Τρίτη 30 Ιουνίου 2015

Δεν συναινώ στην καταστροφή

"Ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο ενός καθάρματος."
Samuel Johnson (1791)

Πάνε σχεδόν δύο χρόνια από την τελευταία ανάρτηση εδώ. Και θα ήθελα η τελευταία ανάρτηση του ιστολογίου να ήταν όντως η προηγούμενη, γιατί απλά ήταν ωραία και φινετσάτη ανάρτηση για τίτλους τέλους. Όμως, αυτή τη φορά, σε ακριβώς πέντε ημέρες από σήμερα, κινδυνεύουμε να βιώσουμε έναν επίλογο πολύ πιο δραματικό σε κοινωνικό επίπεδο και γι’ αυτό ακριβώς οφείλω στον εαυτό μου να προσθέσω άλλη μία ανάρτηση σε όλες τις προηγούμενες.

Δεν έχω ιδέα τι θα πω. Θα τα βγάλω όπως μου έρχονται. Όπως στροβιλίζονται στο κεφάλι μου εδώ και δύο ημέρες, από τις 6 τα ξημερώματα που το μάτι ανοίγει διάπλατα και δεν ξανακλείνει με τίποτα. Δεν είναι τα λεφτά. ΠΟΤΕ δεν ήταν τα λεφτά. Από το 2008 που γράφω εδώ μέσα δεν ήταν τα λεφτά το θέμα. Όχι επειδή μου περισσεύουν. Το αντίθετο μάλιστα. Περνάω περιόδους οικονομικά άνετος, και άλλες δύσκολα. Σε παλαιότερα χρόνια είχα ζήσει και με budget 5 ευρώ την ημέρα, και την έβγαζα έτσι για πολύ καιρό. Άρα, προσωπικά μιλώντας, τα φράγκα δεν ήταν ποτέ το ζητούμενο. Το μόνο που έχει αλλάξει, είναι ότι πλέον έχω μία κόρη 3,5 χρονών, οπότε η όποια αγωνία για τα φράγκα, αφορά καθαρά αυτήν και κανέναν άλλο.

Το ζητούμενο για μένα, και κατ’επέκταση για το παρόν ιστολόγιο και τις αναρτήσεις του, ήταν πάντα οι άνθρωποι. Οι κοινωνίες και πώς αυτές διαμορφώνονται, είτε εξαιτίας των φράγκων, είτε εξαιτίας των πολιτικών πεποιθήσεων των ανθρώπων που στη συνέχεια διαμορφώνουν και τις επαγγελματικές, οικογενειακές και φιλικές σχέσεις. Το ζητούμενο πάντα ήταν πώς θα καταφέρω μεγαλώνοντας, να διαμορφώνω συνεχώς έτσι τον χαρακτήρα μου ώστε εκτός από την προσωπική μου ευημερία, να μπορώ να χαίρομαι ή και να βοηθώ για την ευημερία των άλλων. Να χαίρομαι την κοινωνία μέσα στην οποία ζω και την οποία έχω έγνοια ακόμα παραπάνω, για άλλον έναν άνθρωπο που έφερα στον κόσμο πρόσφατα.

Κατάλαβα ότι η μόρφωση, ή καλύτερα, η καλλιέργεια, δηλαδή οι εμπειρίες, η ανάγνωση βιβλίων, το ενδιαφέρον για τους ανθρώπους, κλπ, γίνεται μόνο με προσωπικό αγώνα. Με προσωπικές θυσίες σε κάποιο Πανεπιστήμιο ή με διάβασμα στον ελεύθερο χρόνο και φυσικά με πολλά ταξίδια. Μέσα και έξω από τη χώρα. Η παρατήρηση άλλων κοινωνιών, άλλων φυλών, άλλων τρόπων ζωής και σκέψης, είναι ο καλύτερος τρόπος για να αποκωδικοποιείς, ως ένα ποσοστό τουλάχιστον, τον άνθρωπο. Και αυτό με τη σειρά του να βοηθά εσένα να αποκωδικοποιείς τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν είναι αστείο. Αυτή η άσκηση αυτοκριτικής, δεν είναι δεδομένη για κανέναν. Είναι για λίγους. Και αυτοί που το καταφέρνουν, συνήθως ξεχωρίζουν. Μιλώντας για μένα, δεν γνωρίζω αν το έχω καταφέρει. Όσο μεγαλώνω όμως θέλω να συνεχίζω να το προσπαθώ. Να μην κολλάω σε βολικά ψέμματα. Να τολμάω να εξερευνώ και άβολες αλήθειες.

Πολλές φορές όμως, με τρομάζει η εγκυρότητα των σκέψεών μου. Και για να το φέρω πάλι στην επικαιρότητα μιας και ξέφυγα, με τρομάζει όταν πριν πέντε χρόνια έγραφα κάτι σαν αυτό για την ελληνική «Αριστερά», ή πριν τέσσερα χρόνια κάτι σαν αυτό ή αυτό για τους «αγανακτισμένους». Το αναπόφευκτο πάντρεμα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ήταν προφανέστατο δύο χρόνια μετά και ακόμα και τότε είχα εισπράξει το κλασσικό μένος από αριστερούς που τότε είχαν ακόμα το θάρρος να αποκαλούν φασίστα τον Καμμένο.

Όπως με τρόμαζε η απλότητα με την οποία έβγαιναν όλα αυτά τα σενάρια αληθινά μέσα μου, έτσι και τώρα, βλέπω σχεδόν ξεκάθαρα την πορεία της κοινωνίας μας όπως έχει ξεκινήσει εδώ και δύο μέρες. Επαναλαμβάνω. Δεν είναι τα φράγκα. Είναι όμως ο κοινωνικός μας διχασμός. Είναι οι καχύποπτοι φίλοι – κολητοί κάποτε, αυτοί που έφυγαν. Είναι τα καθημερινά βρισίδια, ο θυμός, η ανεξέλγκτη λογοδιάρροια, η ατελείωτη συνομωσιολογία, η μιζέρια, η ξενοφοβία, η συντηρητικότητα. Είναι ο φασισμός! Εδώ ακριβώς! Μπροστά στα μούτρα μας! Μας κοροϊδεύει κι εμείς νομίζουμε ότι απλά κάποιος φοράει μάσκα και μας κάνει πλάκα.

Όλες οι φασιστικές τεχνικές προπαγάνδας, ασέβειας προς την αντίθετη άποψη, ο καθημερινός στιγματισμός ανθρώπων και επαγγελματιών (κυρίως των ΜΜΕ), και οι «Επιτροπές Αλήθειας», που μόνον οι Ιεροεξεταστές, οι Ναζί και τα σταλινικά καθεστώτα είχαν το θράσσος να εφαρμόσουν στην ιστορία με τέτοιο ή πανομοιότυπο όνομα. Η ποινικοποίηση της αντίθετης άποψης και η μία μοναδική αλήθεια όπως την περιγράφει η Εξουσία. Εσύ πώς ακριβώς έχεις κατά νου τον ολοκληρωτισμό;

Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, ο φασισμός ή οι εμφυλιακές συρράξεις, δεν έχουν ποτέ πρόσφορο έδαφος σε μία Δημοκρατία. Η Δημοκρατία συνθλίβει αυτά τα παράσιτα πριν καν μπορέσουν να φυτρώσουν. Επειδή οι δημοκρατικές κοινωνίες εξ’ ορισμού δεν μπορούν να ανεχτούν τέτοιου είδους παράσιτα. Ο ολοκληρωτισμός χρειάζεται σαθρό έδαφος. Χρειάζεται έλλειψη θεσμών. Για κάθε χώρο που εκχωρεί η Δημοκρατία, ο φασισμός παρελαύνει δυνατά και περήφανα. Αυτή ήταν και η βασική μου ένσταση στο κίνημα των «αγανακτισμένων». Η μούντζα προς τους θεσμούς και όχι τους πραγματικά υπαίτιους. Και όσο γιγάντωνε αυτό το ρεύμα, τόσο έβλεπες τα χαμόγελα μέσα στη Χρυσή Αυγή και στους ΑΝ.ΕΛ. Και τελικά το αποτέλεσμα ποιο ήταν; Η πάνω πλατεία, δηλαδή η ρητορική του μίσους, της κρεμάλας, της δραχμής, της νοητικής και υλικής εξαθλίωσης, του βρισιδιού, και της διεθνούς απομόνωσης, να γίνει συγκυβέρνηση. Και εν τέλει, πώς ακριβώς επιτρέψαμε στη Ραχήλ Μακρή να εκδίδει πιστοποιητικά αριστεροσύνης;

Αυτές οι σκέψεις τριγυρνάνε που λες μέσα μου. Και τώρα που σε πέντε ημέρες, λόγω ενός δημοψηφίσματος με ξεκάθαρη πολιτική σκοπιμότητα, παρατηρώ με τον ίδιο τρόμο να εξελίσσεται η ίδια ακριβώς προπαγάνδα υπέρ του μίσους, της κρεμάλας, της δραχμής, της νοητικής και υλικής εξαθλίωσης, του βρισιδιού και της διεθνούς απομόνωσης, νιώθω τόσο μικρός και ανύμπορος που μου έχει στερέψει η διάθεση για οποιονδήποτε διάλογο. 

Να μιλήσεις με ποιον και για τί; Μα πότε μάθαμε να συζητάμε; Να ανταλλάσουμε απόψεις προς αμοιβαίο όφελος; Το πολύ απλό, να περιμένει ο συνομιλιτής σου να τελειώσεις την πρότασή σου, πριν σου απαντήσει. Όχι, αυτό δεν μας το δίδαξαν ούτε γονείς, ούτε σχολείο. Το αντίθετο μάλιστα. Μεγαλώσαμε στην κοινωνία που ποτέ δεν σε αφήνει να ολοκληρώσεις τη γαμημένη πρόταση. Που μόλις εντοπίζει το σημείο διαφωνίας (λες και αυτό περιμένει πως και πως από αυτά που του λες), σε διακόπτει με έναν υψηλότερο τόνο φωνής, για να σου πει τη δική του γνώμη. Αυτό μας έμαθαν οπότε θεωρούμε ότι και η όποια πολιτική αντιπαράθεση γίνεται ΜΟΝΟΝ έτσι. Και νομίζουμε ότι δε γίνεται και τίποτα. Ότι δεν έχει κερδίσει ο φασισμός. Ότι αυτό που έκανε η Πρόεδρος της Βουλής χθες σε δημοσιογράφο (δεν έχει σημασία το κανάλι, ούτε η δημοσιογράφος), είναι αυτό που έπρεπε να κάνει. Ότι χρειαζόμαστε τον πεφωτισμένο μάγκα, γαμιά ηγέτη που θα υψώσει το ανάστημά του απέναντι στους ξένους κακούς τοκογλύφους. Ποιο ανάστημα όμως; Αυτό της αξιοπρέπειας; Αυτό που θα έλεγε «κύριοι, εμείς πλέον έχουμε  συμμαζέψει τα οικονομικά μας, η οικονομία αναπτύσσεται αργά μεν αλλά σταθερά, οπότε αξίζουμε καλύτερους όρους»; Όχι! Το ανάστημα του νταή που ξέρει μόνο να βρίζει, να διακόπτει, να κουνάει το δάχτυλο και να πετάει εθνοπατριωτικές φανφάρες όταν τον ρωτάνε ακόμα και το πιο απλό πράγμα.

Η ερώτηση εδώ και τρεις ημέρες είναι μία. Τι θα γίνει σε περίπτωση που πλειοψηφίσει το «όχι»; Και κανένας από τους κυβερνώντες εθνικοσοσιαλιστές δεν απαντάει. Κανείς! Όλοι το ρίχνουν στην λαϊκή υπερηφάνεια και τα ιστορικά μας «όχι». ΚΑΝΕΙΣ μέχρι στιγμής δεν έχει βγει στον κόσμο να του εξηγήσει τι θα συμβεί επί του πρακτέου, με τον ίδιο τρόπο που το δημοψήφισμα δεν αποσύρθηκε, δεδομένου ότι βασίζεται σε μία πρόταση που δεν ισχύει! Με τον ίδιο τρόπο που παρουσιάζουν ως πρόταση θεσμών την πρόταση τη δική τους με συν πλην κάποιες μικρές λεπτομέρειες. Με φτηνά τεχνάσματα προπαγάνδας και υφαρπαγής ψεύτικων ψήφων.

Οι άνθρωποι είναι το ζητούμενο και όχι τα φράγκα. Αυτοί που στήνονται στις ουρές των ΑΤΜ και δεν ξέρουν προς τα πού να βρίσουν. Αυτοί που έχουν φανατιστεί τόσο πολύ που αδυνατούν να κάνουν έστω και έναν στοιχειώδη διάλογο χωρίς συνομωσιολογικά κλισέ. Άνθρωποι κατά τ’άλλα μορφωμένοι και καλλιεργημένοι, που γνωρίζουν τι εστί Ευρώπη, αλλά προτιμάνε τον ολοκληρωτισμό και τη φτώχεια που επέρχεται, επειδή «νταξ’ αποκλείεται να γίνει κάτι τόσο κακό». Συνειδητοποιείς την παράνοια; Άνθρωποι που έχουν ταξιδέψει και λίγο, που γνωρίζουν ότι με την οικονομία που έχουμε και τη γεωγραφική μας θέση είναι αδιανόητο να μείνουμε έξω από την ευρωπαϊκή οικογένεια. Αυτά, εμένα με προβληματίζουν χίλιες φορές περισσότερο από τα οικονομικά μου.

Όσο και να βρίζουμε δεξιά αριστερά, δεν υπάρχει άλλη οικογένεια εκτός από την ευρωπαϊκή. Διότι δεν έχουμε ούτε ισχυρή οικονομία, ούτε εγχώριους θεσμούς, ούτε σοβαρό κράτος που θα μπορούσαν να μας στηρίξουν έστω και στην απομόνωση. Δεν είμαστε ούτε Ισλανδία, ούτε Ιρλανδία. Ούτε καν Αργεντινή. Αυτή είναι η όλη ιστορία κι εκεί καταλήγει πάντα η σκέψη. Μπορώ να σου αραδιάσω δεκάδες λόγους που είμαστε σε τέτοια θέση με συγκεκριμένους υπαίτιους και από προηγούμενες κυβερνήσεις, όπως και εκατοντάδες άλλους υπέρ της παραμονής μας στην Ευρώπη, αλλά επί της ουσίας το τελικό συμπέρασμα είναι αυτό. Σε αυτό τον κόσμο, εξασφαλίζεις το καλύτερο συμφέρον σου, όταν μπορείς και ελίσσεσαι. Και παραδίδεις μαθήματα, αξιοπρέπειας, δημοκρατίας και ανεξαρτησίας σε άλλους λαούς, όταν πρώτα απ’όλα τα έχεις κατακτήσει εσύ ο ίδιος για τον δικό σου λαό.

Εφόσον λοιπόν η εθνικοσοσιαλιστική συγκυβέρνηση, κατάφερε να φτάσει την ελληνική κοινωνία και οικονομία σε αυτό το χάλι, να τονώσει το εμφυλιοπολεμικό κλίμα και ως τελευταία πινελιά στο καταστροφικό της έργο επέλεξε ένα δημοψήφισμα – φάρσα, εκβιασμό και ντροπή για την στοιχειώδη δημοκρατική αντίληψη κάθε υγειώς σκεπτόμενου πολίτη, οφείλουμε όλοι να πάρουμε μέρος. Και ας είναι στεγνός και άτοπος εκβιασμός. Διότι για τις επιπτώσεις του «όχι» κανείς δεν έχει το θάρρος να βγει και να μας ενημερώσει. Για τις επιπτώσεις του «ναι» όμως, είναι σαφές ότι ζητάμε να παραμείνουμε στην ευρωπαϊκή οικογένεια με ρητή απαίτηση να φύγει από την ηγεσία της χώρας το καφενείο που ανέλαβε την εξουσία με ψεύτικες υποσχέσεις και εξαπατώντας συνεχώς την κοινωνία, ακόμα και μετεκλογικά. Καμία δέσμη μέτρων δεν μπορεί να είναι τόσο σκληρή όσο μία χρεωκοπία ή μία διεθνής απομόνωση. Ενδεχομένως, η γενιά των παιδιών μας, να καταφέρει να το κατανοήσει αυτό.



Υ.Γ. Για πρώτη φορά, έχω απενεργοποιημένα σχόλια. Μην το πάρεις στραβά. Απλά δεν έχω τη δύναμη και τη διάθεση να μπω σε διαδικασία moderation.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...