Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Intermission #39 (exodus_edition)

Είναι υγιές για τον εαυτό μας και δίκαιο για το υπόλοιπο σύμπαν, κάθε τόσο να βγαίνουμε λίγο από τον μικρόκοσμό μας και να παρατηρούμε τη σφαίρα της καθημερινότητας από κάπου αλλού. Για να βρίσκουμε τις ατέλειες όχι μόνο του εαυτού μας, αλλά και του εν λόγω μικρόκοσμου.

Όσο πιο μακριά από τη σφαίρα και σε όσο πιο διαφορετικό περιβάλλον, τόσο καλύτερη η παρατήρηση. Γι’ αυτό ίσως και οι Έλληνες άνθρωποι θα έπρεπε να ταξιδεύουν πιο πολύ. Όχι για ψώνια ως συνήθως, αλλά για να χαθούν για λίγο σε μία τελείως διαφορετική κοινωνία. Να δούνε τι πρέπει να εκτιμούν που έχουν, αλλά και σε ποια πράγματα πρέπει να γίνουν καλύτεροι.

Ραντεβού τον Ιανουάριο!


Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Ελλείψει άρτου, στραφήκαμε στα θεάματα


Βρείτε τις διαφορές




Όσοι κοιτάτε έκπληκτοι και ετοιμάζεστε να γράψετε ένα κατεβατό με τίτλο «συγκρίνεις τη βούρτσα με την π**τσα», κρατήστε το για τον εαυτό σας. Είναι καιρός να σταματήσουμε να παθιαζόμαστε με τα αυτονόητα και να προχωρήσουμε στην ουσία.

Η κοινωνία που καταδικάζει εξ’ ορισμού τη βία, δεν κάνει διακρίσεις στο θύμα, όπως δεν κάνει και στον θύτη. Ο τελευταίος είναι ένοχος εξ’ ορισμού. Τέλος.

Οι ιστορικές κοινωνικές μάχες, αυτές που έχει κάνει σημαία η σύγχρονη Αριστερά αλλά και τα «πρωτοπαλίκαρα» που κοιτάζουν το ματωμένο πρόσωπο του κ. Χατζηδάκη με ένα χαιρέκακο μιδίασμα στο πρόσωπο, δόθηκαν ακριβώς ώστε κανένας άνθρωπος να μην έχει το δικαίωμα να ασκεί σωματική βία σε έναν άλλο με ή χωρίς αιτία. Και φυσικά κανείς δεν είπε ότι αυτές οι μάχες ολοκληρώθηκαν. Συνεχίζουν και θα συνεχίζουν για πολύ καιρό ακόμα, μέχρι να γίνει κατανοητή η οικουμενικότητα αυτού του δικαιώματος για τα θύματα σωματικής βίας, από ολόκληρη την κοινωνία.

Οποιαδήποτε υπόνοια για την προσφυγή στη βία ή νομιμοποίηση της βίας υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, επιστρέφουν ολόκληρη την κοινωνία πολλούς αιώνες πίσω ακυρώνοντας τις εν λόγω ιστορικές κοινωνικές μάχες. Τόσο απλά. Δεν υπάρχει καμία παρερμηνεία σε αυτή την πρόταση. Οποιαδήποτε παρερμηνεία μπορεί να εκληφθεί μόνο ως εκ του πονηρού.

Διότι ο τύπος που χτύπησε τον οποιονδήποτε Χατζηδάκη, επί της ουσίας νομιμοποιεί τον Χατζηδάκη να του σπάσει τη μούρη όταν τον ξαναβρεί μπροστά του. Και ο φαύλος κύκλος που δημιουργεί αυτή η αντίληψη, νομίζω πως είναι κατανοητός ακόμα και από ένα παιδί Δημοτικού. Το στοίχημα είναι κάποια στιγμή να αποφοιτήσουμε από το Δημοτικό, και να κατανοήσουμε ότι οι εξαγριωμένοι «κάτοικοι» του Αγ. Παντελεήμονα που κάθε λίγο και λιγάκι σαπίζουν στον ξύλο κάποιον περαστικό μετανάστη, δεν διαφέρουν σε τίποτα από τον εξαγριωμένο «λαό» που με την πρώτη ευκαιρία σαπίζει στον ξύλο κάποιον περαστικό βουλευτή.

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Ο εργασιακός μεσαίωνας ήταν πάντα εδώ

Ώρες ώρες, είναι για να θαυμάζει κανείς τον δημόσιο λόγο αυτού του τόπου, αλλά και την υποκρισία που διατρέχει ολόκληρη την κοινωνία. Αυτές τις φωνές που ξεπετάγονται ξαφνικά και, διαρρηγνύοντας ιμάτια, φωνάζουν για το φοβερό κακό και τις αδικίες που τους βρήκε ξαφνικά. Σε αυτό το «ξαφνικά» θέλω να εστιάσω, σε συνδυασμό με το κλισέ των τελευταίων ημερών περί επιστροφής στον εργασιακό μεσαίωνα.

Όταν μιλάμε για επιστροφή στον οποιουδήποτε είδους μεσαίωνα, προφανώς υπονοούμε ότι κάποια στιγμή είχαμε ξεπεράσει το στάδιο του μεσαίωνα, είχαμε επιτρέψει την έλευση του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού στην Ελλάδα, είχαμε δημιουργήσει μία υποτυπώδη αστική Δημοκρατία με ισχυρή αστική τάξη και ισχυρά θεσμικά και νομοθετικά όργανα που λειτουργούσαν υπέρ των εργασιακών δικαιωμάτων αυτής της τάξης. Με το συμπάθιο δηλαδή, αλλά όποιος έχει τέτοια γνώμη, μάλλον βρίσκεται σε κάποια χρονική διάσταση αρκετούς αιώνες πριν τον πραγματικό μεσαίωνα.

Συμπεραίνει λοιπόν κανείς, ότι κάποιοι άνθρωποι είτε είχαν μαύρα μεσάνυχτα για το εργασιακό καθεστώς στην Ελλάδα τα τελευταία 10 – 15 χρόνια, είτε σκοπίμως επέλεγαν να έχουν μαύρα μεσάνυχτα αφού η δική τους θέση προφανώς ήταν καλά αμειβόμενη, είχε προοπτικές ανάπτυξης, αξιολογούταν δίκαια από κάποιο αντικειμενικό σύστημα αξιολόγησης και δεν υπέκυπτε σε κανενός είδους «αφεντικίστικους» εκβιασμούς. Δυστυχώς, τα νέα για όλους αυτούς είναι ότι τέτοιου είδους θέσεις σπάνιζαν ούτως ή άλλως, ενώ τα φοβερά «διαφωτισμένα» δικαιώματα τύπου κλαδικών και συλλογικών συμβάσεων στον ιδιωτικό τομέα στόλιζαν το γραφείο του λογιστηρίου καθαρά για λόγους ξεκαρφώματος σε περίπτωση ελέγχου της επιθεώρησης εργασίας. Προφανώς όμως, για να έχει κανείς τόσο μαύρα μεσάνυχτα, είτε δουλεύει στο Δημόσιο, είτε έχει μπλέξει τη θεωρία με την πράξη σε σημείο που δεν έχει καμία επαφή με το πραγματικό εργασιακό περιβάλλον.

Όποιος φωνάζει σήμερα για επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα και άλλα τέτοια τσιτάτα, προφανώς παραβλέπει ότι εδώ και αρκετά χρόνια υπάρχει ένα τεράστιο έλλειμμα διαγεννεακής δικαιοσύνης για το οποίο φωνάζει καθημερινά μία ολόκληρη γενιά˙ αυτή που έχει γίνει ευρέως γνωστή ως «γενιά των 700 ευρώ». Παραβλέπει το γεγονός ότι επί της ουσίας η εργατική νομοθεσία εφαρμοζόταν μόνο σε περιπτώσεις που κάποιοι «γενναίοι» εργαζόμενοι τολμούσαν να κάνουν καταγγελίες στην επιθεώρηση εργασίας, εάν και εφόσον δούλευαν με σύμβαση εργασίας και όχι με δελτία παροχής υπηρεσιών, εξασφαλίζοντας όμως αργότερα σίγουρο εξιτήριο από την επιχείρηση. Παραβλέπει το γεγονός ότι στις οικογενειοκρατικές και «κουμπαρίστικες» επιχειρήσεις, κανένας νέος εργαζόμενος δεν αξιολογούνταν για τις ικανότητές του αλλά για το πόσο νέος ήταν σε σχέση με τους «παλαίουρες». «Ο στρατός είναι το μεγαλύτερο σχολείο της ζωής» δεν λέει το ρητό ακόμα και σήμερα; Παραβλέπει επίσης το γεγονός ότι κάθε νέα πρόσληψη, επί του πρακτέου είχε προφορικές συμφωνίες μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου, που κατά κανόνα δεν είχαν καμία σχέση με τις συμβάσεις που αποστέλλονταν στους αρμόδιους κρατικούς φορείς.

Κυρίως όμως, παραβλέπει το γεγονός ότι ο εργασιακός μεσαίωνας βρισκόταν ούτως ή άλλως μέσα στη συντριπτική πλειοψηφία των συνειδήσεων και της νοοτροπίας των επιχειρηματιών αυτής της χώρας, αλλά και του ίδιου του Κράτους που ουδέποτε συνέδεσε τις απολαβές των εργαζομένων με την πραγματική παραγωγή. Με ελάχιστες εξαιρέσεις στις οποίες εφαρμόζονται πιο σύγχρονες θεωρίες διοίκησης αλλά και οι στοιχειώδεις αρχές διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού, οι περισσότερες επιχειρήσεις λειτουργούν με τη νοοτροπία φάμπρικας του 19ου αιώνα: Έχω τον υποδεέστερο υπάλληλο και όσο περικόβω από το κόστος της μισθοδοσίας, τόσο μεγαλύτερο περιθώριο κέρδους μπορώ να έχω για ολόκληρη την εταιρία. Χωρίς περιθώρια εξέλιξης, συνεχούς επιμόρφωσης, διασύνδεσης αμοιβής με την παραγωγικότητα και ουσιαστικής μισθολογικής ή ιεραρχικής προαγωγής.

Ο εργασιακός μεσαίωνας λοιπόν υπήρχε στην Ελλάδα χρόνια τώρα. Απλά για αυτόν φώναζαν μόνο κάποιες «μειονότητες» νεαρότερης ηλικίας που κατηγορήθηκαν και ως δειλοί ή γραφικοί, επειδή αποφάσισαν να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό για πιο αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Μετά από ορισμένες ευνοϊκές ρυθμίσεις που εξασφάλισαν κάποια εργασιακά δικαιώματα και κεκτημένα, η πλειοψηφία του εργατικού δυναμικού αλλά και ολόκληρη η κοινωνία βολεύτηκαν στις δάφνες τους ξεχνώντας ότι τα θεμέλια που στήριζαν ολόκληρη την παραγωγή ήταν σαθρά, για τον απλούστατο λόγο ότι η σαπίλα δεν άγγιζε το δικό τους πορτοφόλι. Τώρα όμως που καταρρέει το οικοδόμημα, μιλάνε για επιστροφή στον μεσαίωνα. Άλλο ένα λαμπρό παράδειγμα έλλειψης συλλογικής συνείδησης, τα αποτελέσματα του οποίου σκάνε στα μούτρα της ελληνικής κοινωνίας. Και δυστυχώς για όλους αυτούς, το εγγύς μέλλον έχει ακόμα πολλά σκασίματα…


Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Αρετές και κακίες

Ένας από τους μύθους του Ηρακλή που «κατάφερε» και μου έμεινε από μικρή ηλικία, ήταν αυτός των δρόμων της Αρετής και της Κακίας. Δύσκολος ο ένας, εύκολος ο άλλος, με σαφή τα μηνύματα του μύθου. Με τον ίδιο τρόπο παρατηρεί κανείς και τον τρόπο που η ελληνική κοινωνία, επιλέγει κατά κανόνα την εύκολη λύση σε διάφορα στάδια του βίου της.

Η «εκπαίδευση» στην ευκολία ξεκινάει από τα σχολικά χρόνια. Σκονάκια και παπαγαλία στο σχολείο, πληρωμένες εργασίες και πτυχιακές στο Πανεπιστήμιο, αντί για ουσιαστική μελέτη. Και το παραμύθι συνεχίζεται. Βύσμα για το στρατό, λάδωμα για την άδεια οδήγησης, και άλλα βύσματα και λαδώματα για μία επαγγελματική θέση.

Ακόμα και οι «επαναστάτες» τα έχουν κάνει εύκολα. Πετάνε πέτρα στον μπάτσο, και νομίζουν ότι την πετάνε στο σύστημα. Όπως και οι μπάτσοι, σπάνε στο ξύλο τον πιτσιρικά, και νομίζουν ότι τσακίζουν την αναρχία. Και επειδή κανένας από αυτούς τους δύο δεν μπορεί να βγάλει αυτό το ζώο από μέσα του υπό κανονικές συνθήκες κοινωνικής ειρήνης, περιμένουν πως και πως καμιά πορεία μπας και ξεσπάσουν την ρηχή συνείδησή τους πάνω στον πρώτο λαχόντα.

Κάπως έτσι είναι εύκολο να φταίει κάποιος άλλος για τη δική μας ζωή. Το Κράτος για τα επαγγελματικά μας, η γκόμενα για τα ψυχολογικά μας, οι γονείς για την απραξία μας, κλπ. Η ελληνική ροπή προς την ευκολία θα μπορούσε να αποτελεί την λεπίδα του Occam σε κοινωνιολογικό επίπεδο. Ίσως και αυτή η ευκολία να είναι που μας κάνει τόσο λαλίστατους, αλλά ταυτόχρονα και τόσο άπραγους, για να το συνδέσω και με την προηγούμενη ανάρτηση.

Αποφεύγοντας τη δυσκολία, αποφεύγουμε τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που μας εφοδιάζουν με εμπειρία και κριτικό τρόπο σκέψης, που με τη σειρά τους θα μας βοηθήσουν στην επόμενη δυσκολία. Γι’ αυτό και οι έννοιες «Αρετή» και «Κακία» δεν είναι και τόσο ακριβείς όσον αφορά τα στοιχεία που αποκομίζουμε διανύοντας στενούς και εύκολους δρόμους αντίστοιχα, αλλά περισσότερο συμβολικές για το τι είδη ανθρώπων παράγουν.

Βέβαια η ζωή δεν πρέπει να είναι δύσκολη για κανέναν άνθρωπο. Όμως η πραγματική αρετή της ευχάριστης ζωής και της ευημερίας κερδίζεται σταδιακά μετά από αντιμετώπιση των κάθε δυσκολιών στήθος με στήθος, και όχι επιλέγοντας τις εύκολες λύσεις της αποφυγής ή της παρανομίας. Δεν είναι θέμα σοφίας, αλλά φυσιολογικής εξέλιξης του ανθρώπινου τρόπου σκέψης. Λύνοντας προβλήματα δυναμώνει το μυαλό σου˙ αποφεύγοντάς τα, το κάνει λαπά. Ανάγοντας αυτό το σκεπτικό στο ευρύτερο ελληνικό κοινωνικό σύνολο δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ούτε προς τα πού πηγαίνουμε ως κοινωνία, ούτε γιατί υπάρχει όλη αυτή η αναστάτωση τώρα που καλούμαστε να δράσουμε στα δύσκολα.


Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Όπου λαλούν πολλοί Έλληνες...

Αρκετά χρόνια πριν, όταν άρχισα να δείχνω το πρώτο μου ενδιαφέρον για τα κοινά, παρατήρησα το εξής: Σύσσωμα τα ΜΜΕ, ο κόσμος, οι πολιτικοί, οι διάφοροι φορείς, ο καθημερινός διπλανός, κλπ ασχολούνταν με την διαφθορά, την παραβατικότητα, τα προβλήματα της κοινωνίας και συνεχώς έθεταν καίρια και «σωστά» επιχειρήματα προκειμένου να εξαλειφτούν όλα αυτά τα κακά. Η αλήθεια είναι ότι έβλεπα μία αισιοδοξία μέσα σε όλη αυτή τη ζύμωση απόψεων. Έκανα την απλή σκέψη ότι εφόσον τόσος πολύς κόσμος καίγεται για τα κακά του τόπου και έχει ιδέες και απόψεις, θα ήταν ζήτημα χρόνου πότε αυτές θα υλοποιηθούν. Στην ουσία θεωρούσα πως το μόνο που έλειπε ήταν το μέσο υλοποίησης. Δηλαδή τα λεφτά, τα οποία θα έθεταν τις υλικοτεχνικές δομές αλλά και τις ευκολίες για την υλοποίηση των διαφόρων ιδεών.

Τα λεφτά άρχισαν να ρέουν προς την ελληνική κοινωνία μέσα στη δεκαετία του ’90, με μία πρωτοφανή οικονομική ανάπτυξη για τα ιστορικά δεδομένα της χώρας. Φυσικά ως γνωστόν, όχι μόνο δεν συνέβη κάποια υλοποίηση στον μαζικό χαρακτήρα που προϊδέαζε η θεωρία, αλλά οι απόψεις, οι γνώμες, οι κατακραυγές για σκάνδαλα και απατεωνιές, έγιναν ακόμα περισσότερες.

Τα συμπεράσματα δεν είναι και τόσο δύσκολο να διαπιστωθούν. Ένας λαός που για οποιονδήποτε λόγο δεν μπορεί να συνεννοηθεί μεταξύ του για τα στοιχειώδη, δεν πρόκειται ποτέ να πράξει δημιουργικά, αλλά ούτε και να αναπτυχθεί. Αντ’ αυτού θα περνάει την ώρα του στα καφενεία παράγοντας άχρηστη πληροφορία. Επίσης, ένας λαός που συνεχώς δηλώνει την αγανάκτησή του για τη διαφθορά και την παραβατικότητα, είναι ο ίδιος βουτηγμένος στην διαφθορά και την παραβατικότητα. Κοινώς, σε αντίθεση με την λαϊκή ρήση, στο σπίτι της κρεμασμένης Ελλάδας, μιλάνε όλη την ώρα για σχοινί.

Οι αλλαγές επέρχονται μετά από ενεργές δυναμικές και όχι απαθείς στάσεις που προάγουν τον «ζαμανφουτισμό». Ο λόγος που όλοι παραδεχόμαστε ότι η Ελλάδα έχει βρεθεί σε ένα τέλμα είναι ότι στην ουσία επικρατεί η απάθεια έναντι της δράσης. Η θεωρία έναντι της πράξης. Η απλή παραδοχή είναι μεν ένα εναρκτήριο βήμα, αλλά για να μετουσιωθεί σε δράση θα πρέπει να εγκαταλείψει την απάθεια και τη θεωρία, και να αρχίσει να δημιουργεί. Με στραβοπατήματα ή άτσαλα βήματα στην αρχή, αλλά τουλάχιστον με έμπρακτα βήματα.

Ακόμα και για το ίδιο το Κράτος, οποιοδήποτε βήμα μπροστά, με σαφή θετικά αποτελέσματα, χρονοτριβεί είτε στα καφενεία του Κοινοβουλίου, είτε σε νομικές αντιφάσεις. Έχουμε ένα δαιδαλώδες σύστημα νόμων για κάθε μορφής δικαίου, σε σημείο που οποιαδήποτε νέα προσθήκη ή μεταβολή πρέπει να περάσει από χίλιους δυο νομικούς ελέγχους προκειμένου να διασφαλιστεί ότι δεν υπάρχει κάποιο κώλυμα. Αυτό διασφαλίζει μεν την ακεραιότητα μίας Δημοκρατίας, αλλά όταν συμβαίνει σε υπερβολικό βαθμό δεν παράγει κάτι ουσιώδες. Στην Ελλάδα άλλωστε, δεν έχουμε νομοθετικό πρόβλημα αλλά εκτελεστικό. Ο πιο χρήσιμος νόμος που θα μπορούσε να βγει ποτέ, θα ήταν αυτός που θα έλεγε ότι πρέπει να εφαρμόζονται οι νόμοι.

Και σα να μην έφτανε η υπερβολική θεωρία, αλλά όλες οι προτάσεις, οι ιδέες και τα σχέδια υπερκαλύπτονται από ένα στρώμα καχυποψίας. Έχουμε δηλαδή μία κοινωνία που απλά μιλάει όλη την ώρα, προτάσσοντας καχυποψία σε κάθε συνδιαλλαγή της. Υπό αυτές τις συνθήκες είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς γιατί καθυστερεί η οποιαδήποτε πρόοδος, αλλά και γιατί θα συνεχίσει να καθυστερεί. Άλλωστε η υπερβολική ηθική και η καχυποψία δεν είναι τα βασικά στοιχεία του συντηρητισμού;


Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Bank run και τα μυαλά στα κάγκελα

Αντιγράφω από σύνδεσμο που επικολλήθηκε πρόσφατα στο προφίλ μου στο facebook:

«ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ !!! Ειρηνική επανάσταση κατά του Τραπεζικού Καρτέλ: Αποσύρετε τα χρήματά σας στις 7 Δεκέμβριου. Οσοι έχουν πλέον..) Δεν χρειάζονται όπλα, ούτε αίμα να χυθεί.Όπως μας υποδούλωσαν χωρίς πόλεμο, όπλα η αίμα και εμείς οι πολλοί, χρησιμοποιώντας την ίδια τη μεθοδολογία τους θα τους ανατρέψουμε.
Μια ειρηνική επανάσταση κατά των τραπεζών, απλά δοσμένη στους πολίτες, έτσι ώστε ο καθένας να μπορεί να καταλάβει, θα φέρει την ανατροπή και το τέλος του συστήματός τους. Και η επανάσταση που φέρνει.....ένα καινούργιο κόσμο στίς ζωές μας θα έχει ξεκινήσει!

Ο Ερίκ Καντονά, της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ανακυρηγμένος ευρωπαίος παίκτης του αιώνα, μετέχει στο κάλεσμα για ειρηνική επανάσταση κατά των τραπεζών. Καλεί τους Ευρωπαίους και φυσικά τους έλληνες, να αποσύρουν τα χρήματά τους από τις τράπεζες στις 7 Δεκεμβρίου.»


Κλείνει η αντιγραφή. Έχει κι άλλο, αλλά πάνω κάτω κινείται στα ίδια επίπεδα καψίματος νευρώνων, οπότε δεν το παραθέτω από σεβασμό στους νευρώνες του αναγνωστικού μου κοινού.

Το σκεπτικό είναι απλό, όσο απλό είναι και το διανοητικό επίπεδο αυτού που συνέλαβε την ιδέα. Στις 7 Δεκεμβρίου, όλοι θα τραβήξουμε τα λεφτά μας από τις τράπεζες, οπότε το τραπεζικό σύστημα θα καταρρεύσει, οι παχύδερμοι yuppies θα σκάσουν από το κακό τους και θα φύγουν για άλλους γαλαξίες, οπότε στο τέλος θα ζήσουμε όλοι ευτυχισμένοι για πάντα, αγκαλιάζοντας τους φίλους μας τα δέντρα. Την ιδέα προσυπογράφει και ο μέγας θεωρητικός της σύγχρονης οικονομολογίας, Δρ. Έρικ Καντονά που εκτός από τις εκατοντάδες δημοσιεύσεις του σε έγκυρα οικονομικά περιοδικά, έχει βάλει και μερικές εκατοντάδες γκολ να’ουμ. Το όλο εγχείρημα, γνωστό στην τραπεζική ορολογία χρόνια τώρα ως ένα καταστροφικό φαινόμενο, έχει και πιασάρικο τίτλο. Ονομάζεται “bank run”.

Επειδή ανέκαθεν έτρεφα μία συμπάθεια σε ιδέες που συνήθως κατεβαίνουν κατά την κατανάλωση φραπέ σε παρτίδα τάβλι εντός πανεπιστημιακού καφενείου, ή μετά από τρελό μπεκρούλιασμα στο «Εφήμερο» των Εξαρχείων, θα ήθελα να προσθέσω κι εγώ μερικές ιδέες για να ανατρέψουμε το σύστημα. Τις ανέλυσα για πολύ ώρα, και τις θεωρώ ισάξιες με το bank run αφού βασίζονται ακριβώς στο ίδιο σκεπτικό ισοπέδωσης της οικονομίας, προκαλώντας απρόβλεπτο χάος και μετά… βλέπουμε τι θα γίνει. (Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω τον κ. Χελιδόνη, φανατικό πιστό της Εκκλησίας της Αόρατης Ροζ Μονόκερου για την έμπνευσή του σε ορισμένες από αυτές).

1. Τυχαίες χειροβομβίδες στα σχολεία και τα νηπιαγωγεία
Όλοι γνωρίζουμε ότι ο καπιταλισμός έχει εισβάλλει στο εκπαιδευτικό σύστημα και τρέφει τις νέες γενιές που θα μας πιουν το αίμα. Ρίχνοντας τυχαίες χειροβομβίδες σε σχολεία και νηπιαγωγεία, όχι μόνο προλαβαίνουμε την επώαση των νέων ιμπεριαλιστών στρατιωτών της νέας τάξης πραγμάτων, αλλά προκαλούμε το πένθος σε τυχαία άτομα, σε τυχαία κοινωνικά στρώματα, αλλάζοντας την ψυχοκοινωνική δομή της χώρας, και μετά… βλέπουμε τι θα γίνει.

2. Ξεφουσκώνουμε τα λάστιχα όλων των αυτοκινήτων
Με αυτό τον τρόπο δημιουργούμε υπέρμετρη ζήτηση για επιχειρήσεις βουλκανιζατέρ και Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, τα οποία δεν μπορούν να ανταποκριθούν. Χτυπάμε τον καπιταλισμό στην καρδιά του, ξεφτιλίζοντας την αρχή «προσφοράς και ζήτησης», προκαλώντας μέσα σε μία μέρα κατάρρευση της κοινωνικής συνοχής και μετά… βλέπουμε τι θα γίνει.

3. Εκτόξευση όλων των πυρηνικών κεφαλών του πλανήτη σε τυχαίες συντεταγμένες
Με αυτή την δράση, η κατάρρευση της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας είναι δεδομένη αφού θα πληγούν όλα τα κομβικά σημεία του σύγχρονου καπιταλισμού. Από τα γιάπικα γραφεία των μεγάλων κέντρων αποφάσεων, μέχρι την πρωτογενή παραγωγή στις ζούγκλες του Αμαζονίου. Αφανίζουμε και μερικά εκατομμύρια πληθυσμού και μετά… βλέπουμε τι θα γίνει.

4. Αρνούμαστε να πληρώσουμε βενζίνη, κάνοντας θεαματική έξοδο
Αυτό χρειάζεται μία διευκρίνιση. Όταν λέμε «θεαματική έξοδο», σημαίνει ότι ενώ η μάνικα βρίσκεται μέσα στο αυτοκίνητο και γεμίζει το ντεπόζιτο με βενζίνη, πατάμε γκάζι με δύναμη και φεύγουμε γρήγορα, ευελπιστώντας ότι θα προκαλέσουμε έκρηξη στην αντλία, η οποία με τη σειρά της θα προκαλέσει έκρηξη σε ολόκληρο το βενζινάδικο. Αυτή η τακτική έχει δυο βασικά πλεονεκτήματα. Καταρχάς, μην πληρώνοντας βενζίνη για μία μέρα, στεναχωρούμε πολύ τους μεγαλοκαρχαρίες των πετρελαϊκών εταιριών οι οποίοι μην αντέχοντας τόση στεναχώρια, αυτοκτονούν. Κατά δεύτερον, προκαλώντας εκρήξεις στα βενζινάδικα συνδυάζουμε όλα τα πλεονεκτήματα των ανωτέρω σχεδίων και μετά… βλέπουμε τι θα γίνει.

5. Σπρώχνουμε και βάζουμε τρικλοποδιές σε περαστικούς (κυρίως της τρίτης ηλικίας)*
Όλοι γνωρίζουμε ότι το ασφαλιστικό άλλαξε προκειμένου οι κακοί καπιταλιστές να φάνε περισσότερα. Στέλνοντας περισσότερο κόσμο στα νοσοκομεία, επιβαρύνουμε τα ασφαλιστικά ταμεία σε τέτοιο βαθμό που αναγκαστικά χρεωκοπούν και χαλάνε τα σατανικά σχέδια της νέας τάξης πραγμάτων. Καταστρέφουμε τα ασφαλιστικά ταμεία, γεμίζουμε τα νοσοκομεία και μετά… βλέπουμε τι θα γίνει.

* Εναλλακτικά φροντίζουμε να κρυολογήσουμε, επιβιβαζόμαστε σε συρμούς του μετρό και φτερνιζόμαστε στη μούρη διαφόρων επιβατών.

Πιστεύω ότι όλοι κατανοούν τη σημαντικότητα αυτών των πέντε σχεδίων, αφού μαζί με το bank run έχουν τη δυναμική να αποτελέσουν γροθιά στο καπιταλιστικό κατεστημένο και τα αρρωστημένα μυαλά της τρόικας. Σκοπεύω μάλιστα να τα προωθήσω στο Νίκο Βαμβακούλα, σπουδαίο αμυντικό του ελληνικού πρωταθλήματος προηγούμενων δεκαετιών, προκειμένου να τα στηρίξει και αυτός δημοσίως. Κάτι οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές, κάτι ο «Σπίθας», η ανατροπή του συστήματος είναι θέμα ημερών!


Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

I see dumb people

Κάτω από την πολυκατοικία μου υπάρχει ένα στενό πεζοδρόμιο, στο οποίο κουτσά στραβά χωράει να περάσει και κανένα καροτσάκι μωρού, κανένα ζευγάρι ηλικιωμένων ή και αμαξίδιο ΑΜΕΑ. Όλο το πεζοδρόμιο είναι κατά κανόνα καθαρό από εμπόδια εκτός από ένα σημείο όπου ένας τύπος παρκάρει το σκούτερ του ακριβώς πάνω στο πεζοδρόμιο, «κόβοντάς» το στη μέση και αναγκάζοντας τους πεζούς να κατέβουν στο δρόμο για να κάνουν παράκαμψη.

Πριν ένα μήνα, και αφού διαπίστωσα πως η ιστορία επαναλαμβάνεται σχεδόν κάθε μέρα, αποφάσισα να του απονείμω ένα κλασσικό αυτοκολλητάκι «Είμαι γάιδαρος, παρκάρω όπου γουστάρω». Ήμουν μάλιστα πολύ περήφανος για την εικαστική μου παρέμβαση, δεδομένου ότι το σκούτερ ήταν ασημί, και το περτικαλάκι του αυτοκόλλητου άστραψε σε όλο του το μεγαλείο. Το κόλλησα μπροστά, δίπλα στο φανάρι του, και αφού το καμάρωσα ανέβηκα σπίτι μου.

Την επόμενη μέρα το πρωί, το σκούτερ έλειπε. Το απόγευμα, επιστρέφοντας από τη δουλειά μου, το είδα παρκαρισμένο πάλι στο ίδιο σημείο, με το αυτοκόλλητο κολλημένο κανονικά πάνω του. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι προφανώς ο άνθρωπος πήγε στο σκούτερ του από πίσω (άρα δεν είδε την πρόσοψή) και κατά τη διάρκεια της ημέρας που έκανε τις δουλειές του, τύχαινε να μην το δει.

Οι μέρες πέρναγαν και γενικώς είχα ξεχάσει το σκηνικό μην έχοντας το νου μου στο σημείο που πάρκαρε το σκούτερ. Χθες όμως (υπενθυμίζω μετά από ένα μήνα σχεδόν), το είδα πάλι παρκαρισμένο στο ίδιο σημείο, ΠΑΛΙ με το αυτοκόλλητο κολλημένο πάνω του. Μοναδική διαφορά, ένα ελαφρύ ξεβάψιμο του χρώματος του αυτοκόλλητου, και κάτι που μοιάζει σαν χαλαρή προσπάθεια για να ξεκολλήσει. Πολύ χαλαρή όμως. Σε φάση, παίζει και να προσπάθησε να το ξεκολλήσει κάποιο περαστικό πιτσιρίκι για να σκοτώσει την ώρα του, χωρίς όμως να κόψει τον βηματισμό του. Ο τύπος όχι μόνο δεν κατανόησε το μήνυμα του αυτοκόλλητου, αλλά δεν μπήκε καν στον κόπο να το ξεκολλήσει.

Και τότε μου ήρθε, αγαπητέ. Άναψε ο γλόμπος πάνω από το κεφάλι μου. Ο 1ος και ο 4ος θεμελιώδης νόμος της ανθρώπινης βλακείας δεν αστειεύονται! Η αντίληψη κυκλοφορεί σε περιορισμένα αντίτυπα! Τί κι αν φωνάζεις για κάτι που σου ακούγεται 1000% αυτονόητο; Τί κι αν λες στον άλλο «φεγγάρι» και του το δείχνεις; Αυτός θα σου λέει ή ότι δεν βλέπει τίποτα ή ότι βλέπει τον ήλιο. Έτσι ξερά! Χωρίς πολλά πολλά!

Αφήστε τα παραμύθια περί κοινής ή στοιχειώδους λογικής. Ξεχάστε και την υπόνοια ότι μιλώντας απλά, σιγά, κατανοητά και με επιχειρήματα στον οποιονδήποτε, στο τέλος αυτός θα καταλάβει. Από ένα απλό αυτοκόλλητο μέχρι μία ενδεχόμενη πολιτική συζήτηση, η απουσία αντίληψης μπορεί να βγει στην επιφάνεια μέσα σε χρόνο dt. Γι’ αυτό σε όσους από εσάς έχει μείνει έστω και μία στοιχειώδης πιτσιλιά αντίληψης, χαρείτε τη και αισθανθείτε ευγνώμονες που την έχετε. Γιατί εκτός από οικονομική κρίση, φαίνεται πως έχουμε κρίση και σε πιο στοιχειώδη ζητήματα.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...