Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Γονατίζοντας ευλαβικά στη θεά Μιζέρια


Πρόσφατα μία έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι εύποροι άνθρωποι τείνουν να έχουν έντονη την αίσθηση ότι δικαιούνται 100% την ευημερία και τον πλούτο που κατέχουν. Όσο η ευπορία μειώνεται, δηλαδή όσο κατεβαίνουμε κοινωνικά στρώματα, συμβαίνει το αντίστροφο˙ οι φτωχότεροι άνθρωποι τείνουν να έχουν την έντονη αίσθηση ότι αδίκως βρίσκονται στην κατάσταση που βρίσκονται. Το βασικό στοιχείο της έρευνας δεν είναι τόσο το αυτονόητο που μόλις ειπώθηκε, αλλά το γεγονός ότι και στις δύο ομάδες ανθρώπων, εύπορων και άπορων, δεν γίνεται διάκριση σε αυτούς που δικαίως αισθάνονται αυτό που αισθάνονται και τους άλλους. Δηλαδή, το ίδιο ισχύει για τους πλούσιους που έφτιαξαν με κόπο τον πλούτο τους, αλλά και αυτούς που είτε κληρονόμησαν, είτε ενεπλάκησαν σε παράνομες και διαπλεκόμενες συναλλαγές ή χρησιμοποίησαν αθέμιτα μέσα για τον πλουτισμό τους. Το ίδιο επίσης ισχύει για τους φτωχούς που όντως υπέπεσαν σε μία σειρά από κακουχίες, ατυχίες και λάθος επιλογές, αλλά και αυτούς που ενώ είχαν ευκαιρίες να ανέλθουν προτίμησαν συνειδητά να μην τις εκμεταλλευτούν.

Πριν δύο χρόνια είχε βγει μία άλλη έρευνα που είχε καταλήξει σε ένα εξίσου ενδιαφέρον συμπέρασμα. Οι άνθρωποι που είναι σε συνεχή εγρήγορση και έχουν μία γενικότερη αισιοδοξία και θετική στάση ζωής, είναι πιο «τυχεροί» από τους παραιτημένους και τους απαισιόδοξους. Το «τυχεροί» σε εισαγωγικά, καθώς η έρευνα αναγνώριζε ότι η τύχη δεν είναι κάποια μεταφυσική έννοια, αλλά ο χαρακτηρισμός της στάσης ζωής και συμπεριφοράς που μας επιτρέπει να αναγνωρίζουμε τις διάφορες διάσπαρτες ευκαιρίες όταν παρουσιάζονται και να τις εκμεταλλευόμαστε τάχιστα και απερίσκεπτα. Στο παράρτημα της ίδιας έρευνας επιβεβαιώθηκε και η γνωστή λαϊκή ρήση «η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς».

Δυστυχώς δεν έχω διαδικτυακές πηγές για αυτές τις έρευνες, καθώς τις είχα εντοπίσει εκτός διαδικτύου, και θα είχε ενδιαφέρον να παρουσιαστούν τόσο τα αναλυτικά αποτελέσματα όσο και η μεθοδολογία τους. Τις θυμήθηκα προχθές, όταν η Μελίνα Δασκαλάκη με ρώτησε στην ραδιοφωνική εκπομπή της στον Amagi, γιατί ως κοινωνία δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε από τα στάδια της άρνησης, της οργής και της κατάθλιψης προκειμένου να προχωρήσουμε σε αυτά του συμβιβασμού, της αποδοχής και κατ’ επέκταση της δημιουργίας και ανάπτυξης. Ανάμεσα στον αχταρμά των ιστορικών κατάλοιπων, των πολιτικών δυναμικών του τελευταίου αιώνα, των συνθηκών ίδρυσης του ελληνικού κράτους, της έντονης επιρροής της θρησκείας στη μοιρολατρία, της κοινωνιολογικής επέκτασης της συνεχούς σύγκρουσης του ανατολίτικου συναισθηματισμού με τον ευρωπαϊκό λόγο, μου ήρθαν στο μυαλό και αυτές οι δύο έρευνες.

Αυτές τις μέρες, φιλοξενούμαι σε ένα χωριατόσπιτο και τυχαίνει – παρά τη θέλησή μου - να παρακολουθώ διάσπαρτα δελτία ειδήσεων, και πρωινάδικα τηλεπαράθυρα με το γνωστό δημοσιογραφικό και πολιτικό τσίρκο στην καθιερωμένη τηλεοπτική καθημερινή του παρέλαση. Και όταν η παραίτηση, η εξαθλίωση, ο μηδενισμός, ο λαϊκισμός και η τρομολαγνία γίνονται τόσο αναπόσπαστα μέρη της καθημερινότητας του μέσου δύσμοιρου που ψάχνει μία νότα αισιοδοξίας από τους επαγγελματίες ΜΜΕδες της απαισιοδοξίας, φυσικό είναι να κατανοείς κι εσύ την απελπισία του. Φυσικό είναι να πιάνεις τον εαυτό σου στιγμιαία να μπαίνει στη λούμπα που προσπαθεί να μας πείσει η νεοελληνική Αριστερά χρόνια τώρα, ότι ο μέσος ψηφοφόρος απλά εξαπατάται την ημέρα των εκλογών.

Σε μία κοινωνία που έχει βαλτώσει, προσπαθώ να βρω εκείνη την απειροελάχιστη μεταβλητή, που με ένα butterfly effect θα διογκωθεί και θα τα μεταμορφώσει όλα. Μη νομίζεις ότι δεν γίνεται. Εξαρτάται πάντα από το χρονικό δικαίωμα που του δίνεις. Απλά στη δική μας χώρα και στις κοινωνίες που κατοικούν εντός αυτής, τα συμπλέγματα είναι πολλά και μπερδεμένα μεταξύ τους με διάφορους τρόπους που αυτή η μεταμόρφωση φαντάζει σχεδόν ουτοπική. Σε κάθε περίπτωση, όσο νομοτελειακά η ακμή και η παρακμή ενός πολιτισμού έχουν συγκεκριμένη περιοδικότητα, τόσο τυχαίο παραμένει το μέλλον μίας κοινωνίας που προσπαθεί να λύσει σημερινά προβλήματα με λογαριασμούς και κοινωνικά χρωστούμενα του παρελθόντος μέσα σε ένα γενικότερο περίβλημα μαζικής μιζέριας και απαισιοδοξίας.


Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

Πολιτικό σκηνικό 2013


Με το 2012 να πλησιάζει στο τέλος, και το 2013 προ των θυρών, τα κόμματα κάνουν τον απολογισμό αλλά και την καταγραφή των στρατηγικών τους για το νέο έτος. Συγκεκριμένα:

Νέα Δημοκρατία
Ιδιαίτερα συγκινημένος εμφανίζεται ο πρόεδρος της ΝΔ κ. Σαμαράς μετά την απονομή του τίτλου «πολιτικός της χρονιάς» από την γερμανική εφημερίδα Handelsblatt. Μετά την περσινή βράβευση του Γιώργου Παπανδρέου για τον εξαιρετικό αντικαπνιστικό νόμο που εφαρμόζεται μέχρι και το τελευταίο εκατοστό της Ελλάδας, ο κ. Σαμαράς κάνει περήφανη τη χώρα μας για άλλη μια φορά. Όπως άλλωστε δήλωσε και ο ίδιος, είχε δει όραμα πριν μία εβδομάδα όπου η Παναγία του αποκάλυψε αυτή την διάκριση, παρά το γεγονός ότι στην καθημερινή του συνομιλία με τον Θεό δεν είχε ειπωθεί κάτι σχετικό. Η ΝΔ θεωρεί ότι όλα αυτά δεν είναι τυχαία, αφού οι πόλεις μας σταδιακά επανακαταλαμβάνονται από τις τοπικές οργανώσεις της Χρυσής Αυγής, όπως άλλωστε είχε δεσμευτεί προεκλογικά ο κ. Σαμαράς.

ΠΑΣΟΚ
Ιδιαίτερα συγκινημένος εμφανίζεται και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Βενιζέλος καθώς εκτιμά πως μέχρι τον ερχόμενο Ιούνιο η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος μπορεί να συγκρατηθεί στον αριθμό των δύο μελών, ένα εκ των οποίων θα είναι ο ίδιος. Ήδη άλλωστε ανακοίνωσε την έκδοση του βιβλίου που θα κυκλοφορήσει μέσα στον Ιανουάριο με τίτλο «Εγώ, το ΠΑΣΟΚ», όπου μέσα από μία δραματική αυτοβιογραφία θα εξηγεί πως με την ανάληψη της προεδρίας του κόμματος, δεν έσωσε μόνο το ΠΑΣΟΚ, αλλά και ολόκληρη τη χώρα.

ΔΗΜΑΡ
Εμφανώς προβληματισμένα δείχνουν τα μέλη της ΔΗΜΑΡ καθώς η μάχη μεταξύ ιδεολογικής ευσυνειδησίας, ρεαλιστικής οπτικής, αριστερής πολιτικής και πραγματικότητας διαχέεται σε όλο το ιδεολογικό φάσμα της παράταξης και ανάμεσα στα σοσιαλδημοκρατικά, κεντροαριστερά και φιλελεύθερα στρατόπεδα. Ο κ. Κουβέλης πάντως εμφανίζεται αισιόδοξος και θεωρεί ότι σε 50 χρόνια το πολύ, το κόμμα θα έχει βρει τον ιδεολογικό του παλμό και θα μπορέσει να σταθεί ακέραιο στα πόδια του.

ΣΥΡΙΖΑ
Παρόμοιος προβληματισμός υπάρχει και στον ΣΥΡΙΖΑ λίγο πριν αναλάβει την εξουσία της χώρας, αφού οι προσπάθειες του κ. Τσίπρα να βρει ιδεολογικούς συμμάχους εκτός Ευρώπης απέβησαν άκαρπες. Ο ίδιος ευχήθηκε να ζούσαν ακόμα ο Καντάφι και ο Γιασέρ Αραφάτ καθώς θα μπορούσε να ακολουθήσει πιστά την τακτική ανόδου στην εξουσία του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου. Ωστόσο, η αισιοδοξία είναι διάχυτη στο κόμμα, καθώς έχουν απομείνει ακόμα τρεις ήπειροι στον πλανήτη, στις οποίες το επικοινωνιακό επιτελείο του κόμματος θα επιχειρήσει να βρει ιδεολογικούς συμμάχους.

Καμμένοι  Έλληνες
Την αισιοδοξία του κ. Βενιζέλου φαίνεται να μοιράζεται και ο κ. Καμμένος, αφού εκτιμά ότι μέχρι τον Ιούνιο, ενδεχομένως η Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του να απαρτίζεται από τρία μέλη, γεγονός το οποίο θα γιορταστεί αφού συμβολίζει την ενότητα και την ανεξαρτησία του κόμματος απέναντι στον ξένο εισβολέα και τον εγχώριο δωσίλογο/ προδότη του γένους Τσολάκογλου.

ΚΚΕ
Πληθώρα συσκέψεων θα έχουν τα όργανα του ΚΚΕ μέσα στο 2013, προκειμένου να σχεδιαστούν και να προγραμματιστούν οι εορταστικές εκδηλώσεις για το 2017 όπου θα γιορταστούν σε απευθείας σύνδεση με τη Β. Κορέα τα 100 χρόνια από την επανάσταση του 1917. Τα ίδια όργανα έχουν επωμιστεί και το φορτίο να σχεδιάσουν τις μελλοντικές κινήσεις του κόμματος ώστε το 2227 να καταφέρει να μπει ιδεολογικά στον 21ο αιώνα. Η αποστολή αυτή διχάζει τους συντρόφους του κόμματος, καθώς κάποιοι επιμένουν ότι ο Μαρξ θα είναι για πάντα επίκαιρος, ενώ άλλοι έχουν ενδοιασμούς για την επαφή του κόμματος με τη στοιχειώδη πραγματικότητα.

Χρυσά Αυγά
Σημαντικά είναι τα νέα από το μέτωπο της Χρυσής Αυγής, καθώς οι βουλευτές του κόμματος έχουν προγραμματίσει μία σειρά από εκπαιδευτικά συνέδρια, όπου σημαντικοί καθηγητές της Βιολογίας και της Ανθρωπολογίας θα επιχειρήσουν να επιμορφώσουν τα μέλη και τους ψηφοφόρους του κόμματος σχετικά με τα συγγενικά τους είδη. Ιδιαίτερη αναφορά θα γίνει στον Fasistopithecus Hellenaris, τα Algae, Protozoa, Actinobacteria, Photoeobacteria, Nanoarchaeota και άλλα είδη που μοιράζονται τους προβληματισμούς και το ιδεολογικό πλαίσιο της Χρυσής Αυγής.

Δράση
Τιτανοτεράστια επιτυχία σημείωσε το συνέδριο προσπάθειας συγκρότησης ενός ενιαίου σοσιαλδημοκρατικού, μεταρρυθμιστικού, κεντροαριστερού, φιλελεύθερου, οικολογικού, φιλοευρωπαϊκού, ψυχεδελικού, έντεχνου και rock nroll χώρου. Η επιτυχία ήταν τόσο γιγάντια που το κόμμα ήδη ψάχνει νέο ιδιόκτητο δεκαόροφο κτίριο για να στεγαστούν οι δραστηριότητες του νέου φορέα, προκειμένου να επέλθουν νέα συνέδρια διαλόγου, φιλοσοφίας και προβληματισμού αλλά και για να τυπωθούν τα χιλιάδες δοκίμια και διατριβές που θα προκύψουν από αυτά τα συνέδρια.

Rixie
Πυρετωδώς εργάζεται το επικοινωνιακό επιτελείο της ΡΙΚΣΣΥ, καθώς μεθυσμένο ακόμα από την επιτυχία του ακρωνυμίου του νέου σχηματισμού, προσπαθεί να δημιουργήσει ένα εξίσου πετυχημένο logo, αλλά και να σχεδιάσει τα φωτορυθμικά που θα συνοδεύουν τον κ. Λοβέρδο στις εμφανίσεις του. Επικρατέστερο χρώμα θεωρείται το μωβ, αν και υπάρχουν ενστάσεις καθώς δεν θεωρείται τόσο ριζοσπαστικό και ρηξικέλευθο.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Πιο τσαντισμένα και μίζερα από ποτέ φαίνεται να είναι τα μέλη του ΑΝΤΑΡΣΥΑ αφού παρά τις προσδοκίες τους, περιστασιακά υπάρχουν ακόμα ευτυχισμένοι άνθρωποι στην Ελλάδα. Θεωρούν ότι το 2013 θα είναι μίζερο αρκετά ώστε να στραβώσουν ακόμα περισσότερο, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ θα ανέβει στην εξουσία, και όπως και να το κάνεις δεν υπάρχει πιο εκνευριστικό πράγμα από μία συστημική αριστερά.



Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

Οι ύστατες προσπάθειες επιβίωσης του λαμόγιου



Τον βλέπεις τον κύριο στα δεξιά; Δεν ξέρω ποιος είναι. Δεν με ενδιαφέρει να μάθω. Εσύ πιθανώς να ξέρεις. Εγώ τον είδα να ποζάρει σε διάφορα πλάνα στην τηλεόραση και να συνοδεύει τις μάχιμες δηλώσεις κάποιου άλλου «αγωνιστή» της ΠΟΕ – ΟΤΑ. Με το γνωστό απεχθές βλέμμα που κουβαλάει πάνω του όλη τη μιζέρια του πλανήτη. Με την πρώτη ευκαιρία, άρπαξε από τη γραβάτα τον Γενικό Γραμματέα του Δήμου Αμαρουσίου, είτε για να κάνει το εφέ του μπροστά στις κάμερες, είτε γιατί όντως ήθελε να εκφράσει έμπρακτα τη μιζέρια του.

Υπάρχει πλέον δεδικασμένο σε τέτοιου είδους τραμπουκισμούς. Ο «λαϊκός αγώνας» απλά σκοντάφτει πάνω σε κεφάλια και σε γραβάτες. Όπως παλιότερα «ταραχοποιοί» σκόνταφταν πάνω σε ζαρτινιέρες.

Δεν τσιμπάω πια το παραμύθι περί αίσθησης δικαίου σε τέτοια σκηνικά που κλείνουν το μάτι στους τραμπουκισμούς, όπως δεν τσίμπαγα πριν δύο χρόνια στην αθωότητα του γιαουρτιού και των «αυθόρμητων» προπηλακισμών από «απλούς» πολίτες. Φάνηκε στις εκλογές και φαίνεται καθημερινά πλέον, ποιοι επωμίζονται κέρδη από την διάχυση της κουλτούρας της οργισμένης αυθόρμητης αυτοδικίας. Φαίνεται και που πάει το πράγμα και πόσο απροκάλυπτα οι τραμπουκισμοί συμβαίνουν πλέον σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα υπό το αδιάφορο και κυνικό βλέμμα του Κράτους.

Οι απόφοιτοι Δημοτικού που προπηλάκισαν τον Γερμανό πρόξενο και που μπροστά στις κάμερες ξέρουν να πουλάνε μαγκιά και τσαμπουκά, αλλά στο εδώλιο του Δικαστηρίου κλαίγονται και δικαιολογούνται σαν κλαμένα αιδοία, είναι αυτό το είδος Ελληναρά που προσπαθεί να επιβιώσει στο νέο τοπίο. Και δεν αναφέρομαι στην πραγματική επιβίωση που καλούνται να αντιμετωπίσουν χιλιάδες οικογένειες που πλήττονται άμεσα από την κρίση. Αναφέρομαι στην πολιτική και ιδεολογική επιβίωση. Σε αυτό το λαμόγιο που είτε ως συνδικαλιστής είτε ως επιχειρηματίας έχει πελατειακές δοσοληψίες με το Δημόσιο και έχει μάθει να επιβιώνει μόνο ως παράσιτο της υπόλοιπης κοινωνίας. Ο «παράγοντας» που ξέρει μόνο τους «κατάλληλους» ανθρώπους ώστε να γλύφει ή να εκβιάζει ανάλογα για να επιβιώνει ο ίδιος και να πουλάει μούρη στην ομήγυρη του. Το ακαλλιέργητο ανθρωπάριο που δεν ξέρει καν πώς να αναλαμβάνει την στοιχειώδη ευθύνη των πράξεών του, αλλά πάντα κρύβεται πίσω από όχλους και αόριστες συνθηματολογίες.

Δες πόσο περίτεχνα παρανομούντες συνδικαλιστές και επιχειρηματίες επιπέδου Λαυρεντιάδη καλύπτονται από τους εκάστοτε πολιτικούς τους χώρους- ξενιστές. Δες με πόσο περίσσιους ελιγμούς, το πολιτικό φάσμα αναδιατάσσεται προκειμένου να κρύψει «κάτω από το χαλάκι» τα λαμόγια που εξέθρεψε. Το ΠΑΣΟΚ διαχέεται σε άλλους χώρους που φλερτάρουν με την εξουσία, ο ΣΥΡΙΖΑ μεταμορφώνεται μέσα σε μία νύχτα σε βασικό συστημικό παίκτη, ακολουθώντας πιστά τα χνάρια του «ριζοσπαστικού» ΠΑΣΟΚ των 70’s και η ΝΔ προσπαθεί να φορέσει το προσωπείο του εκσυγχρονισμού και των μεταρρυθμίσεων. Ότι προλάβει ο καθένας να επωμιστεί. Ακόμα και αν το τίμημα είναι η πλήρης απαξίωση των θεσμών και του πολιτεύματος. Η κοινωνία τροφοδοτεί το σύστημα και αυτό με τη σειρά του την κοινωνία. Είμαστε σε αρένα. Όλα επιτρέπονται.

Μοναδικό θετικό σημάδι όλων αυτών, είναι το σκάσιμο της φούσκας των Καμμένων Ελλήνων που ενδεχομένως να σηματοδοτεί την σταδιακή αποδόμηση όσων δήθεν πολιτικών βασίστηκαν στα προχειροστημένα θεμέλια του λαϊκισμού και της διάχυτης ανοησίας. Και πάλι όμως, κρατάω πολύ μικρό καλάθι.

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

ΥΠΑΡΧΟ


Σε ένα νησί των «ασήμαντων» Κυκλάδων υπάρχει ένας μικρός κολπίσκος στον οποίο καταλήγει ένας χωματόδρομος. Ο κολπίσκος δημιουργεί μία ωραία βοτσαλωτή παραλία η οποία ακόμα και τον Αύγουστο δεν έχει μεγάλη κίνηση αφού όλες οι υπόλοιπες παραλίες του νησιού έχουν ωραίες αμμουδιές και άνετες ασφαλτοστρωμένες προσβάσεις. Στη μέση της απρόσιτης βοτσαλωτής παραλίας υπάρχει κάτι σαν παράγκα με μία γεννήτρια, μία υποτυπώδη κουζίνα, ένα ψυγείο, μία όμορφη κατάφυτη πέργολα και μερικά χειροποίητα τραπεζοκαθίσματα από κάτω της. Υπάρχει και μία ξύλινη ταμπέλα που γράφει «ΥΠΑΡΧΟ». Έτσι ακριβώς. Κεφαλαία και με «ο» στο τέλος.

Η παράγκα έχει και ιδιοκτήτη. Τον «Υπάρχω» - κατά το εξαρχειώτικο παρατσουκλιολόγιο. Ο «Υπάρχω» παράτησε τη γκαρσονιέρα στα Εξάρχεια κάπου εκεί τέλη ’80 αρχές ’90 και πήγε και εγκαταστάθηκε στην βοτσαλωτή παραλία του. Έχτισε αυτή την παράγκα, την μετέτρεψε σε κάτι σαν ταβέρνα και αν βρεθεί κανένα πεινασμένο, ρακένδυτο, φρίκουλο στα τραπεζάκια του μπορεί και να του κεράσει ολόκληρο το γεύμα. Το χειμώνα βοηθάει τους ντόπιους στο ψάρεμα για να βγάζει ένα μεροκάματο, και αφήνει κάτι στην άκρη για να μπορέσει να ψωνίζει προμήθειες για το καλοκαίρι που λειτουργεί την «ταβέρνα» του.

Ο «Υπάρχω» είναι Αναρχικός. Όχι «αναρχικός», αλλά Αναρχικός. Ο κλασσικός μαλλιάς με το απεριποίητο μούσι που έκανε ευκαιριακές δουλειές, απλά για να πληρώνει το ενοίκιο και να βοηθάει όποιον είχε ανάγκη για στέγη ή χρήματα. Χωρίς να εκφράζει κάποια απέχθεια για τους πλούσιους και τους νοικοκυραίους. Με 100% συνειδητό τρόπο ζωής. Ο «Υπάρχω» μέσα στη στενή γκαρσονιέρα του, διοργάνωνε σχεδόν καθημερινά κάτι σαν βραδιές ανάγνωσης. Πήγαινες σπίτι του με ένα δυο πακέτα τσιγάρα, μία σακούλα ρετσίνες και καθόσουνα μαζί του να διαβάσεις και να αναλύσεις. Πότε η «Ασκητική» του Καζαντζάκη, πότε σύντομες ιστοριούλες του Μπουκόφσκι, σκόρπια δοκίμια από Thoreau, Villa, Moore, αλλά και πιο κλασσικούς όπως Ντιντερό, Καντ, Τζων Λοκ. Τέτοια πράγματα. Αρκετά αιρετικά, αν σκεφτείς ότι ο Μπακούνιν και ο Κροπότκιν μονοπωλούσαν από τότε το εξαρχειώτικο διανοητικό φενγκ σούι.

Ο «Υπάρχω» δε νομίζω να μισούσε κανέναν. Εκτός από την αντιεξουσιαστική θεώρησή του για τα πάντα, έβγαζε έναν χαρακτήρα περισσότερο αλληλεγγύης και αλτρουιστικής διάθεσης, παρά συγκρουσιακής και πολεμικής. Ίσως γι’ αυτό και τον εκνεύριζαν οι μπαχαλάκηδες. Πάντα μετά από πορείες, όλο και κάποιος κατατρεγμένος πιτσιρικάς θα έβρισκε καταφύγιο σπίτι του και ο «Υπάρχω» θα τον έβριζε. Ο ίδιος θεωρούσε ότι η βία δεν συνάδει με την αναρχική θεώρηση των πραγμάτων γιατί η παραμικρή εισαγωγή βίας σε ένα κοινωνικό σύνολο για οποιονδήποτε λόγο ή αιτία, αναπόφευκτα θα δημιουργούσε την σταδιακή διόγκωσή της, άρα και την επιβολή εξουσίας.

Κατέβαινε όμως στις πορείες και επειδή πάντα ήταν μπροστάρης σε κάποιο αναρχικό μπλοκ, πολλές φορές μπουζουριαζόταν μαζικά μαζί με τους πιτσιρικάδες που έβριζε και φυσικά έτρωγε και το ξύλο που «του αναλογούσε».

Απηύδησε με την όλη κατάσταση στα Εξάρχεια και τη συνεχή διαβολή του χώρου μέσα από τα ίδια του τα παιδιά και σταμάτησε να τρέφει οποιαδήποτε προσδοκία για την επιβίωση μίας ιδέας που είχε γαρνιριστεί με έντονα χουλιγκανικά και βίαια στενόμυαλα στοιχεία. «Δεν υπάρχουν πλέον γνήσιες ιδέες, παρά μόνο ιδεολογικές βιτρίνες κρυφοτραμπούκων και αμόρφωτων, φιλόδοξων πολιτικάντηδων», έλεγε.

Βέβαια όλα αυτά δεν τα έζησα εγώ προσωπικά. Τα έμαθα από ένα κοινό φίλο αλλά και τον ίδιο όταν το καλοκαίρι του ’96 έτυχε και βρέθηκα με το σακίδιο και την αιώρα μου στην βοτσαλωτή του παραλία. Ήταν και αρχές Ιουνίου, οπότε είχε όρεξη να διηγηθεί πολλά. Μόλις είχε παραλάβει και τις προμήθειες για το καλοκαίρι, οπότε τις πέντε μέρες που έμεινα στη σκιά της παράγκας του, αναθεώρησα κι εγώ ο ίδιος πολλές μυθοπλασίες που είχα φτιάξει μέσα στο αγριεμένο μυαλό μου.

Δεν ξέρω αν σήμερα υπάρχει ο «Υπάρχω». Το ’96 ήταν κάπου στα 50-κάτι με έντονα τα σημάδια αλκοολισμού και υπαρξιακής γήρανσης. Ξέρω πάντως με σιγουριά ότι εκείνη την περίοδο που έχτισε την καλύβα του ήταν πιο ζωντανός από ποτέ, και ικανοποιημένος που μπορούσε να βιώσει έμπρακτα τις αμπελοφιλοσοφίες του περί αναρχικού βίου.

Επίσης, δεν ξέρω πως ξαφνικά τον θυμήθηκα στην παραλία του εν μέσω της σημερινής χειμωνιάς. Ίσως επειδή αρχίζω και βλέπω το αδιέξοδο που αισθάνθηκε και ο ίδιος διακρίνοντας το διάχυτο μίσος μέσα στην κοινωνία μας. Και σκέψου ότι τότε δεν υπήρχε καμία υπαρκτή κρίση του καπιταλισμού για να στηριχτούν οι ιδέες του. Τουλάχιστον όχι αισθητή στο πετσί των ομοϊδεατών του. Είχε όμως την διαύγεια να διαχωρίζει τα πάθη των ανθρώπων από τα αόριστα συστήματα και τη συνθηματολογία που ποτέ δεν είχε έμπρακτη σημασία. Και μπορούσε να δει ότι ένας άνθρωπος με μίσος ή απέχθεια προς κάποιον άλλο, αναγκαστικά γίνεται μέρος αυτού που βρίζει ο ίδιος.


Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

Συνηθισμένοι στη Χρυσή Αυγή


Ανοίγεις ένα τυχαίο κανάλι στην TV και βλέπεις την απόγνωση. Βλέπεις τη δίψα του δημοσιογράφου να βγάλει όση περισσότερη απελπισία μπορεί από τον δύσμοιρο περαστικό στο δρόμο που βρίσκει λίγα δευτερόλεπτα προβολής στο γυαλί. Βλέπεις την ηθική εξαθλίωση που επιβάλλουν τα «πολιτικά» πρωινάδικα, με αγριοφωνάρες, μεγαλοδημοσιογράφους που προσπαθούν να βγάλουν ένα ύφος που συμπάσχει με τον «δοκιμαζόμενο λαό».

Βλέπεις τον κωμικό της Τρίτης. Στη σάτιρα επιπέδου καραγκιόζη. Το εύκολο γέλιο της απόγνωσης. Κατευθύνει την ατζέντα όπου θέλει, μπροστά από τα ορθάνοιχτα στόματα που καταπίνουν σαν αποβλακωμένα.

Βλέπεις τον πολιτικάντη, που έχει αραχνιάσει ο κώλος του στο έδρανο, να χορεύει ζεϊμπεκιές. Να χτίζει αυθαίρετα, να βολεύει έργα από εδώ και εκεί και να συνεχίζει να εκλέγεται. Η Δικαιοσύνη δεν τον αγγίζει. Το ίδιο και το λαϊκό αίσθημα. Τόσοι βολεμένοι, με καμάρι θα τον ξανασταυρώσουν.

Βλέπεις μία αστυνομία γεμάτη φασιστοειδή στοιχεία που αυτοδικούν στο όνομα της εξουσίας τους. Χωρίς καμία επίγνωση του θεσμού που υπηρετούν. Χωρίς κυρώσεις, εκτός από φανφάρες άνευ έμπρακτης σημασίας του αρμόδιου Υπουργού.

Βλέπεις τα Πανεπιστήμια να μετατρέπονται σε εστίες τραμπουκισμού, φασισμού και τρομοκρατίας. Στο όνομα οποιασδήποτε ιδέας κατεβάσει το κάθε φυντάνι που χρησιμοποιεί του χώρους του Πανεπιστημίου για να προπαγανδίσει τον ιδεολογικό σκοταδισμό του. Μίας ιδέας που «γαργαλάει» το πάθος και την οργή ενός μετεφηβικού αδιεξόδου. Η τραγική ειρωνεία: Οι χώροι της ζύμωσης ιδεών, της προόδου και της επιστήμης, γεμάτοι σκοταδιστικά, συντηρητικά και ολοκληρωτικά σκουπίδια.


Βλέπεις τη Δικαιοσύνη να αθωώνει τους τραμπούκους του Γερμανού πρόξενου. Λαϊκοί αγωνιστές της πλάκας που μετά βίας τελείωσαν ένα Δημοτικό και δεν έχουν τα μούτρα να σταθούν ακέραιοι στις ιδέες τους μέσα στο Δικαστήριο. Και το Δικαστήριο τους επιβραβεύει. Τραμπουκίστε ελεύθερα. Κι εμείς λαϊκό δικαστήριο είμαστε… μαζί σας!

Βλέπεις την παρανομία διάχυτη σε κάθε γωνιά. Δεν έχει μείνει πινακίδα του ΚΟΚ χωρίς την «υπογραφή» ποδοσφαιρικών χουλιγκάνων. Και δεν τρέχει μία. Παιδιά είναι. Ας μουτζουρώνουν και ας μουντζώνουν προς τη Βουλή. Διεκδικούν τα όνειρά τους. Μακριά από τα δικά μας. Ας κάνουν ότι θέλουν. Ας γεμίζουμε κάθε ελεύθερο τετραγωνικό τοίχου με λόγια μίσους. Μαζική μιζέρια.

Βλέπεις ισοπέδωση των εννοιών. Η «βία», η «χούντα», οι «δωσίλογοι», το «αίμα», οι «ανθρωποφάγοι». Όλες αυτές οι υπέροχες λέξεις σε μία ομοιογενή σαλάτα. Ξεχνάμε ιστορία, ξεχνάμε ανθρώπινες θυσίες, βασανιστήρια, θανάτους, πολέμους, εξορίες, χίλιες δυο αμαυρωμένες σελίδες της ιστορίας μας. Για χάρη του πάθους, της γιούχας και της έντασης που με το παραμικρό ανοίγει κεφάλια στα δύο.

Βλέπεις μία Αριστερά που πλέον απλά σιγοντάρει οποιαδήποτε ιδέα, πράξη ή λόγο που αποδομεί την Δημοκρατία. Την ήδη κατακερματισμένη Δημοκρατία. Αυτή για την οποία πάλεψαν οι μεγαλύτεροι αγωνιστές του αριστερού χώρου. Βλέπεις λεκτικά και νομικά παιχνίδια με την «ρατσιστική βία» και τις συντεχνίες. Καραγκιοζηλίκια μέσα και έξω από το κοινοβούλιο με πανό, ντουντούκες και φωνές.

Παντού φωνές. Ποτέ διάλογος. Μόνο συνεχής τονισμός των υποκειμενικών απόψεων του καθενός. Και όσο φωνάζει ο τάδε, τόσο δυναμώνει τη φωνή του ο δείνα. Το συναίσθημα καταπλάκωσε τη λογική. Οι άμεσες και οριζόντιες λύσεις, καταπλάκωσαν την σοβαρή, οργανωμένη και σωστή μεθοδικότητα. Η μοιρολατρία πάντα υπεράνω της ανθρώπινης ικανότητας. Ο καθένας το τομάρι του.

Αλλά ο καθένας πάντα κοίταγε το τομάρι του δεκαετίες πριν την κρίση. Διαχρονικά. Πριν και μετά την Επανάσταση του ’21. Άξεστοι και αγροίκοι, αποδεκατισμένοι πληθυσμοί, συνηθισμένοι σε συγκρούσεις, κοτζαμπάσηδες, φορομπήχτες, ληστές και αμόρφωτους. Πληθυσμοί που ποτέ δεν είδαν έναν σοβαρό λόγο να λειτουργήσουν συλλογικά, αλληλέγγυα, υπό ένα ελάχιστο κοινωνικό συμβόλαιο που θα εξασφάλιζε στοιχειώδεις αρχές σαν αυτές που διέδωσε ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός. Εκατοντάδες διάσπαρτες κοινωνίες με εκατοντάδες διαφορετικές, εσωστρεφείς καταβολές, που ποτέ δεν ανέχονταν την παραμικρή διαφορετικότητα.

Συνέχισε τώρα να αναλύεις γιατί η Χρυσή Αυγή μπήκε στη Βουλή και γιατί πλέον σε κάθε πόλη ανυψώνονται περήφανα πανό σε μπαλκόνια όπου ανοίγουν τοπικά γραφεία της. Αναλώσου σε θεωρίες και αντί-θεωρίες των άκρων αποφεύγοντας περίτεχνα να δεις τα καχύποπτα βλέμματα που υπήρχαν διαχρονικά σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια χρόνια τώρα.  Σε όλους τους πολιτικούς χώρους και πολίτες αυτής της χώρας που απλά έβλεπαν τη Δημοκρατία ως ένα μέσο νόμιμης ασυδοσίας.


Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Ο δεκάλογος της ελληνικής διαδικτυακής επικοινωνίας


  1. Όλοι οι συνομιλητές σου, ακόμα και αυτοί που εμφανίζονται για πρώτη φορά σε διαδικτυακή συνομιλία σου, σε ξέρουν χρόνια. Ξέρουν τι έχεις σπουδάσει, τι έχεις μελετήσει, πόσο χρονών είσαι, τι εμπειρίες έχεις, σε ποιους πολιτικούς χώρους περιφερόσουν και φυσικά το επαγγελματικό και οικονομικό σου status.
  2. Ως εκ τούτου, ο καθένας έχει το άτυπο δικαίωμα να σου μιλάει όπως γουστάρει, αλλά και ταυτόχρονα να σε κρίνει σε προσωπικό επίπεδο.
  3. Κάθε αντίλογος ξεκινάει με σκοπό να μην καταλήξει πουθενά πέρα από την έντονη προβολή των απόψεων των συμμετεχόντων.
  4. Δεν υπάρχει καλύτερη επιχειρηματολογία από την ad hominem.
  5. Οι άνθρωποι χωρίζονται σε μνημονιακούς και αντι-μνημονιακούς. Όλοι οι μνημονιακοί είναι φιλελεύθεροι και φιλοκυβερνητικοί. Όλοι οι αντι-μνημονιακοί είναι αριστεροί και αντικυβερνητικοί.
  6. Φιλελεύθεροι και νεοφιλελεύθεροι είναι το ίδιο πράγμα. Όπως επίσης οι αντιεξουσιαστές με τους μπαχαλάκηδες που πάντα υποκινούνται από τον ΣΥΡΙΖΑ.
  7. Αν δεν συμμερίζεσαι τις απόψεις μου, προφανώς είσαι εναντίον μου.
  8. Εάν δεν μιζεριάζεις σημαίνει ότι είσαι αισιόδοξος ή χαρούμενος, πράγμα για το οποίο δεν σου έδωσε κανείς το δικαίωμα σε τέτοιες περιόδους. Αν είσαι αισόδοξος ή χαρούμενος, προφανώς δεν σε ενδιαφέρει η αδικία τριγύρω σου. Η κοινωνική ψυχοσύνθεση προτάσει τάση προς τη μιζέρια, και όχι προς την αισιοδοξία ή τη χαρά.
  9. Η κοινωνική αλληλεγγύη μετριέται μόνο σε ένταση αγανάκτησης.
  10. Δεν υπάρχει υποκειμενική αντίληψη της πραγματικότητας. Τα πράγματα είναι έτσι, και όλοι τα αντιλαμβανόμαστε 100% σωστά.

Addendum: Η ανθρώπινη δραστηριότητα στο διαδίκτυο, υπάγεται και αυτή στους «5 θεμελιώδεις νόμους της ανθρώπινης βλακείας».

Addendum bonus: Το 90% των χρηστών που χρησιμοποιεί για άβαταρ τη μάσκα του Guy Fawkes (όπως αυτή προβλήθηκε στο “V for Vendetta”) δεν μπήκε καν στον κόπο να μελετήσει ιστορικά για τι πράγμα πολέμαγε ο Guy Fawkes. Το 10% μπήκε, αλλά δεν βρήκε κάτι μεμπτό σε αυτό. 


Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Τα δύο άκρα απλά νιώθουν


Καμία ανάλυση δεν μπορεί αν αυτοονομάζεται «ανάλυση» αν δεν ελέγχει κάθετα και όχι ισοπεδωτικά την οποιαδήποτε θεωρία. Και αν η λεγόμενη «θεωρία των δύο άκρων» έχει ορκισμένους φίλους και εχθρούς είναι ακριβώς επειδή ως θεωρία «γαργαλάει» τον επιφανειακό μας συναισθηματισμό, καταλήγοντας τελικά σε άλλη μία ασπρόμαυρη αντίληψη της πραγματικότητας, αντί των χιλιάδων αποχρώσεων που αυτή εμπεριέχει.

Θα επικαλεστώ για 5η ίσως φορά στα ιστορικά αυτού του ιστολογίου τον Βασίλη Ραφαηλίδη. Αυτόν τον γνήσιο Αριστερό που με έχει επηρεάσει πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε φιλελεύθερο στοχαστή. «Συναισθηματισμός και πολιτική δεν πάνε μαζί», έλεγε. Και εννοούσε το πολύ απλό, ότι η πολιτική πρέπει να ορίζει ορθολογικές και αντικειμενικές συνθήκες και κανόνες μέσα στις οποίες μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα ο οποιοσδήποτε υποκειμενικός συναισθηματισμός. Όταν πας να εμπλέξεις τον δικό σου ψυχισμό με αυτόν της κοινωνίας, αναγκαστικά είτε θα καταλήξεις σε μονιστικές/ δογματικές αντιλήψεις ή θα παραμείνεις ένας μίζερος, μοναχικός, εσωστρεφής τύπος που του φταίει το σύστημα και ο κοινωνικός περίγυρος.

Διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο στο PressProject με τίτλο «Ζήτω το ζήτω!» του Κώστα Πουλή, και η αλήθεια είναι πως είναι ένα από τα καλύτερα άρθρα που έχω διαβάσει τελευταία. Όχι επειδή συμφωνώ με κάποια από τα συμπεράσματά του, αλλά επειδή εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τη σύγχυση στην οποία έχουμε επέλθει ως κοινωνικό σύνολο. Και μάλιστα το κάνει εν αγνοία του συγγραφέα. Κάντε το εξής νοητικό πείραμα: Ας υποθέσουμε ότι ο συγγραφέας του άρθρου δεν είναι αριστερός αλλά ακροδεξιός, και ας αντικαταστήσουμε τη λέξη «φασίστας», με «αριστερός» και αντίστροφα μέσα στο κείμενο. Κατά ένα μαγικό τρόπο, το κείμενο πάλι θα βγάζει απόλυτο νόημα, βασισμένο στην ίδια ακριβώς επιχειρηματολογία! Κατά ένα μαγικό τρόπο θα αρχίσουμε να πηγαίνουμε πίσω στο χρόνο, καταργώντας τις κατακτήσεις του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, τις προσπάθειες για την εφαρμογή της Χάρτας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ανεξαρτήτως προσωπικών πεποιθήσεων, ηθών, εθίμων και μεταφυσικών αναζητήσεων. Καταργώντας ουσιαστικά αυτό που κατάφερε η επιστήμη και η δημοκρατική κοινωνική εξέλιξη εις βάρος του συναισθηματισμού που προέτρεπε σε πολέμους, συγκρούσεις, αιματοχυσίες και θρησκευτικές/ δογματικές/ μονιστικές ηγεμονίες.

Αυτό το λεπτό σημείο, που διαχωρίζει τον πολιτισμό από το ένστικτο και τον ορθολογισμό από το συναίσθημα του ανθρώπου σε κοινωνικό επίπεδο είναι τόσο λεπτό, που κάθε δόγμα προσπαθούσε να το κατακτήσει ώστε να ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο στις μάζες. Αυτό το σημείο, ο Βασίλης Ραφαηλίδης, είχε την διαύγεια να το αναγνωρίσει και να δει την επικινδυνότητα που κρύβει για έναν άνθρωπο που ξεκινάει με φιλοδημοκρατικές προθέσεις, αλλά τελικά καταλήγει σε φασιστικές πρακτικές.

Εκεί εδράζει και η διαφορά που με βρίσκει κάθετα αντίθετο στην εξίσωση της ακροδεξιάς βίας με της αριστερής. Είναι οι προθέσεις και είναι η σύγχυση μεταξύ της υποκειμενικής αντίληψης για μία πιο δίκαιη κοινωνία και του πάθους που απορρέει από αυτή την αντίληψη σε αντιδιαστολή με την εξαρχής κακοπροαίρετη επιθετικότητα και κατάλυση της Δημοκρατίας από ένα ακροδεξιό στοιχείο. Είναι οι καταβολές που έχει ένας πιτσιρικάς που πετάει μία μολότωφ για να εκφράσει το μίσος του προς μία αόριστη αδικία και αυτές που έχει ένας άλλος πιτσιρικάς που τραβάει μαχαίρι σε έναν μετανάστη.

Το ίδιο κάθετα διαφωνώ και με την ακριβώς αντίθετη άποψη. Ότι δηλαδή μόνο η αριστερή βία μπορεί να καταλύσει την ακροδεξιά. Καμία βία δεν καταλύει μία άλλη βία. Αυτό το σκεπτικό εκτός από ανόητο είναι και ανιστόρητο. Η βία πάντα ενδυνάμωνε κάθε άλλη μορφή βίας και πάντα κατέλυε κάθε προσπάθεια εκδημοκρατισμού και πολιτισμένου τρόπου επίλυσης των κοινωνικών εντάσεων. Η δημοκρατία και η πιστή προσήλωση στους θεσμούς ήταν τα στοιχεία που βελτίωναν μία κοινωνία και την έβαζαν σε πιο φιλειρηνικές συνθήκες ισότητας και ισονομίας. Κάθε πράξη βίας ακυρώνει ένα μόριο πολιτισμού. Αντιθέτως, κάθε προσπάθεια κατάλυσης της βίας προσθέτει ένα μόριο πολιτισμού.

Ο πραγματικός εχθρός του φασισμού είναι η ενδυνάμωση της Δημοκρατίας, όχι η δημιουργία αντίθετων πόλων. Η διαχρονική ανάπτυξη των δημοκρατικών θεσμών στην πλειοψηφία των δυτικών κρατών ήταν πάντα μία δύσκολη και επίπονη διαδικασία που συνεχίζει ακόμα να ζυμώνεται, αλλά αργά και σταθερά δημιουργεί πιο ειρηνικές, σταθερές κοινωνίες που ευημερούν. Με αυτές τις διαδικασίες καταργήθηκε η θανατική ποινή, δημιουργήθηκε μαζικό αίτημα για αντικειμενικά ανθρώπινα δικαιώματα, βγήκαν νόμοι ενάντια σε κάθε είδους ρατσισμό και διάκριση και θεσπίστηκε νομικά το τεκμήριο της αθωότητας. Ενάντια στο ένστικτο και υπέρ ενός κοινωνικού ορθολογισμού.

Η ορθολογική συνοχή και ψυχραιμία στη σκέψη πάντα οδηγεί στην αποφυγή φανατισμού, άρα και βίας, που με τη σειρά της θα οδηγήσει σε εκδημοκρατισμένες ισορροπίες. Ο φασισμός κάνει ακριβώς το αντίθετο: Επενδύσει το ένστικτο. Ο ΜΑΤατζής που βαράει στο ψαχνό νιώθει, δεν σκέφτεται. Το ίδιο και ο πιτσιρικάς που θα ανάψει μία μολότωφ για να τη ρίξει στον ΜΑΤατζή.

Είμαστε μία αδικημένη γενιά.  Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε μέσα σε ένα σάπιο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα. Δεν είναι όμως ο τρόπος του ενστίκτου, του πάθους και όλων αυτών που ονειρεύεται ο κ. Πουλής και κάθε Πουλής για την έξοδο από την κοινωνική και κατ’ επέκταση την οικονομική κρίση. Θέλει σκέψη, ανάλυση και αρκετή δουλειά. Να αναλογιστούμε τί κάναμε, τί ψηφίζαμε και γιατί. Τι μυαλά κουβαλάμε και με πόση ευκολία κρίνουμε, ταμπελοποιούμε και μισούμε. Δύσκολο εγχείρημα. Σε άλλες κοινωνίες πήρε πολλές δεκαετίες. Αλλά τόσο από την ιστορία, όσο και από αυτές τις κοινωνίες μπορούμε να πάρουμε πολλά μαθήματα.


Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Intermission #71 (Δήλωση edition)


Δήλωση συντεχνιακής μη-συμμόρφωσης

Εγώ το ελληνάκι, διπλωματούχο Μηχανολόγο Αεροναυπηγό Μηχανικό, μέλος του ΤΕΕ και πάντα τυπικό προς όλες τις εισφορές προς το ΤΣΜΕΔΕ εδώ και 12 χρόνια, δηλώνω υπεύθυνα ότι δεν με ενδιαφέρει να διατηρήσω κανενός είδους προνόμιο σε σχέση με ασφαλισμένους άλλων κλάδων, επαγγελμάτων και ειδικοτήτων. Γνωρίζω ότι μέχρι πρόσφατα, οι εισφορές μου πήγαιναν σε ένα υγιές ταμείο, το οποίο θα μου εξασφάλιζε ικανοποιητική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και σύνταξη για εμένα και την οικογένειά μου, αλλά αναγνωρίζω ότι σε μία περίοδο ευρύτερης οικονομικής ύφεσης, δεν θα ήταν κοινωνικά δίκαιο να αποτελώ εξαίρεση από οποιαδήποτε συλλογική κοινωνική προσπάθεια. Ως εκ τούτου, και παρά τη γενικότερη μιζέρια και καταστροφολογία, θεωρώ την ένταξή μου στον ΕΟΠΥΥ ως μία κοινωνικά δίκαιη και εξορθολογισμένη λύση που στόχο έχει την μακροπρόθεσμη επιβίωση του εν λόγω ασφαλιστικού φορέα για τη συνέχιση ασφαλιστικών παροχών σε περισσότερους ανθρώπους, χωρίς διακρίσεις, εκτός του κλάδου των μηχανικών.

Επίσης θα παρακαλούσα στο εξής, τα «λαϊκά» κόμματα της Χρυσής Αυγής, του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, των Ανεξάρτητων Ελλήνων, καθώς και διάφορους μαυρογιαλούρους πολιτικάντηδες των υπολοίπων κομμάτων να μη δρουν υπέρ των συμφερόντων της συντεχνίας των μηχανικών, ή οποιασδήποτε άλλης συντεχνίας, όπως έκαναν για τους δημοσιογράφους, αλλά υπέρ της ευρύτερης κοινωνίας και των μεταρρυθμίσεων που απαιτούν δράση και ευθύνη συλλογική και όχι συντεχνιακή.


Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

27η Οκτωβρίου 2012


Πράγματα που έμαθα χθες:

  • Αν έχεις καταθέσεις στο εξωτερικό, συγκαταλέγεσαι σε μία λίστα με πιθανούς φοροφυγάδες και λαμόγια, η οποία μονοπωλεί την επικαιρότητα σαν το χρυσό κατηγορητήριο για όλα τα οικονομικά εγκλήματα της μεταπολίτευσης. Άρα στην κοινή λαϊκή συνείδηση είσαι εν δυνάμει εγκληματίας.

  • Τον 21ο αιώνα, στην Ελλάδα η λέξη «διαπόμπευση» είναι ισχυρότερη από τη λέξη «δικαιοσύνη»

  • Η ελληνική Δικαιοσύνη ενεργοποιείται άμεσα όταν πρόκειται για υποθέσεις που την διαβάλλουν, αλλά προβάλλει τεράστια, χρονοβόρα γραφειοκρατικά εμπόδια σε υποθέσεις όπου κάποια συντεχνία, ή ένα λαμόγιο, ή ένα λόμπι εκτίθενται. Δεν μιλάμε πλέον για Δικαιοσύνη δύο ταχυτήτων, αλλά πολλών παραπάνω.

  • Είναι αδύνατον για τη μέση νεοελληνική συνείδηση να καταδικάζει ταυτόχρονα την διαπόμπευση 2059 ανθρώπων, αλλά και την άμεση ενεργοποίηση των Αρχών για τη σύλληψη του κ. Βαξεβάνη με την ταχύτητα και την οργάνωση που τους λείπει από περιπτώσεις μεγαλοεγκληματιών και διαπλεκόμενων λαμογιών. 

  • Εξίσου αδύνατον είναι να συνειδητοποιηθεί τι εστί διαπόμπευση στη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα. Τι θα σήμαινε δηλαδή για σένα και την οικογένειά σου να βρίσκεσαι μέσα σε μία λίστα στοχοποίησης, ακόμα και αν είσαι 100% νόμιμος, φορολογικά υπεύθυνος, αλλά και ηθικά σωστός (σε αντίθεση με τις περσόνες στυλ Βουλγαράκη).

  • Το τεκμήριο της αθωότητας είναι απλά νομικός όρος, που δεν συνάδει με τη νεοελληνική ηθική. 

  • Ο άρτος και τα θεάματα πουλάνε πολύ πιο εύκολα στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, από ότι στη Ρώμη του 1ου αιώνα π.Χ.

  • Η όλη ιστορία με την δημοσίευση της «λίστας Λαγκάρντ», μαζί με το τάχιστο ένταλμα σύλληψης του κ. Βαξεβάνη δείχνει περίτεχνα την ανικανότητα αντίδρασής μας μπροστά σε ζητήματα όπου το νομικό και δεοντολογικό πλαίσιο μίας κατάστασης είναι αρκετά πιο σύνθετα από μία απλή υποκειμενική γνώμη. Και σε αυτή την ανικανότητα βέβαια συμπεριλαμβάνεται και το Κράτος. Αρκεί μία ανάγνωση στο ΔΤ της ΕΛ.ΑΣ. για να καταλάβει κανείς την προχειρότητα στη συγκεκριμένη αντίδραση.

  • Είναι αδύνατο πλέον να κάνεις μία συζήτηση όπου μαζί με τον συνομιλητή σου θα ψάξετε να κατανοήσετε βαθύτερα και αντικειμενικότερα μία κατάσταση. Οι ταμπέλες και τα στρατόπεδα έχουν προσαφθεί ακόμα και πριν τελειώσει η πρώτη πρόταση του διαλόγου, ενώ η όλη συζήτηση εξελίσσεται με βάση αυτές τις ταμπέλες.

  • Η κοινωνία μας, έχει τόσο μεγάλη ανάγκη για ήρωες που είναι πλέον «λιωμένο βούτυρο στο ψωμί» του κάθε τυχαίου δημαγωγού και λαϊκιστή.



Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Επέτειοι ανοιχτών λογαριασμών


Όπως είχε παρατηρήσει η Κα Χριστίνα Κουλούρη, καθηγήτρια Νεώτερης Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, «Όλες οι μεγάλες εθνικές επέτειοι στην Ελλάδα συνδέονται µε την έναρξη και όχι µε το αποτέλεσμα ενός αγώνα. Με την ικανότητα δηλαδή του έθνους να εξεγείρεται απέναντι στη σκλαβιά (25η Μαρτίου) ή τον φασισμό (28η Οκτωβρίου)» (ΠαραλλήλοΓράφος 28/10/11). 

Αντιθέτως σε άλλες δυτικές χώρες, οι εθνικές επέτειοι εστιάζουν στο αποτέλεσμα ενός αγώνα, και άρα στο νέο ξεκίνημα που ξεκόβει το παρόν από το σκοτεινό παρελθόν (ΗΠΑ, 4 Ιουλίου – Independence Day, Μ. Βρετανία, 8 Μαΐου – VE Day, Γαλλία, 14 Ιουνίου – Bastille Day, κλπ).

Εμείς γιορτάζουμε το ξεκίνημα των πολεμικών συρράξεων, άλλες κοινωνίες το τέλος αυτών και την αλλαγή προς την πρόοδο και τη σταθερότητα. Εμείς εκφωνούμε θούριους και λόγους πολεμικών ηρωισμών, ενώ αυτοί υπενθυμίζουν το «ποτέ ξανά αιματοχυσία». Εμείς αφήνουμε ανοιχτούς λογαριασμούς, και αυτοί γιορτάζουν το κλείσιμο των λογαριασμών. Μία λεπτομέρεια που επί της ουσίας δεν έχει και κάποια μεγάλη σημασία, αλλά δείχνει σίγουρα την ψυχοσύνθεση της κοινωνίας μας απέναντι στην ιστορία.

Όσο έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς, αδυνατούμε να πορευτούμε συλλογικά και κυρίως να έχουμε μία ξεκάθαρη βάση επικοινωνίας και κοινωνικής συνοχής. Αδυνατούμε να δούμε τελικά τι μαθήματα έχουμε πάρει από την Ιστορία και πως τα αξιοποιούμε για την ειρήνη και την ευημερία μας. Αδυνατούμε να κατανοήσουμε, τελικά όλοι αυτοί οι αγώνες και οι θυσίες των προγόνων μας τι ακριβώς πέτυχαν και τι θεμέλια έχτισαν. Θέλουμε να έχουμε ακόμα λογαριασμούς με τους Τούρκους, τους Γερμανούς και γενικά τους ξένους, όπως και με τους δεξιούς και τους αριστερούς. Και ενώ η Γαλλία και η Γερμανία έχουν πλέον κοινά βιβλία Ιστορίας στα σχολεία τους, εμείς εκδίδουμε νέα όπου ανατροφοδοτούμε τους «λογαριασμούς». Θέλουμε να ανανεώνουμε τον φόβο μας για τους εξωτερικούς παράγοντες, αποφεύγοντας περίτεχνα την όποια αυτοκριτική και βάζοντας τελικά τους εσωτερικούς «κάτω από το χαλάκι».

Και ενώ γράφονται όλα αυτά, συνεχίζουμε να διαιωνίζουμε τη σύγχυση των ανοιχτών λογαριασμών, να εκφράζουμε την ξενοφοβία μας και να πολωνόμαστε ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά του προηγούμενου αιώνα. Ενώ γράφονται αυτά, το ελληνικό Κράτος, δια μέσου της κυβέρνησής του, ενεργοποιεί το Υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης (το πιο άχρηστο και αναχρονιστικό Υπουργείο που επανασυστάθηκε ποτέ) προκειμένου να διοργανώσει τριήμερο στρατιωτικών και υπερπατριωτικών εκδηλώσεων στη Θεσσαλονίκη.

Αν μη τι άλλο, αν κάποιες πιο πολιτισμένες κοινωνίες έμαθαν κάτι ή τουλάχιστον πασχίζουν να μάθουν και να εμπεδώσουν, είναι ότι η Ιστορία προσφέρει πολύτιμα μαθήματα για τις υπάρχουσες και μελλοντικές γενιές. Εμείς πασχίζουμε να επαναλάβουμε τα μαθήματα στα οποία κοπήκαμε.


Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

Λόγος στη βία της βίας


Και αν τους δίναμε τον εμφύλιό τους; Να αρμάτωνε ο Παναγιώταρος τα τομάρια του, και οι έξαλλοι αριστεριστές που διψάνε για συγκρουσιακό κλίμα, τους μπαχαλάκηδές τους και να γινόντουσαν όλα λαμπόγιαλο; Να γυρίζαμε πάλι στο «ένδοξο» ’46 για να βγάλει ο καθένας τα απωθημένα του;

Να ξαναθύμιζαν στους παππούδες τους αυτά που θέλουν να ξεχάσουν και να ξαναγράψουν ιστορία. Να τιμήσουν τη μαμή! Να γραφτεί επιτέλους «σωστά». Όπως δηλαδή φαντασιώνεται ο καθένας στην κούτρα του.

Αν για λίγο ενδίδαμε στις αγριοφωνάρες, τα κεφαλαία ανορθόγραφα greeklish και την αστόχαστη λύσσα εκατέρωθεν; Αν πραγματοποιούσαμε τη φαντασίωση εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών μας που θέλουν να πάρουν το νόμο στα χέρια τους για να τσακίσουν τους/τα φασίστες/κομμούνια (amend as appropriate);

Αν πολεμούσαμε τον φασισμό με άλλο φασισμό, θα έλεγες πως ισοπεδώνω και εξισώνω; Να στο θέσω αλλιώς. Αν πολεμούσαμε τη βία με τη βία; Θα σου ακουγόταν καλύτερα; Αυτή άλλωστε δεν ήταν πάντα η δικαιολογία; Ότι πολλές κοινωνικές ισότητες και δίκαια πολιτικά πλαίσια θεσπίστηκαν με την βία απέναντι στον ολοκληρωτισμό και τον απολυταρχισμό; Σε μία οριζόντια ανάγνωση της ιστορίας θα μπορούσες να μου το τρίψεις στα μούτρα. Στην κάθετη ανάγνωση όμως, δηλαδή στις κοινωνικές δυναμικές που αναπτύσσονταν σε μία δεδομένη χρονική στιγμή η βία απλά όριζε το νικητή στην ιστορία. Οι διαδικασίες για την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας, της κοινωνικής ισότητας και της γενικότερης πολιτικής ισορροπίας ορίζονταν πάντα μέσω δημοκρατικών διαδικασιών.

Η αντίδραση στον φασισμό είναι η ενδυνάμωση των θεσμών˙ η περισσότερη και ισχυρότερη δημοκρατία. Όχι περισσότερος φασισμός μασκαρεμένος με άλλη απόχρωση.



Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Συμμαχίες και κοινωνικά κατάλοιπα


Σε άρθρο του στα «Νέα» με τίτλο «Η δική μας ανίερη συμμαχία», ο κ. Κούρτοβικ παρουσιάζει μία εικόνα για την λεγόμενη «άρχουσα τάξη» της Ελλάδας. Μέσα από μία όντως ενδιαφέρουσα ανάλυση, αναφέρει μία μεγάλη αλήθεια που λίγο πολύ είναι γνωστή σε όλους. Το γεγονός, δηλαδή, ότι η πολιτική και οικονομική ελίτ της χώρας είναι πιο συσπειρωμένη από ποτέ, και χρησιμοποιώντας νόμιμα ή έκνομα μέσα, συνεχώς προστατεύει τα συμφέροντά της αγνοώντας επιδεικτικά τις θεσμικές εξουσίες της Δημοκρατίας μας. Πόσο μάλλον, όταν μιλάμε για μία κουτσουρεμένη Δημοκρατία που έχει προ πολλού αποσυνθέσει την διακριτότητα των εξουσιών της και κυρίως αυτή της Δικαιοσύνης.

Δεν υπάρχει κάποιο σημείο του άρθρου με το οποίο διαφωνώ. (Αυτό το γράφω με το ύφος του «αλλά» που ακολουθεί…). Αλλά, το περιεχόμενο του άρθρου παρουσιάζει μία αλήθεια η οποία αποτελεί ένα μόνο μέρος μίας μεγαλύτερης εικόνας. Αυτής της γκρίζας ζώνης μεταξύ του ανήθικου «μαζί τα φάγαμε» και του απλουστευμένου «οι πολιτικοί τα φάγανε». Αυτής της πολυσύνθετης και πολυεπίπεδης πραγματικότητας που είτε αδυνατούμε να συλλάβουμε, είτε αρνούμαστε να την προσεγγίσουμε μέσω ενός πιο σύνθετου άρα και πιο δύσκολου τρόπου σκέψης.

Στην μεγαλύτερη εικόνα, λοιπόν, αυτό που τόσο εύστοχα ο κ. Κούρτοβικ  περιγράφει ως «επίδειξη του πλούτου τόσο βάναυσα, τόσο αναίσχυντα (και κακόγουστα), με τρόπο που ασελγεί από κάθε άποψη πάνω στον περιβάλλοντα χώρο», δυστυχώς δεν είναι χαρακτηριστικό μόνον της άρχουσας τάξης. Είναι ένα χαρακτηριστικό, που για διάφορους λόγους και αιτίες είναι έμφυτο στην ελληνική κοινωνία και διέπει όλες τις τάξεις, όχι φυσικά στο σύνολο των ανθρώπων, αλλά σε ένα ποσοστό ικανό για να επισκιάζει και να αμαυρώνει την ευρύτερη εικόνα. Το βλέπεις σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, στον δημόσιο τομέα, στις πόλεις, στο περιβάλλον, στους δρόμους, κλπ.

Η βασική διαφορά, αυτό που διαφοροποιεί την ανηθικότητα και την ανομία ενός ανθρώπου της άρχουσας τάξης από αυτές ενός άλλου, Πχ της μικρομεσαίας ή κατώτερης τάξης είναι ότι οι πράξεις του πρώτου έχουν σαφώς μεγαλύτερες συνέπειες στην υπόλοιπη κοινωνία. Ένας φοροφυγάς ή ένας απατεώνας ή εν τέλει ένα λαμόγιο, κάνει πάντα παιχνίδι στα μεγέθη που του αναλογούν. Ο φοροφυγάς του ενός εκατομμυρίου, φυσικά έχει χιλιαπλάσιο μερίδιο ανομίας και ανηθικότητας από τον φοροφυγά των χιλίων ευρώ. Όμως χίλιοι φοροφυγάδες των χιλίων ευρώ, έχουν το ίδιο κόστος για την υπόλοιπη κοινωνία όσο ο «μεγάλος».

Η ανηθικότητα και η ανομία δεν αθροίζονται. Είναι ποιοτικά χαρακτηριστικά και όχι ποσοτικά. Άρα ο «μικρός» φοροφυγάς είναι εν δυνάμει και μεγάλος. Αυτός που έχει σκοτώσει, είναι δολοφόνος είτε έχει σκοτώσει έναν, είτε χίλιους ανθρώπους. Οι συνέπειες είναι πολλαπλάσιες, αλλά η ανηθικότητα παραμένει σταθερή. Αυτός που κάνει μία μικρή παρανομία επειδή κρίνει ότι στο τέλος θα τη βγάλει καθαρή, εν δυνάμει όταν και εάν αποκτήσει μεγαλύτερη εξουσία, θα προβεί σε μεγαλύτερη παρανομία. Διότι ζει σε μία συγκεκριμένη κοινωνία με συγκεκριμένα ηθικά ή νομικά πρότυπα. Πρότυπα που θέτουν τα ίδια μέλη της κοινωνίας και όχι κάποια γενική και αόριστη σκοτεινή δύναμη (αν θέλουμε να μιλάμε για ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους και όχι άβουλα και ανεγκέφαλα πιόνια ενός συγκεκριμένου δόγματος - θέση που ευχαρίστως υιοθετούν δογματικές ιδεολογίες).

Άρα σε μία κοινωνία που η παραβατικότητα, η αγένεια, η ανηθικότητα, ο ατομικισμός και η ιδιώτευση διέπουν ανομοιογενώς όλα τα κοινωνικά στρώματα, είναι δύσκολο για κάποιον να εγγυηθεί ότι ο ένοχος είναι ένας και συγκεκριμένος. Είναι δύσκολο να διαχωρίσεις τον τίμιο και νομοταγή μεροκαματιάρη από το συνάδελφό του που έχει και μια-δυο άκρες παραπάνω για να βγάζει και μερικά μαύρα εισοδήματα. Είναι δύσκολο έως αδύνατο να εγγυηθείς ότι ο τύπος που ψάχνει γνωστό στην Τροχαία για να του σβήσει μία κλήση των 40 ευρώ, δεν θα έψαχνε γνωστούς στο δικαστικό σώμα και στην όποια κυβέρνηση για να παραγραφεί ένα πρόστιμο των 400.000 ευρώ εάν ποτέ γινόταν πλούσιος και είχε «θέματα».

Υπάρχουν δυτικές χώρες με μεγαλύτερες κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες. Η διαφορά, όμως, είναι ότι η παρανομία και η ανηθικότητα διώκονται είτε θεσμικά, είτε πολιτισμικά. Εδώ πάλι, το έχουμε κρυφό καμάρι, και τέτοια στοιχεία στην ουσία συνθέτουν το νεοελληνικό όνειρο που δεν είναι τίποτα άλλο από μία σύγχρονη έκφραση του «κοτζαμπασηδισμού». Και δυστυχώς οι πολλές εξαιρέσεις, που επίσης διέπουν όλα τα κοινωνικά στρώματα, δεν αρκούν για να περιθωριοποιήσουν όλη αυτή την ανηθικότητα και παρανομία. Εν τέλει, εκεί εδράζει η γενικότερη σύγχυση στην προσπάθειά μας να βρούμε εχθρούς και φίλους, όπου προβλήματα θεσμικά προσπαθούμε να τα ανάγουμε σε ταξικά.


Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

Intermission #70 (Πάτος edition)

Κράτος που συλλαμβάνει "Παστίτσιους" και αφήνει ανενόχλητους τύπους σαν τους παρακάτω δεν έχει καμία θέση, όχι μόνο στην ευρωπαϊκή οικογένεια, αλλά σε ολόκληρο τον δημοκρατικό κόσμο. Κράτος ξεφτιλισμένο, κράτος ξοφλημένο.


----------


Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2012

Νάτη πάλι η λύση

Την Τρίτη θα επισκεφτεί τη χώρα μας η Άνγκελα Μέρκελ.

Πραγματοποιηθεί δεν πραγματοποιηθεί τελικά η επίσκεψη, η σχετική αναμπουμπούλα έχει ήδη αρχίσει τόσο στα social media όσο και στα ΜΜΕ.

Την Τρίτη συμβαίνει κάτι μαγικό. Μία ολόκληρη κοινωνία («λαός» αριστεριστί), αισθάνεται πως έρχεται στη χώρα μας η πηγή των προβλημάτων της, και δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί αυτή την ένταση.

Από τώρα και μέχρι και την Τρίτη, θα γίνουμε μάρτυρες μίας ευρύτερης υστερίας που δεν θα ξέρεις από πού να την πιάσεις. Θα δεις ωρυόμενους Τράγκες, Παπαδάκηδες, Καμμένους, Λαζόπουλους, Γκλέτσους, Τσίπρες και τους «απλούς πολίτες». Θα δεις φαντασμένους ταλιμπάν του ακραίου νεοφιλελευθερισμού να μιλάνε για τον «Μεσσία». Θα δεις το timeline στο twitter σου να πιάνει φωτιά από σχόλια˙ άλλα κλισέ, άλλα αστεία, άλλα οργισμένα. Θα δεις γραφικές ανοησίες με σβάστικες, κρεμάλες και στρατιωτικά τανκς. Σεξιστικά «αστειάκια» και βρισιές στα καφενεία και μούντζες μπροστά από τις τηλεοράσεις. Αυτά και πολλά άλλα. Αν επιλέξεις να παρακολουθείς τις σχετικές εξελίξεις, οι αισθήσεις σου σε ησυχία δε θα σε αφήσουν.

Θα δεις τον Έλληνα να κοιτάζεται στον καθρέφτη για άλλη μία φορά και να μην μπορεί να διακρίνει το ίδιο του το πρόσωπο. Θα βλέπει τον «φταίχτη» ή το ακανόνιστο είδωλο… την ενασχόληση για αυτή την εβδομάδα που μπορεί να του δώσει το κατάλληλο άλλοθι. Όχι μόνο για την οικονομική του κατάσταση, αλλά για όλα.

Για λίγο θα ξεχαστεί η Χρυσή Αυγή, το σμπαραλιασμένο πολιτικό σύστημα, οι πολιτικάντηδες που με νύχια και με δόντια προσπαθούν να διατηρήσουν το πελατολόγιό τους μετακυλώντας περισσότερους φόρους σε όλους τους υπόλοιπους. Θα ξεχαστεί η ανικανότητα του Κράτους να εφαρμόσει νόμους και θεσμούς, να περικόψει δαπάνες στοχευμένα και όχι οριζόντια, να προωθήσει την ανάπτυξη και την επιχειρηματικότητα. Θα ξεχαστούν, δηλαδή, τα προβλήματα που μόνοι μας δημιουργούμε και μόνοι μας αναγκαζόμαστε να καταπιούμε. Επειδή μας δίνεται και πάλι η ευκαιρία να επιδοθούμε στο αγαπημένο μας άθλημα της επίρριψης ευθυνών από εδώ και από εκεί. Πόσο μάλλον όταν το «από εδώ και από εκεί» συγκεντρώνεται σε ένα μόνο πρόσωπο. Νάτη πάλι η λύση. Πανεύκολη.

Αν κάποιος ιστορικός ή κοινωνιολόγος του μέλλοντος ήθελε την καλύτερη περιγραφή της κοινωνίας που κατοικεί σε αυτή τη χώρα στις αρχές του 21ου αιώνα, αυτή την Τρίτη θα του έδειχνα.


Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Η εγκαθίδρυση του Ελληναρά


Τα γλειψίματα και η εφηβική ρητορική του Προέδρου της ελληνικής Βουλής δεν έσκασαν από το πουθενά μέσα στην αίθουσα του Κοινοβουλίου. Πρέπει πάντα να υπάρχει γόνιμο έδαφος ώστε ένας έμπειρος πολιτικάντης όπως ο κ. Μεϊμαράκης να μπορεί να παραγνωρίζει τις ευθύνες που σηκώνει το τρίτο πρόσωπο στην ιεραρχία της ελληνικής Δημοκρατίας και να ξεφτιλίζει τον θεσμό που ο ίδιος υπηρετεί.

Το γόνιμο έδαφος δεν γίνεται γόνιμο από μόνο του. Θέλει υπομονετικό σκάψιμο, άλεσμα, ενδεχομένως κάποιο ζιζανιοκτόνο και ιδιαίτερη δουλειά. Θέλει χρόνο. Τα «γαλλικά» του κ. Μεϊμαράκη δεν είναι κάτι απόμακρο από την ελληνική επικοινωνία. Η βωμολοχία και η αγένεια είναι στοιχεία που συναντάμε καθημερινά τριγύρω μας. Η διαδικασία όμως που η γλώσσα του δρόμου έχει την ευκολία να χρησιμοποιείται και από τον Πρόεδρο της Βουλής, είναι πιο σύνθετη και χρονοβόρα από την ευκολία που μία παρέα 15χρονων αποκαλεί «μαλάκα» ο ένας τον άλλο. Χρειάζεται μία αποδομημένη κοινωνία. Μία κοινωνία που έχει ισοπεδώσει τους θεσμούς οι οποίοι θα έπρεπε να λειτουργούν ως πυλώνες εγγύησης της εύρυθμης και δημοκρατικής λειτουργίας της. Θα πρέπει οι ίδιοι οι θεσμικοί λειτουργοί να μην κάνουν σωστά το λειτούργημά τους, εμπνεόμενοι από την κοινωνία που επίσης ξευτιλίζει τους θεσμούς και οι μεν να ανατροφοδοτούν τους δε.

Οι θεσμοί είναι συλλογικές οντότητες. Χρειάζονται μία ελάχιστη υποχώρηση από όλα τα μέλη μίας κοινωνίας προκειμένου να παραμένουν σεβαστοί και αντικειμενικά αλώβητοι. Να μεταλλάσσονται και να εξελίσσονται συνεχώς βάσει διαδικασιών που οι ίδιοι ορίζουν. Η σαπίλα του πολιτικού συστήματος, με το συνεχές σιγοντάρισμα των πολιτικών δυνάμεων ολόκληρου του πολιτικού φάσματος, έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο στην απομυθοποίηση των θεσμών στα μάτια της κοινωνίας. Τα «αθώα» φάσκελα προς τη Βουλή, η διάχυτη διαφθορά σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, η συνεχής ατιμωρησία σε σημαντικές ή ασήμαντες παρανομίες, η διόγκωση των άκρων με αποτέλεσμα την φασιστοποίηση Δεξιάς και Αριστεράς, τα κλειστά τσιφλίκια των Πανεπιστημίων, η εξίσωση της σοβαρής επιχειρηματολογίας με την σκουπιδολογία, η διαρκής ανάδειξη ανθρωπάριων και του λόγου τους από τα mainstream ΜΜΕ, και ένα σωρό άλλες καταστάσεις που βιώνουμε εδώ και είκοσι χρόνια και κλιμακώθηκαν τα τελευταία τρία, είναι μερικοί από τους παράγοντες που αποδυνάμωσαν τους θεσμούς.

Λένε πως το χαστούκι του Κασσιδιάρη, συνοδεία του λεκτικού «παλιοκομμούνι» εκτόξευσε τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής. Τα πραγματικά ποσοστά όμως. Χωρίς ψήφους διαμαρτυρίας και αντίδρασης στο «σάπιο πολιτικό σύστημα». Τα ποσοστά αυτών των συμπολιτών μας που την επόμενη μέρα σιγομουρμούριζαν «ε καιρός της ήταν και της Λιάνας να φάει τις μπάτσες της». Και ξαφνικά, μέσα σε μία μέρα, η βία και η αυτοδικία πήραν το πράσινο φως από ένα κοινοβουλευτικό κόμμα, ώστε να σπάσουν το ταμπού του φασισμού που κρατούσε δεκαετίες τώρα.

Το νεοναζιστικό κόμμα που έγινε μόδα δεν ήρθε να προτείνει κάτι νέο ή κάποια λύση για την έξοδο από την οικονομική και κοινωνική κρίση. Απλά έκλεισε το μάτι στον Ελληναρά που κυκλοφορεί ανάμεσά μας και που ανεχόμαστε χρόνια τώρα. Αυτόν που ανέκαθεν είχε μία απέχθεια στους θεσμούς και τις κοινωνικές συμβάσεις. Και αυτός με τη σειρά του, κορδώθηκε, φόρεσε το τσαμπουκαλεμένο και μίζερο βλέμμα του και βγαίνει πλέον καθημερινά στις τηλεοράσεις, κάνει δημόσιες εμφανίσεις, δε δίνει λογαριασμό σε κανένα και γράφει τους θεσμούς του στο αγαπημένο του ανθρώπινο όργανο που το'χει κρυφό καμάρι.

Έτσι και ο Πρόεδρος της ελληνικής Βουλής είδε ότι το έδαφος είναι πλέον γόνιμο ολόγυρά του, και με τη σειρά του έκλεισε το μάτι στον Ελληναρά. Αυτόν που ούτως ή άλλως έκρυβε μέσα του και που είχε σαγηνέψει τους 18.326 συμπολίτες μας που τον ψήφισαν και τους 233 βουλευτές που τον εξέλεξαν Πρόεδρο της Βουλής.


(Οποιαδήποτε ομοιότητα του εικονιζόμενου με τον Πρόεδρο της Βουλής, είναι συμπτωματική)

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Υπάρχουν άνθρωποι...


Υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικό χρώμα, διαφορετική μυρωδιά, διαφορετικό βλέμμα και διαφορετικό χαμόγελο. Άνθρωποι που ντύνονται «ευπρεπώς» και άνθρωποι που φοράνε το πρώτο πράγμα που θα βρουν μπροστά τους. Άνθρωποι που παθιάζονται με κάτι, και άλλοι που απλά λουφάζουν και παρατηρούν.

Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν σε έναν ή πολλούς θεούς, και άλλοι που δεν πιστεύουν σε κανέναν. Υπάρχουν και αυτοί που παραδέχονται στον εαυτό τους και στους άλλους ότι δεν μπορούν να γνωρίζουν με σιγουριά. Υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν βαθιά, και οι άλλοι που πιστεύουν ενοχικά.

Υπάρχουν άνθρωποι που έγιναν πλούσιοι από προσπάθεια και άλλοι από τύχη. Υπάρχουν φτωχοί που είχαν ατυχίες στη ζωή τους και άλλοι που έμειναν φτωχοί από επιλογή. Υπάρχουν ολιγαρκείς και σπάταλοι και αυτοί που απλά αδιαφορούν. Υπάρχουν ενάρετοι και τίμιοι πλούσιοι, όπως υπάρχουν ενάρετοι και τίμιοι φτωχοί. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν αυτό που γουστάρουν, και άλλοι που αναγκάζονται για μικρό ή μεγάλο διάστημα να ζουν μία ζωή που δε θέλουν.

Υπάρχουν ερωτιάρηδες και ψυχροί. Συναισθηματικά πληγωμένοι και διψασμένοι. Υπάρχουν άντρες που ερωτεύονται άντρες, και γυναίκες που ερωτεύονται γυναίκες.

Υπάρχουν συντηρητικοί, προοδευτικοί, σοσιαλιστές, φιλελεύθεροι, αριστεροί, δεξιοί, άνθρωποι που πιστεύουν σθεναρά σε μία πολιτική ιδέα, και άλλοι που αδιαφορούν πλήρως.

Υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικά προβλήματα, βιώματα και εμπειρίες. Υπάρχουν φρικαρισμένοι, αισιόδοξοι, ρεαλιστές, ονειροπαρμένοι, ερωτευμένοι, μίζεροι, και χαζοχαρούμενοι. Υπάρχουν πολυταξιδεμένοι και άλλοι που δεν έχουν φύγει καν από τον τόπο που γεννήθηκαν. Υπάρχουν ντροπαλοί και εξωστρεφείς, χαμογελαστοί και αγέλαστοι… εκατομμύρια διαφορετικές προσωπικότητες που βιώνουν τον κόσμο και εμάς τους υπόλοιπους μέσα από την δική τους οπτική γωνία.

Σε άλλες κοινωνίες, υπάρχει ανεκτικότητα για όλη αυτή την πανανθρώπινη σύνθεση. Στη δική μας, τα περιθώρια ανοχής είναι πολύ μικρότερα. Η υποκειμενική οπτική γωνία επισκιάζει αυτό το πολύχρωμο ψηφιδωτό ανθρώπων. Η διαφορετικότητα πάντα ήταν υπό διωγμό στην Ελλάδα, γιατί η έλλειψη εμπιστοσύνης ήταν ανέκαθεν το πρώτο στοιχείο στις κοινωνικές μας επαφές. Υπάρχουν αρκετοί ιστορικοί και κοινωνικοπολιτικοί λόγοι για αυτό και που μας διαφοροποιούν από άλλες, πιο ανεκτικές κοινωνίας, αλλά δεν αφορούν το παρόν. 

Εάν όμως θέλεις να καταλάβεις γιατί τα ολοκληρωτικά, φασιστικά και συγκρουσιακά πολιτικά ρεύματα ξαφνικά επανεμφανίστηκαν τόσο απότομα στη χώρα μας, μπορείς να ξεκινήσεις από αυτόν τον διωγμό στην διαφορετικότητα. Εάν θες να καταλάβεις γιατί η Χρυσή Αυγή έχει αποκτήσει τέτοιο momentum, μπορείς να διαβάσεις πολλά από αυτά που έχουν γραφτεί και εδώ και αλλού. Η ουσία όμως, η βαθύτερη αιτία, πάντα ξεκινάει από την ανεκτικότητα στο διαφορετικό. Και αυτό ποτέ δεν το κατακτήσαμε ούτε ως κοινωνία, ούτε ως χώρα.

Η ξενοφοβία, η συνωμοσιολογία, αυτή η συνεχής ενασχόληση με τους «εξ-» είναι ένα καλό άλλοθι για να εθελοτυφλούμε στους «εσ-». Και για την σκοτεινή πλευρά, που δεν μπορεί να δει η υποκειμενική μας οπτική γωνία, πάντα έχουμε ένα καλό βρισίδι, έναν τσαμπουκά, μία ανασφάλεια, και μία αίσθηση τρόμου και αποστροφής λες και αν τελικά δεχτούμε να την αντικρύσουμε, θα μας κάψει τα μάτια.


Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Τα "μικρά" πράγματα


Είμαι από αυτούς τους οδηγούς, που όταν οι δρόμοι λιμνάζουν, πηγαίνω σαν χελώνα όταν οδηγώ κοντά σε πεζοδρόμιο με πεζούς. Πολλές φορές εισπράττω αγανακτισμένα κορναρίσματα από πίσω όπου προφανώς υπάρχει μία δυσαρέσκεια για το γεγονός ότι κάθε 50-100 μέτρα φρενάρω και επιταχύνω ολόκληρη τη δεξιά λωρίδα. Με την ίδια διάθεση μαζοχισμού, προτιμώ να κάνω κύκλους για μισή ώρα γύρω από ένα τετράγωνο μέχρι να αδειάσει μία θέση παρκαρίσματος, ή να παρκάρω ένα χιλιόμετρο πιο μακριά, παρά να παρατήσω το αυτοκίνητο πάνω στο πεζοδρόμιο ή σε διάβαση πεζών. Παρομοίως, μπαίνω στον «κόπο» να ανάβω τα φώτα μου σε τούνελ ή σε βροχερές μέρες, να θεωρώ τις λεωφορειολωρίδες και τις ΛΕΑ άβατες, να στήνομαι σε ουρές χωρίς να ξεφυσάω στο αυτί του μπροστινού, και γενικώς να αποφεύγω να σχηματίζω αυτή την έκφραση τσαμπουκά όταν ενοχλούμαι από κάτι.

Είμαι από αυτούς που πάντα λένε «καλημέρα», «καληνύχτα», «ευχαριστώ», «παρακαλώ» με χαμόγελο, και παρόλο που γενικά χρησιμοποιώ μία πιο χύμα φρασεολογία στην καθημερινότητά μου στο οικείο περιβάλλον, πάντα φροντίζω να μιλάω στον πληθυντικό και ευγενικά σε ανθρώπους που δεν ξέρω. Κοινώς, έχω αυτή την – κατά πολλούς Έλληνες – «πλαστική» και «υποκριτική» ευγένεια που συναντάει κανείς σε βορειοευρωπαϊκές χώρες και γενικώς κοινωνίες που διέπονται από ένα στοιχειώδες άτυπο κοινωνικό συμβόλαιο ευγένειας.

Σε αντίθεση με πολλούς, επίσης Έλληνες, δεν θεωρώ την ευγένεια μία ελιτίστικη στάση ζωής που πηγάζει ετυμολογικά από τους Ευγενείς, δηλαδή την αριστοκρατία, αλλά μία δημιουργική δομή επικοινωνίας που, έστω και επιφανειακά, διασφαλίζει μία κοινωνική άνεση και εξωστρέφεια. Ταυτόχρονα, θεωρώ ότι σε κοινωνικές επαφές η αγένεια ή η ευγένεια, μπορούν να σηματοδοτήσουν μία ατομικιστική κοινωνία ή μία συλλογική αντίστοιχα.

Η ευγενική συμπεριφορά δεν είναι μόνο θέμα μορφωτικού επιπέδου ή πνευματικής καλλιέργειας. Είναι στάση ζωής και παρά τις ενστάσεις των απανταχού σνομπ Ελληναράδων, χρειάζεται καθημερινή προσπάθεια, ειδικά εκείνες τις ημέρες που η κακή διάθεση για οποιονδήποτε λόγο μπορεί να επισκιάζει οποιοδήποτε κοινωνικό savoir vivre. Το να χαμογελάς και να είσαι ευγενικός στο περιβάλλον σου ή στον τυχαίο άγνωστο που θα αναγκαστείς να έχεις μία κάποιου είδους συναλλαγή, δείχνει τον σεβασμό σου προς αυτόν, αλλά κυρίως την προσωρινή υποβάθμιση των δικών σου προβλημάτων για χάρη της ευρύτερης κοινωνικής «αύρας» και εξωστρέφειας. Και επειδή συνηθίζουμε σε αυτά εδώ τα μέρη να μιλάμε με όρους μαγκιάς, πιστεύω ότι μεγαλύτερη μαγκιά είναι να καταφέρνεις να φέρεσαι ευγενικά στους άλλους όσα προβλήματα και αν έχεις στο κεφάλι σου, παρά να τα ξερνάς στη μούρη του πρώτου τυχόντα, επειδή έτσι σου βγήκε. Η σύγκριση εξωστρεφούς μιζέριας δεν είναι και τόσο μαγκιά στην τελική.

Θεωρώ ότι στην κοινωνική κρίση που περνάμε και για την οποία έχουν γραφτεί gigabytes απόψεων στο διαδίκτυο και αλλού, τα πρώτα σημάδια αλλαγής του κλίματος θα φανούν από μικρά, καθημερινά και ασήμαντα – για πολλούς- πράγματα, όπως η ευγένεια. Πράγματα που αποδεικνύουν περίτρανα, ότι παρά τα μεγάλα και σοβαρά προβλήματα που έχουμε σε κοινωνικό επίπεδο, προβάλλουν τουλάχιστον μία ατομική προσπάθεια του καθενός προς την κατεύθυνση της κοινωνικής συνοχής και της αλληλεγγύης. Και αυτή η θεωρία μου, ενδυναμώνεται από το γεγονός ότι ευγενικούς ανθρώπους συναντάει κανείς σε όλα τα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα ανεξαρτήτως βιοτικού ή πολιτισμικού επιπέδου. Απομένει απλά αυτοί οι άνθρωποι από πενιχρή και γραφική μειοψηφία να αποτελέσουν θετικά πρότυπα για τους υπόλοιπους.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...