερίας. Φτιάχνει ένα λεπτομερές μοντέλο με συγκεκριμένα αυστηρά χρονικά στάδια, στο τέλος των οποίων θα επιτευχθεί το θεμιτό αποτέλεσμα. Το μοντέλο εφαρμόζεται στην οικονομία μιας χώρας, αλλά με μία απόκλιση από το πρώτο κιόλας στάδιο, λόγω έκτακτων καιρικών συνθηκών που καταστρέφουν την εγχώρια παραγωγή κάποιου προϊόντος-κλειδιού. Ο οικονομολόγος συνεχίζει να εμμένει στο μοντέλο του, θεωρώντας ότι μία-δυο ημέρες κακοκαιρίας δεν αρκούν για να επηρεάσουν ιδιαίτερα μία τόσο συγκροτημένη και λεπτομερή θεωρία, έχοντας όμως ήδη μία οικονομία που έχει ξεφύγει από τους αρχικούς επιθυμητούς δείκτες όπως αυτοί είχαν εκτιμηθεί στο όλο μοντέλο. Όσο πιο πολύ εμμένει στο αρχικό μοντέλο χωρίς τις απαραίτητες αναθεωρήσεις, τόσο η οικονομία αποκλίνει από το μοντέλο, οδηγώντας τελικά τη χώρα σε χρεοκοπία.

Τα δύο αυτά, ελαφρώς τραβηγμένα, παραδείγματα ανθρώπων υπάρχουν παντού, σε διάφορα κοινωνικά στρώματα αλλά και σε θέσεις ευθύνης και επιρροής. Η εμμονή, τόσο του ελαφρόμυαλου, όσο και του βαρύμυαλου σε μία μονόπλευρη και μονοδιάστατη θεώρηση των πραγμάτων, καθιστά και τους δύο «ξερόλες». Η ανοησία του ξερόλα, δεν έγκειται τόσο στον υψηλό ή χαμηλό δείκτη νοημοσύνης του, όσο στην στρεβλή αντίληψη που έχει για την πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα που δεν είναι ένα νούμερο ή μία συγκεκριμένη κατάσταση, αλλά ένα δυναμικό και σύνθετο φαινόμενο που ανά πάσα στιγμή περιλαμβάνει μία σειρά από διαφορετικούς παράγοντες και μεταβάλλεται.

Η άρνηση του ξερόλα να αντιμετωπίσει ένα σύνθετο κοινωνικό και οικονομικό φαινόμενο ως έχει, δηλαδή ως σύνθετο, του δημιουργεί μία απλουστευμένη αντίληψη της πραγματικότητας. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, δεδομένου ότι η απλοποίηση είναι ένα εξελικτικό πλεονέκτημα για τον ανθρώπινο εγκέφαλο που τον βοηθάει στις καθημερινές λειτουργίες του. Όταν όμως η αντίληψη της πραγματικότητας αφορά ιδεολογίες και απόψεις, βάσει των οποίων αυτοί οι άνθρωποι πορεύονται, ενεργούν, δημιουργούν και αντιδρούν, η σημασία της κατανόησης των σύνθετων φαινομένων αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα, αφού οι πράξεις αυτών επηρεάζουν και την υπόλοιπη κοινωνία.

Γενικεύοντας, ισοπεδώνοντας και ακολουθώντας αυστηρές πολιτικές ή ιδεολογικές γραμμές και δόγματα, έχεις μία πολύ μεγάλη πιθανότητα είτε να καταλήξεις να λες ανοησίες, είτε να παραλογίζεσαι σε μεγάλο βαθμό, χωρίς να το καταλαβαίνεις. Ο δογματισμός της θρησκείας αποδεικνύει περίτρανα αυτή την υπόθεση. Και φυσικά όλοι έχουμε δικαίωμα στην ανοησία αραιά και που, αλλά η επαναλαμβανόμενη ανοησία, ειδικά με πράξεις που έχουν αρνητικές επιδράσεις στην υπόλοιπη κοινωνία, δεν βοηθάει προς οποιαδήποτε κατεύθυνση.

Όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπινες συμπεριφορές, όπως η πολιτική, η οικονομία, οι κάθε είδους σχέσεις, κλπ, δεν μπορούμε να προσάπτουμε σε αυτές αξιώματα και νόμους που έχουν την ακρίβεια και την αλήθεια των φυσικών μεγεθών και φαινομένων. Σε αντίθεση με τη νομοτέλεια του σύμπαντος, στην ανθρώπινη συμπεριφορά, πόσο μάλλον την κοινωνική και οικονομική, η αλήθεια αρκετές φορές είτε βρίσκεται κάπου στη μέση, είτε απλά τείνει να πλησιάζει προς κάποια τιμή, χωρίς όμως να την «αγγίζει».

Η τελευταία περίοδος, δυστυχώς έχει κατακλυστεί από ελαφρόμυαλους και βαρύμυαλους. Μία συνεχής βοή απόψεων και πράξεων που αντί να οδηγούν προς κάποια θετική κατεύθυνση, καταφέρνουν και επικαλύπτουν συνεχώς την οποιαδήποτε φωνή λογικής ή ορθής παρατήρησης και ανάλυσης των γεγονότων και κοινωνικών φαινομένων. Αν μάλιστα αυτό συνδυαστεί με το γεγονός ότι γενικότερα φωνάζουμε ως λαός αντί να μιλάμε, τελικά δημιουργείται ένα υπέροχο κοκτέιλ ανούσιας και αντιπαραγωγικής κακοφωνίας, διάχυτο σε ολόκληρη την κοινωνία, την οικονομία και τον πολιτικό χώρο.

Εκεί έγκειται για παράδειγμα η ασυνεννοησία, αλλά και το χάσιμο του νοήματος στη λεγόμενη μετά-ΔΝΤ εποχή, όπου η μισή κοινωνία θεωρεί ότι το βήμα πριν τη χρεοκοπία είναι πλασματικό και ότι δεν υπήρχε λόγος να ληφθούν μέτρα, ενώ η άλλη μισή κάθεται και αυτομαστιγώνεται μέχρι εξόντωσης επειδή «φταίμε όλοι». Διάσπαρτοι ελαφρόμυαλοι και βαρύμυαλοι και στις δύο περιπτώσεις, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να αναλύουν την πραγματικότητα όπως βολεύει το ιδεολογικό τους μοντέλο, αρνούμενοι να προσεγγίσουν την κατάσταση με πιο σύνθετο τρόπο ώστε να την τοποθετήσουν κάπου ανάμεσα σε αυτά τα δύο άκρα. Και τελικά, αντί ως κοινωνία να θέτουμε πιο ουσιαστικά ερωτήματα, όπως «Ωραία, και τώρα πώς συνεχίζουμε;», αναλωνόμαστε στο αν η χώρα είναι όντως ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία ή όχι, και αν κάποιοι μας εξαπάτησαν ή όχι.

Συνήθως, άνθρωποι που «κατέχουν την αλήθεια», ή «που ξέρουν ακριβώς τι συμβαίνει», ή που «δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους», ή που σε μία απλή ερώτηση απαντάνε με ένα copy-paste ενός μανιφέστου, είναι αυτοί που, είτε δεν γνωρίζουν την τύφλα τους, είτε γνωρίζουν πολύ καλά ένα θέμα, αλλά όχι απαραίτητα αυτό στο οποίο καλούνται να πάρουν θέση. Αντιθέτως, άνθρωποι που ξεκινάνε τις προτάσεις τους με φράσεις όπως: «Θεωρώ ότι…», ή «Προσωπική μου άποψη είναι…», ή «Ενδεχομένως…», δηλώνουν εμφανώς την υποκειμενικότητα της αντίληψής τους, άρα είναι πιθανότερο να προσεγγίζουν την αντικειμενικότητα της πραγματικότητας με πολύ καλύτερο και βαθύτερο τρόπο.

Κάπως έτσι ξεκαθαρίζει και η διαφορά αξιοπιστίας μεταξύ κάποιου που έχει σφαιρικότερες απόψεις και ανησυχίες, και ενός που «ξέρει ακριβώς» πως έχει η πραγματικότητα. Εγώ προσωπικά, θα εμπιστευόμουν και θα άκουγα πιο προσεκτικά τον πρώτο.


Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

Φοβού τα παιδάκια δώρα φέροντα!

Γιατρέ μου, νοιώθω έναν κάποιο εκνευρισμό βαθιά στα σωθικά μου. Είναι αυτός ο εκνευρισμός που με τρώει χρόνια τώρα, και μου σκάει όταν μαθαίνω για κάποια γεγονότα, μπροστά στα οποία αισθάνομαι τελείως ανήμπορος. Δεν έχει να κάνει με αντίθετες απόψεις, ούτε με διαφορετικές ιδεολογίες, ούτε με μπάτσους, ούτε με κουκουλοφόρους. Δεν έχει καν να κάνει με απάνθρωπες συμπεριφορές. Έχει να κάνει καθαρά με την βλακεία. Τη βλακεία είναι που δεν αντέχω γιατρέ μου, γιατί ξέρω πολύ καλά πως είναι ανίκητη. «Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει, και κόκαλα τσακίζει», λέει η λαϊκή ρήση, η οποία ίσως θα έπρεπε να αντικατασταθεί από την εμφανώς πιο βαθυστόχαστη και λογοτεχνική φράση «Η βλακεία όλα τα γαμεί και όλα τα ξεκωλιάζει».

Στο ζουμί. Της Μάγιας Τσόκλη το ανάγνωσμα και της πρόσφατης εμπειρίας της με τους Κουραμπιέδες Κάφρους Ελλάδας (ΚΚΕ). Μπορείτε να διαβάσετε τα δέοντα σε ένα άρθρο του protagon, εδώ.

Στα πολύ γρήγορα, η κα Τσόκλη, έχοντας και μία σχετικά μεγάλη εμπειρία από ταξίδια, είχε το θράσος να κάνει μία θετική σκέψη για αυτό τον τόπο. (Μη βιάζεστε ακόμα με τις πέτρες! Ο λιθοβολισμός θα ξεκινήσει όταν απαγγελθούν οι κατηγορίες). Σκέφτηκε ότι στα ταξίδια, οι τελευταίες «γεύσεις» από τον τόπο της αναχώρησης, είναι από τις σημαντικότερες που μένουν στον ταξιδιώτη. Ήρθε λοιπόν σε επαφή με ορισμένες εταιρίες που παρασκευάζουν γνήσια ελληνικά προϊόντα, τον ΕΟΤ, και το Υπουργείο Παιδείας, με μία ιδέα: Να ετοιμαστούν κάποια μικρά δωράκια, με ελληνικά προϊόντα, προς τους αναχωρούντες τουρίστες, τα οποία θα τους τα έδιναν κάποια παιδάκια κατά την αναχώρησή τους. Με αυτό τον τρόπο, θα έμενε μία μικρή ευχάριστη γεύση κατά την αναχώρηση, παρουσιάζοντας μία διαφορετική εικόνα από αυτή. (ΟΚ... Ας αρχίσει ο λιθοβολισμός).

Όλα καλά; Όχι φυσικά! Οι Καφέ Κουραφέξαλα Ενταύθα (ΚΚΕ) έχουν άλλη άποψη και αντέδρασαν σε αυτή την ενέργεια. Και ιδού ο ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟΣ λόγος.

Αρχίζω καντήλια....

Δεδομένης της ιδιαίτερα αρνητικής εικόνας της χώρας μας τον τελευταίο καιρό, ειδικά με τους robustus του Πανμέγιστου Απελευθερωτικού Μετώπου Ελλάδας (ΠΑΜΕ), θα ήταν μία καλή ευκαιρία να δείξουμε ότι υπάρχει και ένα άλλο ελληνικό πρόσωπο εκτός από τα Πιθηκομούτσουνα Ανεγκέφαλα Μονοκύταρα Ένζυμα (ΠΑΜΕ) που κραδαίνουν καδρόνια στα μούτρα ανυποψίαστων τουριστών. Χωρίς πολλά έξοδα, και χωρίς κάτι το ιδιαίτερα τραγικό, θα μπορούσαμε να δείξουμε πώς εκτός από τους Πιάσε Άλλη Μία Επανάσταση (ΠΑΜΕ), υπάρχουν και κάποιοι (ελάχιστοι ίσως τελικά) σκεπτόμενοι άνθρωποι που αναγνωρίζουν τη σημασία του τουρισμού για τη χώρα τους. Ξέρετε... αυτόν το πυλώνα ΝΑ (με το συμπάθιο) της εθνικής οικονομίας, χάρη στον οποίο, κάπου κάπου μπαίνει και κάνα φράγκο στο τρύπιο ταμείο μας.

Για τους Πορδοκέφαλους Ανύπαρκτης Μονοφασικής Ενέργειας (ΠΑΜΕ) όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τα πάντα είναι θέμα σκοτεινών συμφερόντων. Ακόμα και τώρα που η χρεοκοπία φταρνίζεται καρτερικά όλη την ώρα στα μούτρα μας, μέχρι να πάθουμε πνευμονία, για τους Πανελλήνιους Άκυρους Μίζερους Επαναστάτες (ΠΑΜΕ), δεν πρέπει να υπάρχουν ούτε πρωτοβουλίες, ούτε συμφωνίες με εταιρίες, ούτε φυσικά θετικές ενέργειες προς την βελτίωση της εικόνας της χώρας μας. Διότι είναι ξεκάθαρο πλέον ότι το μόνο που μετράει για τον κόκκινο φασισμό είναι η πάρτη του και τίποτα άλλο. Ούτε η χώρα, ούτε η υπόλοιπη κοινωνία, ούτε η οικονομία, ούτε ακόμα και μία ευχάριστη εικόνα που ενδεχομένως να αποκομίσει κάποιος επισκέπτης.

Θα μου πεις, βέβαια αγαπητέ μίζερε, στραβωμένε, γεμάτε βάσανα, επαναστάτη, ότι τα εργατικά δικαιώματα είναι πολύ σημαντικότερα από μία βιτρίνα με χαμογελαστά παιδάκια που προσφέρουν δωράκια σε τουρίστες. Και εκεί ακριβώς αναδεικνύεται η κλειστοφοβική, μίζερη και μονόπλευρη αντίληψη των πραγμάτων που έχεις. Όσο η εργατική τάξη είναι σε πόλεμο με το κακό Κεφάλαιο, κανείς δεν δικαιούται να χαμογελάει, να περνάει καλά, να ονειρεύεται, να σκέφτεται θετικά, να δημιουργεί, να βελτιώνει και γενικώς να ζει. Όοοοχι.... όταν η εργατική τάξη βρίσκεται σε πόλεμο, ολόκληρος ο πλανήτης οφείλει να μοιράζεται την μιζέρια, το στράβωμα και τις πολεμικές ιαχές της μάχης. Ολόκληρος ο πλανήτης οφείλει να προσκυνάει την εργατική τάξη, διότι στην τελική αυτό δεν είναι και το ζητούμενο;

Και ναι ρε συντρόφια , δεν θα σώσουν τα «επικοινωνιακά» παιδάκια τον τουρισμό, αλλά από το να κραδαίνουν καδρόνια και να γκαρίζουν ακατάληπτα συνθήματα στα μούτρα των τουριστών, ακόμα και το ελάχιστο είναι προτιμότερο. Ας πάει να πνιγεί και το υπόλοιπο τουριστικό προϊόν που είναι για τα μπάζα. Μιλάμε για μία ελάχιστη, με ενδεχομένως σχεδόν μηδαμινή επιρροή, ΘΕΤΙΚΗ όμως πράξη. Η έννοια του «θετικού» όμως, προφανώς έχει διαφορετικές ερμηνείες για τον καθένα. Πώς άλλωστε να κατανοήσει ο μίζερος το «θετικό»; Θα πρέπει να είναι τόσο μεγάλο, ίσα με σεισμό 7 Ρίχτερ, μπας και σπάσει λίγο το χειλάκι του που έχει πιάσει αράχνες από την πολλή μιζέρια. Οτιδήποτε κάτω από αυτό είτε είναι «επικοινωνιακό», είτε άξιο χλευασμού, είτε απλά χαζομάρα και φλωριά.

Για πάμε και ένα χώσιμο για την «εκμετάλλευση» των παιδιών. Διότι, όταν τα παιδάκια (με την συναίνεση των γονιών τους) «χρησιμοποιούνται» σε τέτοιες δράσεις έχουμε εκμετάλλευση. Όταν όμως κάνουν πρωινή προσευχή, παρέλαση, και παπαγαλίζουν ένα σωρό ανοησίες, δεν υπάρχει τόσο σοβαρό πρόβλημα για το ΚΚΕ, σωστά; Ούτε προφανώς όταν κάποια άλλα παιδάκια μοιράζουν φυλλάδια για τις «αμερικάνικες» και «καπιταλιστικές» δεντροφυτεύσεις του Αλαφούζου, αλλά και όταν φωτογραφίζονται στους ώμους του αποφασισμένου πατέρα/εργάτη που κατεβαίνει σε πορεία, κραδαίνοντας την κόκκινη σημαιούλα τους. Τότε δεν υπάρχει θέμα γιατί τα παιδάκια πρέπει να μαθαίνουν να πολεμούν τα ιμπεριαλιστικά σκοτεινά συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών και της καταπίεσης των χρηματοπιστωτικών κέντρων εξουσίας από μικρή ηλικία. Πρέπει επίσης να καταλαβαίνουν τι σημαίνει η ακριβώς προηγούμενη πρόταση.

Δεν με αφορά ο χαρακτήρας της κας Τσόκλη. Δεν με αφορά αν είναι καλή ή όχι πολιτικός, αν είναι σε κάποιο κόμμα, και σε ποιο, αν έρχεται από εύπορη ή φτωχή οικογένεια, όπως και γενικότερα δεν με αφορά το βιογραφικό της. Δεν ασχολούμαι ούτε με περσόνες, ούτε με «ονόματα». Ασχολούμαι με πράξεις. Και όταν βλέπω θετικές πράξεις να διαβάλλονται στο όνομα ανύπαρκτων, φαντασιόπληκτων, κομπλεξικών ιδεολογιών, επειδή εμείς πάντα είμαστε οι μάγκες, και οι άλλοι έχουν μόνο σκοτεινά συμφέροντα, τσινάει μέσα μου ένα κατιτίς.

Το μόνο πράγμα που γνωρίζω για την κα Τσόκλη είναι τα ταξίδια της. Γνωρίζω ότι κάνει αυτό που ούτε το 1% του ελληνικού πληθυσμού δεν τόλμησε ποτέ να κάνει. Δηλαδή, να φύγει προσωρινά μακριά από τον μπαμπά και τη μαμά, και να περιπλανηθεί για λίγο και εκτός συνόρων. Να γνωρίσει άλλους κόσμους, άλλα μυαλά, άλλα χρώματα, άλλες μυρωδιές, άλλες νοοτροπίες. Να συνειδητοποιήσει πόσο μικροσκοπική είναι η μυρμηγκοφωλιά του, που την έχει καμάρι και την ανεμίζει σε Eurovision και ποδόσφαιρα. Να πάρει εικόνες, να έχει και μία ιστορία της προκοπής να λέει στα παιδιά του και να χαίρεται να παίρνει συνεχώς νέες εμπειρίες. Για αυτό και μόνο σέβομαι την προσωπικότητα της κας Τσόκλη. Ούτε για τις πολιτικές πεποιθήσεις της, ούτε για το κόμμα της, ούτε για την οποιαδήποτε δραστηριότητά της εκτός από τα ταξίδια. Απλά για το ότι ως Ελληνίδα, την έχει κάνει την υπέρβασή της σε σχέση με άλλους Έλληνες. Διότι, αν ακόμα και το 10% αυτής της χώρας έπαιρνε το θάρρος να βγει και λίγο από το καβούκι της Ψαροκώσταινας, ενδεχομένως αυτή η κοινωνία να ήταν σε πολύ καλύτερη μοίρα με διαφορετικά και πιο ανοιχτά μυαλά.

Ίσως και κάποιος θα έπρεπε να εξηγήσει στους αγαπητούς συντρόφους, ότι αν έμπαιναν στον κόπο να κάνουν και αυτοί ένα ταξιδάκι εκτός Ελλάδας, ενδεχομένως να κατάφερναν να δημιουργήσουν καμιά δεκαριά εκατομμύρια ακόμα νευρώνες στον εγκέφαλό τους και να έβλεπαν τα πράγματα διαφορετικά. Ίσως τότε, όντως να κατάφερναν να υπερασπιστούν καλύτερα τα εργατικά δικαιώματά τους αντί να τα διαβάλουν μαζί με την υπόλοιπη χώρα. Δεν κοστίζει πια και τόσο πολύ. Δύο, άντε τρεις δόσεις αυτοκινήτου πάει το μαλλί.

Κλείνω καντήλια.

Αρχίζω απαισιοδοξία.

Καταλαβαίνετε τώρα γιατί δεν υπάρχει ελπίδα για αυτή τη χώρα; Όχι μόνο επειδή το ΚΚΕ έχει κηρύξει πόλεμο με το σύμπαν, αλλά επειδή και μία σημαντική μερίδα «πάνσοφων» και «πανεπιστημόνων» Ελληναράδων έχει μία αυτονόητη άνεση στο να ασκεί κριτική στην κα Τσόκλη πάνω σε ταξιδιωτικά και τουριστικά θέματα. Είναι η ίδια άνεση με την οποία «λιντσάρεται» οποιαδήποτε θετική ενέργεια πάει να ξεμυτίσει από το καβούκι της από όπου και αν προέρχεται. Επειδή όλοι μας είμαστε τόσο σοβαροί και ταγμένοι στην αμπελοφιλοσοφία μας που δεν υπάρχει χώρος για τις «φλωριές» των άλλων.

Κλείνω απαισιοδοξία.

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...