Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Γονατίζοντας ευλαβικά στη θεά Μιζέρια


Πρόσφατα μία έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι εύποροι άνθρωποι τείνουν να έχουν έντονη την αίσθηση ότι δικαιούνται 100% την ευημερία και τον πλούτο που κατέχουν. Όσο η ευπορία μειώνεται, δηλαδή όσο κατεβαίνουμε κοινωνικά στρώματα, συμβαίνει το αντίστροφο˙ οι φτωχότεροι άνθρωποι τείνουν να έχουν την έντονη αίσθηση ότι αδίκως βρίσκονται στην κατάσταση που βρίσκονται. Το βασικό στοιχείο της έρευνας δεν είναι τόσο το αυτονόητο που μόλις ειπώθηκε, αλλά το γεγονός ότι και στις δύο ομάδες ανθρώπων, εύπορων και άπορων, δεν γίνεται διάκριση σε αυτούς που δικαίως αισθάνονται αυτό που αισθάνονται και τους άλλους. Δηλαδή, το ίδιο ισχύει για τους πλούσιους που έφτιαξαν με κόπο τον πλούτο τους, αλλά και αυτούς που είτε κληρονόμησαν, είτε ενεπλάκησαν σε παράνομες και διαπλεκόμενες συναλλαγές ή χρησιμοποίησαν αθέμιτα μέσα για τον πλουτισμό τους. Το ίδιο επίσης ισχύει για τους φτωχούς που όντως υπέπεσαν σε μία σειρά από κακουχίες, ατυχίες και λάθος επιλογές, αλλά και αυτούς που ενώ είχαν ευκαιρίες να ανέλθουν προτίμησαν συνειδητά να μην τις εκμεταλλευτούν.

Πριν δύο χρόνια είχε βγει μία άλλη έρευνα που είχε καταλήξει σε ένα εξίσου ενδιαφέρον συμπέρασμα. Οι άνθρωποι που είναι σε συνεχή εγρήγορση και έχουν μία γενικότερη αισιοδοξία και θετική στάση ζωής, είναι πιο «τυχεροί» από τους παραιτημένους και τους απαισιόδοξους. Το «τυχεροί» σε εισαγωγικά, καθώς η έρευνα αναγνώριζε ότι η τύχη δεν είναι κάποια μεταφυσική έννοια, αλλά ο χαρακτηρισμός της στάσης ζωής και συμπεριφοράς που μας επιτρέπει να αναγνωρίζουμε τις διάφορες διάσπαρτες ευκαιρίες όταν παρουσιάζονται και να τις εκμεταλλευόμαστε τάχιστα και απερίσκεπτα. Στο παράρτημα της ίδιας έρευνας επιβεβαιώθηκε και η γνωστή λαϊκή ρήση «η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς».

Δυστυχώς δεν έχω διαδικτυακές πηγές για αυτές τις έρευνες, καθώς τις είχα εντοπίσει εκτός διαδικτύου, και θα είχε ενδιαφέρον να παρουσιαστούν τόσο τα αναλυτικά αποτελέσματα όσο και η μεθοδολογία τους. Τις θυμήθηκα προχθές, όταν η Μελίνα Δασκαλάκη με ρώτησε στην ραδιοφωνική εκπομπή της στον Amagi, γιατί ως κοινωνία δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε από τα στάδια της άρνησης, της οργής και της κατάθλιψης προκειμένου να προχωρήσουμε σε αυτά του συμβιβασμού, της αποδοχής και κατ’ επέκταση της δημιουργίας και ανάπτυξης. Ανάμεσα στον αχταρμά των ιστορικών κατάλοιπων, των πολιτικών δυναμικών του τελευταίου αιώνα, των συνθηκών ίδρυσης του ελληνικού κράτους, της έντονης επιρροής της θρησκείας στη μοιρολατρία, της κοινωνιολογικής επέκτασης της συνεχούς σύγκρουσης του ανατολίτικου συναισθηματισμού με τον ευρωπαϊκό λόγο, μου ήρθαν στο μυαλό και αυτές οι δύο έρευνες.

Αυτές τις μέρες, φιλοξενούμαι σε ένα χωριατόσπιτο και τυχαίνει – παρά τη θέλησή μου - να παρακολουθώ διάσπαρτα δελτία ειδήσεων, και πρωινάδικα τηλεπαράθυρα με το γνωστό δημοσιογραφικό και πολιτικό τσίρκο στην καθιερωμένη τηλεοπτική καθημερινή του παρέλαση. Και όταν η παραίτηση, η εξαθλίωση, ο μηδενισμός, ο λαϊκισμός και η τρομολαγνία γίνονται τόσο αναπόσπαστα μέρη της καθημερινότητας του μέσου δύσμοιρου που ψάχνει μία νότα αισιοδοξίας από τους επαγγελματίες ΜΜΕδες της απαισιοδοξίας, φυσικό είναι να κατανοείς κι εσύ την απελπισία του. Φυσικό είναι να πιάνεις τον εαυτό σου στιγμιαία να μπαίνει στη λούμπα που προσπαθεί να μας πείσει η νεοελληνική Αριστερά χρόνια τώρα, ότι ο μέσος ψηφοφόρος απλά εξαπατάται την ημέρα των εκλογών.

Σε μία κοινωνία που έχει βαλτώσει, προσπαθώ να βρω εκείνη την απειροελάχιστη μεταβλητή, που με ένα butterfly effect θα διογκωθεί και θα τα μεταμορφώσει όλα. Μη νομίζεις ότι δεν γίνεται. Εξαρτάται πάντα από το χρονικό δικαίωμα που του δίνεις. Απλά στη δική μας χώρα και στις κοινωνίες που κατοικούν εντός αυτής, τα συμπλέγματα είναι πολλά και μπερδεμένα μεταξύ τους με διάφορους τρόπους που αυτή η μεταμόρφωση φαντάζει σχεδόν ουτοπική. Σε κάθε περίπτωση, όσο νομοτελειακά η ακμή και η παρακμή ενός πολιτισμού έχουν συγκεκριμένη περιοδικότητα, τόσο τυχαίο παραμένει το μέλλον μίας κοινωνίας που προσπαθεί να λύσει σημερινά προβλήματα με λογαριασμούς και κοινωνικά χρωστούμενα του παρελθόντος μέσα σε ένα γενικότερο περίβλημα μαζικής μιζέριας και απαισιοδοξίας.


Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

Πολιτικό σκηνικό 2013


Με το 2012 να πλησιάζει στο τέλος, και το 2013 προ των θυρών, τα κόμματα κάνουν τον απολογισμό αλλά και την καταγραφή των στρατηγικών τους για το νέο έτος. Συγκεκριμένα:

Νέα Δημοκρατία
Ιδιαίτερα συγκινημένος εμφανίζεται ο πρόεδρος της ΝΔ κ. Σαμαράς μετά την απονομή του τίτλου «πολιτικός της χρονιάς» από την γερμανική εφημερίδα Handelsblatt. Μετά την περσινή βράβευση του Γιώργου Παπανδρέου για τον εξαιρετικό αντικαπνιστικό νόμο που εφαρμόζεται μέχρι και το τελευταίο εκατοστό της Ελλάδας, ο κ. Σαμαράς κάνει περήφανη τη χώρα μας για άλλη μια φορά. Όπως άλλωστε δήλωσε και ο ίδιος, είχε δει όραμα πριν μία εβδομάδα όπου η Παναγία του αποκάλυψε αυτή την διάκριση, παρά το γεγονός ότι στην καθημερινή του συνομιλία με τον Θεό δεν είχε ειπωθεί κάτι σχετικό. Η ΝΔ θεωρεί ότι όλα αυτά δεν είναι τυχαία, αφού οι πόλεις μας σταδιακά επανακαταλαμβάνονται από τις τοπικές οργανώσεις της Χρυσής Αυγής, όπως άλλωστε είχε δεσμευτεί προεκλογικά ο κ. Σαμαράς.

ΠΑΣΟΚ
Ιδιαίτερα συγκινημένος εμφανίζεται και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Βενιζέλος καθώς εκτιμά πως μέχρι τον ερχόμενο Ιούνιο η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος μπορεί να συγκρατηθεί στον αριθμό των δύο μελών, ένα εκ των οποίων θα είναι ο ίδιος. Ήδη άλλωστε ανακοίνωσε την έκδοση του βιβλίου που θα κυκλοφορήσει μέσα στον Ιανουάριο με τίτλο «Εγώ, το ΠΑΣΟΚ», όπου μέσα από μία δραματική αυτοβιογραφία θα εξηγεί πως με την ανάληψη της προεδρίας του κόμματος, δεν έσωσε μόνο το ΠΑΣΟΚ, αλλά και ολόκληρη τη χώρα.

ΔΗΜΑΡ
Εμφανώς προβληματισμένα δείχνουν τα μέλη της ΔΗΜΑΡ καθώς η μάχη μεταξύ ιδεολογικής ευσυνειδησίας, ρεαλιστικής οπτικής, αριστερής πολιτικής και πραγματικότητας διαχέεται σε όλο το ιδεολογικό φάσμα της παράταξης και ανάμεσα στα σοσιαλδημοκρατικά, κεντροαριστερά και φιλελεύθερα στρατόπεδα. Ο κ. Κουβέλης πάντως εμφανίζεται αισιόδοξος και θεωρεί ότι σε 50 χρόνια το πολύ, το κόμμα θα έχει βρει τον ιδεολογικό του παλμό και θα μπορέσει να σταθεί ακέραιο στα πόδια του.

ΣΥΡΙΖΑ
Παρόμοιος προβληματισμός υπάρχει και στον ΣΥΡΙΖΑ λίγο πριν αναλάβει την εξουσία της χώρας, αφού οι προσπάθειες του κ. Τσίπρα να βρει ιδεολογικούς συμμάχους εκτός Ευρώπης απέβησαν άκαρπες. Ο ίδιος ευχήθηκε να ζούσαν ακόμα ο Καντάφι και ο Γιασέρ Αραφάτ καθώς θα μπορούσε να ακολουθήσει πιστά την τακτική ανόδου στην εξουσία του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου. Ωστόσο, η αισιοδοξία είναι διάχυτη στο κόμμα, καθώς έχουν απομείνει ακόμα τρεις ήπειροι στον πλανήτη, στις οποίες το επικοινωνιακό επιτελείο του κόμματος θα επιχειρήσει να βρει ιδεολογικούς συμμάχους.

Καμμένοι  Έλληνες
Την αισιοδοξία του κ. Βενιζέλου φαίνεται να μοιράζεται και ο κ. Καμμένος, αφού εκτιμά ότι μέχρι τον Ιούνιο, ενδεχομένως η Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του να απαρτίζεται από τρία μέλη, γεγονός το οποίο θα γιορταστεί αφού συμβολίζει την ενότητα και την ανεξαρτησία του κόμματος απέναντι στον ξένο εισβολέα και τον εγχώριο δωσίλογο/ προδότη του γένους Τσολάκογλου.

ΚΚΕ
Πληθώρα συσκέψεων θα έχουν τα όργανα του ΚΚΕ μέσα στο 2013, προκειμένου να σχεδιαστούν και να προγραμματιστούν οι εορταστικές εκδηλώσεις για το 2017 όπου θα γιορταστούν σε απευθείας σύνδεση με τη Β. Κορέα τα 100 χρόνια από την επανάσταση του 1917. Τα ίδια όργανα έχουν επωμιστεί και το φορτίο να σχεδιάσουν τις μελλοντικές κινήσεις του κόμματος ώστε το 2227 να καταφέρει να μπει ιδεολογικά στον 21ο αιώνα. Η αποστολή αυτή διχάζει τους συντρόφους του κόμματος, καθώς κάποιοι επιμένουν ότι ο Μαρξ θα είναι για πάντα επίκαιρος, ενώ άλλοι έχουν ενδοιασμούς για την επαφή του κόμματος με τη στοιχειώδη πραγματικότητα.

Χρυσά Αυγά
Σημαντικά είναι τα νέα από το μέτωπο της Χρυσής Αυγής, καθώς οι βουλευτές του κόμματος έχουν προγραμματίσει μία σειρά από εκπαιδευτικά συνέδρια, όπου σημαντικοί καθηγητές της Βιολογίας και της Ανθρωπολογίας θα επιχειρήσουν να επιμορφώσουν τα μέλη και τους ψηφοφόρους του κόμματος σχετικά με τα συγγενικά τους είδη. Ιδιαίτερη αναφορά θα γίνει στον Fasistopithecus Hellenaris, τα Algae, Protozoa, Actinobacteria, Photoeobacteria, Nanoarchaeota και άλλα είδη που μοιράζονται τους προβληματισμούς και το ιδεολογικό πλαίσιο της Χρυσής Αυγής.

Δράση
Τιτανοτεράστια επιτυχία σημείωσε το συνέδριο προσπάθειας συγκρότησης ενός ενιαίου σοσιαλδημοκρατικού, μεταρρυθμιστικού, κεντροαριστερού, φιλελεύθερου, οικολογικού, φιλοευρωπαϊκού, ψυχεδελικού, έντεχνου και rock nroll χώρου. Η επιτυχία ήταν τόσο γιγάντια που το κόμμα ήδη ψάχνει νέο ιδιόκτητο δεκαόροφο κτίριο για να στεγαστούν οι δραστηριότητες του νέου φορέα, προκειμένου να επέλθουν νέα συνέδρια διαλόγου, φιλοσοφίας και προβληματισμού αλλά και για να τυπωθούν τα χιλιάδες δοκίμια και διατριβές που θα προκύψουν από αυτά τα συνέδρια.

Rixie
Πυρετωδώς εργάζεται το επικοινωνιακό επιτελείο της ΡΙΚΣΣΥ, καθώς μεθυσμένο ακόμα από την επιτυχία του ακρωνυμίου του νέου σχηματισμού, προσπαθεί να δημιουργήσει ένα εξίσου πετυχημένο logo, αλλά και να σχεδιάσει τα φωτορυθμικά που θα συνοδεύουν τον κ. Λοβέρδο στις εμφανίσεις του. Επικρατέστερο χρώμα θεωρείται το μωβ, αν και υπάρχουν ενστάσεις καθώς δεν θεωρείται τόσο ριζοσπαστικό και ρηξικέλευθο.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Πιο τσαντισμένα και μίζερα από ποτέ φαίνεται να είναι τα μέλη του ΑΝΤΑΡΣΥΑ αφού παρά τις προσδοκίες τους, περιστασιακά υπάρχουν ακόμα ευτυχισμένοι άνθρωποι στην Ελλάδα. Θεωρούν ότι το 2013 θα είναι μίζερο αρκετά ώστε να στραβώσουν ακόμα περισσότερο, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ θα ανέβει στην εξουσία, και όπως και να το κάνεις δεν υπάρχει πιο εκνευριστικό πράγμα από μία συστημική αριστερά.



Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

Οι ύστατες προσπάθειες επιβίωσης του λαμόγιου



Τον βλέπεις τον κύριο στα δεξιά; Δεν ξέρω ποιος είναι. Δεν με ενδιαφέρει να μάθω. Εσύ πιθανώς να ξέρεις. Εγώ τον είδα να ποζάρει σε διάφορα πλάνα στην τηλεόραση και να συνοδεύει τις μάχιμες δηλώσεις κάποιου άλλου «αγωνιστή» της ΠΟΕ – ΟΤΑ. Με το γνωστό απεχθές βλέμμα που κουβαλάει πάνω του όλη τη μιζέρια του πλανήτη. Με την πρώτη ευκαιρία, άρπαξε από τη γραβάτα τον Γενικό Γραμματέα του Δήμου Αμαρουσίου, είτε για να κάνει το εφέ του μπροστά στις κάμερες, είτε γιατί όντως ήθελε να εκφράσει έμπρακτα τη μιζέρια του.

Υπάρχει πλέον δεδικασμένο σε τέτοιου είδους τραμπουκισμούς. Ο «λαϊκός αγώνας» απλά σκοντάφτει πάνω σε κεφάλια και σε γραβάτες. Όπως παλιότερα «ταραχοποιοί» σκόνταφταν πάνω σε ζαρτινιέρες.

Δεν τσιμπάω πια το παραμύθι περί αίσθησης δικαίου σε τέτοια σκηνικά που κλείνουν το μάτι στους τραμπουκισμούς, όπως δεν τσίμπαγα πριν δύο χρόνια στην αθωότητα του γιαουρτιού και των «αυθόρμητων» προπηλακισμών από «απλούς» πολίτες. Φάνηκε στις εκλογές και φαίνεται καθημερινά πλέον, ποιοι επωμίζονται κέρδη από την διάχυση της κουλτούρας της οργισμένης αυθόρμητης αυτοδικίας. Φαίνεται και που πάει το πράγμα και πόσο απροκάλυπτα οι τραμπουκισμοί συμβαίνουν πλέον σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα υπό το αδιάφορο και κυνικό βλέμμα του Κράτους.

Οι απόφοιτοι Δημοτικού που προπηλάκισαν τον Γερμανό πρόξενο και που μπροστά στις κάμερες ξέρουν να πουλάνε μαγκιά και τσαμπουκά, αλλά στο εδώλιο του Δικαστηρίου κλαίγονται και δικαιολογούνται σαν κλαμένα αιδοία, είναι αυτό το είδος Ελληναρά που προσπαθεί να επιβιώσει στο νέο τοπίο. Και δεν αναφέρομαι στην πραγματική επιβίωση που καλούνται να αντιμετωπίσουν χιλιάδες οικογένειες που πλήττονται άμεσα από την κρίση. Αναφέρομαι στην πολιτική και ιδεολογική επιβίωση. Σε αυτό το λαμόγιο που είτε ως συνδικαλιστής είτε ως επιχειρηματίας έχει πελατειακές δοσοληψίες με το Δημόσιο και έχει μάθει να επιβιώνει μόνο ως παράσιτο της υπόλοιπης κοινωνίας. Ο «παράγοντας» που ξέρει μόνο τους «κατάλληλους» ανθρώπους ώστε να γλύφει ή να εκβιάζει ανάλογα για να επιβιώνει ο ίδιος και να πουλάει μούρη στην ομήγυρη του. Το ακαλλιέργητο ανθρωπάριο που δεν ξέρει καν πώς να αναλαμβάνει την στοιχειώδη ευθύνη των πράξεών του, αλλά πάντα κρύβεται πίσω από όχλους και αόριστες συνθηματολογίες.

Δες πόσο περίτεχνα παρανομούντες συνδικαλιστές και επιχειρηματίες επιπέδου Λαυρεντιάδη καλύπτονται από τους εκάστοτε πολιτικούς τους χώρους- ξενιστές. Δες με πόσο περίσσιους ελιγμούς, το πολιτικό φάσμα αναδιατάσσεται προκειμένου να κρύψει «κάτω από το χαλάκι» τα λαμόγια που εξέθρεψε. Το ΠΑΣΟΚ διαχέεται σε άλλους χώρους που φλερτάρουν με την εξουσία, ο ΣΥΡΙΖΑ μεταμορφώνεται μέσα σε μία νύχτα σε βασικό συστημικό παίκτη, ακολουθώντας πιστά τα χνάρια του «ριζοσπαστικού» ΠΑΣΟΚ των 70’s και η ΝΔ προσπαθεί να φορέσει το προσωπείο του εκσυγχρονισμού και των μεταρρυθμίσεων. Ότι προλάβει ο καθένας να επωμιστεί. Ακόμα και αν το τίμημα είναι η πλήρης απαξίωση των θεσμών και του πολιτεύματος. Η κοινωνία τροφοδοτεί το σύστημα και αυτό με τη σειρά του την κοινωνία. Είμαστε σε αρένα. Όλα επιτρέπονται.

Μοναδικό θετικό σημάδι όλων αυτών, είναι το σκάσιμο της φούσκας των Καμμένων Ελλήνων που ενδεχομένως να σηματοδοτεί την σταδιακή αποδόμηση όσων δήθεν πολιτικών βασίστηκαν στα προχειροστημένα θεμέλια του λαϊκισμού και της διάχυτης ανοησίας. Και πάλι όμως, κρατάω πολύ μικρό καλάθι.

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

ΥΠΑΡΧΟ


Σε ένα νησί των «ασήμαντων» Κυκλάδων υπάρχει ένας μικρός κολπίσκος στον οποίο καταλήγει ένας χωματόδρομος. Ο κολπίσκος δημιουργεί μία ωραία βοτσαλωτή παραλία η οποία ακόμα και τον Αύγουστο δεν έχει μεγάλη κίνηση αφού όλες οι υπόλοιπες παραλίες του νησιού έχουν ωραίες αμμουδιές και άνετες ασφαλτοστρωμένες προσβάσεις. Στη μέση της απρόσιτης βοτσαλωτής παραλίας υπάρχει κάτι σαν παράγκα με μία γεννήτρια, μία υποτυπώδη κουζίνα, ένα ψυγείο, μία όμορφη κατάφυτη πέργολα και μερικά χειροποίητα τραπεζοκαθίσματα από κάτω της. Υπάρχει και μία ξύλινη ταμπέλα που γράφει «ΥΠΑΡΧΟ». Έτσι ακριβώς. Κεφαλαία και με «ο» στο τέλος.

Η παράγκα έχει και ιδιοκτήτη. Τον «Υπάρχω» - κατά το εξαρχειώτικο παρατσουκλιολόγιο. Ο «Υπάρχω» παράτησε τη γκαρσονιέρα στα Εξάρχεια κάπου εκεί τέλη ’80 αρχές ’90 και πήγε και εγκαταστάθηκε στην βοτσαλωτή παραλία του. Έχτισε αυτή την παράγκα, την μετέτρεψε σε κάτι σαν ταβέρνα και αν βρεθεί κανένα πεινασμένο, ρακένδυτο, φρίκουλο στα τραπεζάκια του μπορεί και να του κεράσει ολόκληρο το γεύμα. Το χειμώνα βοηθάει τους ντόπιους στο ψάρεμα για να βγάζει ένα μεροκάματο, και αφήνει κάτι στην άκρη για να μπορέσει να ψωνίζει προμήθειες για το καλοκαίρι που λειτουργεί την «ταβέρνα» του.

Ο «Υπάρχω» είναι Αναρχικός. Όχι «αναρχικός», αλλά Αναρχικός. Ο κλασσικός μαλλιάς με το απεριποίητο μούσι που έκανε ευκαιριακές δουλειές, απλά για να πληρώνει το ενοίκιο και να βοηθάει όποιον είχε ανάγκη για στέγη ή χρήματα. Χωρίς να εκφράζει κάποια απέχθεια για τους πλούσιους και τους νοικοκυραίους. Με 100% συνειδητό τρόπο ζωής. Ο «Υπάρχω» μέσα στη στενή γκαρσονιέρα του, διοργάνωνε σχεδόν καθημερινά κάτι σαν βραδιές ανάγνωσης. Πήγαινες σπίτι του με ένα δυο πακέτα τσιγάρα, μία σακούλα ρετσίνες και καθόσουνα μαζί του να διαβάσεις και να αναλύσεις. Πότε η «Ασκητική» του Καζαντζάκη, πότε σύντομες ιστοριούλες του Μπουκόφσκι, σκόρπια δοκίμια από Thoreau, Villa, Moore, αλλά και πιο κλασσικούς όπως Ντιντερό, Καντ, Τζων Λοκ. Τέτοια πράγματα. Αρκετά αιρετικά, αν σκεφτείς ότι ο Μπακούνιν και ο Κροπότκιν μονοπωλούσαν από τότε το εξαρχειώτικο διανοητικό φενγκ σούι.

Ο «Υπάρχω» δε νομίζω να μισούσε κανέναν. Εκτός από την αντιεξουσιαστική θεώρησή του για τα πάντα, έβγαζε έναν χαρακτήρα περισσότερο αλληλεγγύης και αλτρουιστικής διάθεσης, παρά συγκρουσιακής και πολεμικής. Ίσως γι’ αυτό και τον εκνεύριζαν οι μπαχαλάκηδες. Πάντα μετά από πορείες, όλο και κάποιος κατατρεγμένος πιτσιρικάς θα έβρισκε καταφύγιο σπίτι του και ο «Υπάρχω» θα τον έβριζε. Ο ίδιος θεωρούσε ότι η βία δεν συνάδει με την αναρχική θεώρηση των πραγμάτων γιατί η παραμικρή εισαγωγή βίας σε ένα κοινωνικό σύνολο για οποιονδήποτε λόγο ή αιτία, αναπόφευκτα θα δημιουργούσε την σταδιακή διόγκωσή της, άρα και την επιβολή εξουσίας.

Κατέβαινε όμως στις πορείες και επειδή πάντα ήταν μπροστάρης σε κάποιο αναρχικό μπλοκ, πολλές φορές μπουζουριαζόταν μαζικά μαζί με τους πιτσιρικάδες που έβριζε και φυσικά έτρωγε και το ξύλο που «του αναλογούσε».

Απηύδησε με την όλη κατάσταση στα Εξάρχεια και τη συνεχή διαβολή του χώρου μέσα από τα ίδια του τα παιδιά και σταμάτησε να τρέφει οποιαδήποτε προσδοκία για την επιβίωση μίας ιδέας που είχε γαρνιριστεί με έντονα χουλιγκανικά και βίαια στενόμυαλα στοιχεία. «Δεν υπάρχουν πλέον γνήσιες ιδέες, παρά μόνο ιδεολογικές βιτρίνες κρυφοτραμπούκων και αμόρφωτων, φιλόδοξων πολιτικάντηδων», έλεγε.

Βέβαια όλα αυτά δεν τα έζησα εγώ προσωπικά. Τα έμαθα από ένα κοινό φίλο αλλά και τον ίδιο όταν το καλοκαίρι του ’96 έτυχε και βρέθηκα με το σακίδιο και την αιώρα μου στην βοτσαλωτή του παραλία. Ήταν και αρχές Ιουνίου, οπότε είχε όρεξη να διηγηθεί πολλά. Μόλις είχε παραλάβει και τις προμήθειες για το καλοκαίρι, οπότε τις πέντε μέρες που έμεινα στη σκιά της παράγκας του, αναθεώρησα κι εγώ ο ίδιος πολλές μυθοπλασίες που είχα φτιάξει μέσα στο αγριεμένο μυαλό μου.

Δεν ξέρω αν σήμερα υπάρχει ο «Υπάρχω». Το ’96 ήταν κάπου στα 50-κάτι με έντονα τα σημάδια αλκοολισμού και υπαρξιακής γήρανσης. Ξέρω πάντως με σιγουριά ότι εκείνη την περίοδο που έχτισε την καλύβα του ήταν πιο ζωντανός από ποτέ, και ικανοποιημένος που μπορούσε να βιώσει έμπρακτα τις αμπελοφιλοσοφίες του περί αναρχικού βίου.

Επίσης, δεν ξέρω πως ξαφνικά τον θυμήθηκα στην παραλία του εν μέσω της σημερινής χειμωνιάς. Ίσως επειδή αρχίζω και βλέπω το αδιέξοδο που αισθάνθηκε και ο ίδιος διακρίνοντας το διάχυτο μίσος μέσα στην κοινωνία μας. Και σκέψου ότι τότε δεν υπήρχε καμία υπαρκτή κρίση του καπιταλισμού για να στηριχτούν οι ιδέες του. Τουλάχιστον όχι αισθητή στο πετσί των ομοϊδεατών του. Είχε όμως την διαύγεια να διαχωρίζει τα πάθη των ανθρώπων από τα αόριστα συστήματα και τη συνθηματολογία που ποτέ δεν είχε έμπρακτη σημασία. Και μπορούσε να δει ότι ένας άνθρωπος με μίσος ή απέχθεια προς κάποιον άλλο, αναγκαστικά γίνεται μέρος αυτού που βρίζει ο ίδιος.


Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

Συνηθισμένοι στη Χρυσή Αυγή


Ανοίγεις ένα τυχαίο κανάλι στην TV και βλέπεις την απόγνωση. Βλέπεις τη δίψα του δημοσιογράφου να βγάλει όση περισσότερη απελπισία μπορεί από τον δύσμοιρο περαστικό στο δρόμο που βρίσκει λίγα δευτερόλεπτα προβολής στο γυαλί. Βλέπεις την ηθική εξαθλίωση που επιβάλλουν τα «πολιτικά» πρωινάδικα, με αγριοφωνάρες, μεγαλοδημοσιογράφους που προσπαθούν να βγάλουν ένα ύφος που συμπάσχει με τον «δοκιμαζόμενο λαό».

Βλέπεις τον κωμικό της Τρίτης. Στη σάτιρα επιπέδου καραγκιόζη. Το εύκολο γέλιο της απόγνωσης. Κατευθύνει την ατζέντα όπου θέλει, μπροστά από τα ορθάνοιχτα στόματα που καταπίνουν σαν αποβλακωμένα.

Βλέπεις τον πολιτικάντη, που έχει αραχνιάσει ο κώλος του στο έδρανο, να χορεύει ζεϊμπεκιές. Να χτίζει αυθαίρετα, να βολεύει έργα από εδώ και εκεί και να συνεχίζει να εκλέγεται. Η Δικαιοσύνη δεν τον αγγίζει. Το ίδιο και το λαϊκό αίσθημα. Τόσοι βολεμένοι, με καμάρι θα τον ξανασταυρώσουν.

Βλέπεις μία αστυνομία γεμάτη φασιστοειδή στοιχεία που αυτοδικούν στο όνομα της εξουσίας τους. Χωρίς καμία επίγνωση του θεσμού που υπηρετούν. Χωρίς κυρώσεις, εκτός από φανφάρες άνευ έμπρακτης σημασίας του αρμόδιου Υπουργού.

Βλέπεις τα Πανεπιστήμια να μετατρέπονται σε εστίες τραμπουκισμού, φασισμού και τρομοκρατίας. Στο όνομα οποιασδήποτε ιδέας κατεβάσει το κάθε φυντάνι που χρησιμοποιεί του χώρους του Πανεπιστημίου για να προπαγανδίσει τον ιδεολογικό σκοταδισμό του. Μίας ιδέας που «γαργαλάει» το πάθος και την οργή ενός μετεφηβικού αδιεξόδου. Η τραγική ειρωνεία: Οι χώροι της ζύμωσης ιδεών, της προόδου και της επιστήμης, γεμάτοι σκοταδιστικά, συντηρητικά και ολοκληρωτικά σκουπίδια.


Βλέπεις τη Δικαιοσύνη να αθωώνει τους τραμπούκους του Γερμανού πρόξενου. Λαϊκοί αγωνιστές της πλάκας που μετά βίας τελείωσαν ένα Δημοτικό και δεν έχουν τα μούτρα να σταθούν ακέραιοι στις ιδέες τους μέσα στο Δικαστήριο. Και το Δικαστήριο τους επιβραβεύει. Τραμπουκίστε ελεύθερα. Κι εμείς λαϊκό δικαστήριο είμαστε… μαζί σας!

Βλέπεις την παρανομία διάχυτη σε κάθε γωνιά. Δεν έχει μείνει πινακίδα του ΚΟΚ χωρίς την «υπογραφή» ποδοσφαιρικών χουλιγκάνων. Και δεν τρέχει μία. Παιδιά είναι. Ας μουτζουρώνουν και ας μουντζώνουν προς τη Βουλή. Διεκδικούν τα όνειρά τους. Μακριά από τα δικά μας. Ας κάνουν ότι θέλουν. Ας γεμίζουμε κάθε ελεύθερο τετραγωνικό τοίχου με λόγια μίσους. Μαζική μιζέρια.

Βλέπεις ισοπέδωση των εννοιών. Η «βία», η «χούντα», οι «δωσίλογοι», το «αίμα», οι «ανθρωποφάγοι». Όλες αυτές οι υπέροχες λέξεις σε μία ομοιογενή σαλάτα. Ξεχνάμε ιστορία, ξεχνάμε ανθρώπινες θυσίες, βασανιστήρια, θανάτους, πολέμους, εξορίες, χίλιες δυο αμαυρωμένες σελίδες της ιστορίας μας. Για χάρη του πάθους, της γιούχας και της έντασης που με το παραμικρό ανοίγει κεφάλια στα δύο.

Βλέπεις μία Αριστερά που πλέον απλά σιγοντάρει οποιαδήποτε ιδέα, πράξη ή λόγο που αποδομεί την Δημοκρατία. Την ήδη κατακερματισμένη Δημοκρατία. Αυτή για την οποία πάλεψαν οι μεγαλύτεροι αγωνιστές του αριστερού χώρου. Βλέπεις λεκτικά και νομικά παιχνίδια με την «ρατσιστική βία» και τις συντεχνίες. Καραγκιοζηλίκια μέσα και έξω από το κοινοβούλιο με πανό, ντουντούκες και φωνές.

Παντού φωνές. Ποτέ διάλογος. Μόνο συνεχής τονισμός των υποκειμενικών απόψεων του καθενός. Και όσο φωνάζει ο τάδε, τόσο δυναμώνει τη φωνή του ο δείνα. Το συναίσθημα καταπλάκωσε τη λογική. Οι άμεσες και οριζόντιες λύσεις, καταπλάκωσαν την σοβαρή, οργανωμένη και σωστή μεθοδικότητα. Η μοιρολατρία πάντα υπεράνω της ανθρώπινης ικανότητας. Ο καθένας το τομάρι του.

Αλλά ο καθένας πάντα κοίταγε το τομάρι του δεκαετίες πριν την κρίση. Διαχρονικά. Πριν και μετά την Επανάσταση του ’21. Άξεστοι και αγροίκοι, αποδεκατισμένοι πληθυσμοί, συνηθισμένοι σε συγκρούσεις, κοτζαμπάσηδες, φορομπήχτες, ληστές και αμόρφωτους. Πληθυσμοί που ποτέ δεν είδαν έναν σοβαρό λόγο να λειτουργήσουν συλλογικά, αλληλέγγυα, υπό ένα ελάχιστο κοινωνικό συμβόλαιο που θα εξασφάλιζε στοιχειώδεις αρχές σαν αυτές που διέδωσε ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός. Εκατοντάδες διάσπαρτες κοινωνίες με εκατοντάδες διαφορετικές, εσωστρεφείς καταβολές, που ποτέ δεν ανέχονταν την παραμικρή διαφορετικότητα.

Συνέχισε τώρα να αναλύεις γιατί η Χρυσή Αυγή μπήκε στη Βουλή και γιατί πλέον σε κάθε πόλη ανυψώνονται περήφανα πανό σε μπαλκόνια όπου ανοίγουν τοπικά γραφεία της. Αναλώσου σε θεωρίες και αντί-θεωρίες των άκρων αποφεύγοντας περίτεχνα να δεις τα καχύποπτα βλέμματα που υπήρχαν διαχρονικά σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια χρόνια τώρα.  Σε όλους τους πολιτικούς χώρους και πολίτες αυτής της χώρας που απλά έβλεπαν τη Δημοκρατία ως ένα μέσο νόμιμης ασυδοσίας.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...